Ook ik sluit me hier bij aan.. Ben ook al drie maanden aan het trekken aan iemand die wel van me houdt maar niet genoeg om bij me te zijn of samen een toekomst op te bouwen.
Het is vreselijk.
Ik heb ook de stekker uit het contact getrokken - wetende dat ik echt de nodige ups en downs en paniek ga krijgen, maar dit maal doe ik het voor mij. Ik wil niet overkomen als de zwakke vrouw die overal mee akkoord gaat, nee hier ligt een grens. Hij maakt een keuze, live with it.
Gister heb ik hem gezien, ik ben gaan trainen hij was er ook. Ik liep hem voorbij zonder wat te zeggen en negeerde hem compleet - dit voelde niet goed en totaal niet zoals ik ben. Ben een halfuur later wel even kort hoi gaan zeggen. Dit stelde hij op prijs, tranen in zijn ogen. Hij zei ik snap het ook wel maar vindt het zo erg. Hij gaf aan een enorme terug val te hebben, dat hij misschien nooit kinderen gaat krijgen in de relatie die hij nu heeft. Hij niet gelukkig is. Dit maakt me boos. ik begrjip oprecht niet waar hij mee bezig is. Hij stapt in een relatie met het idee dat het toekomst heeft neem ik aan???? Dat zij wellicht de ware is, zegt hij zelf?? Hoezo kan er niet gesproken worden over samen kinderen krijgen terwijl dit voorheen wel was?? Hoezo is hij niet blij??
Ik weet dat ik er niets aan heb hier over na te denken. Dit was zijn beslisisng dus hij zal het wel zo willen..
Het enige wat ik kan doen is ver weg blijven van hem, zijn niet duidelijke beslisisngen en de hoop.
Maar die verdomde hoop is er.. want wat wil ik graag dat hij terug komt..