Grappig dat je dat zegt, want precies dat laatste heb ik maanden geleden op een ander forum geplaatst over slachtofferrol. Als iemand tegen je zegt dat je in een slachtofferol zit, of zwelgt in zelfmedelijden, kan dat honderdduizend keer waar zijn, maar je hebt er meer aan als iemand je op weg helpt in de goede richting. Anders is het van "Hey, wat jij doet, dat moet je niet doen," (Wat dan wel?) "en ik erger me er kapot aan." (Dat is nu net wat ik nodig had.)

P.S.: Je hebt geen blog, tijger, en ik wil toch jouw verhaal leren kennen!

Ik heb slechts een korte weg afgelegd en zat ook met een vaag probleem rond zelfmedelijden. Zo ben ik hier terechtgekomen. Ik ken de site nog niet en weet dus nog niet wat andere members al geschreven hebben.

Belangrijk: eerst en vooral is om in te zien dat jijzelf bestaat uit een lichaam, een geest ( je persoonlijkheid) en je innerlijke zelf ( ziel). Je geest staat in voor je gevoelens. Van zodra ik een flits krijg van mijn afgelopen relatie voel ik pijn, verdriet. Op dat ogenblik heb ik een keuze. Of ik kan deze herinnering en pijn ondergaan en aanvaarden, het gevoel loslaten en als een fijne herinnering aanzien. En met mijn leven verdergaan. De andere mogelijkheid is mij laten meevoeren door mijn persoonlijkheid en zelfmedelijden, klagen ontwikkelen en mij hierin wentelen tot de pijn steeds heviger wordt, de tranen bovenkomen enz. En wachten tot dit voorbijgaat. Bij zelfmedelijden is er het mechanisme dat je de verantwoordelijkheid, de schuld, de macht bij de andere legt. Opdat je persoonlijkheid zeker niet op zoek gaat naar de werkelijke oorzaak, dit is je persoonlijkheid zelf. Zelfmedelijden is dus een verdedigingsmechanisme. Opdat je niet zou gaan zoeken naar de werkelijke oorzaak. Bij jezelf. Daar moet je gaan zoeken, om jezelf daar gaat het om. Dat lostlaten heb ik pas recentelijk kunnen doen. En dat maakt me vrij.
groetjes

Leven