Hoe zal ik beginnen... Het is 3,5 jaar geleden als een sprookje begonnen. Na 9 mnd zijn we gaan samen wonen. Te vlug oké, maar het kon ook niet anders. Als ging goed, we maakten plezier, we hadden goede tijden en in slechte tijden waren we er altijd voor elkaar. Tot ongeveer een jaar geleden dat er bij mij iets knapte. Je begon te sms'en met vreemde vrouwen en vertelde elkaar de intiemste dingen. Toen ik er achter kwam voelde ik me zo bedrogen, was ik niet meer goed genoeg, niet aantrekkelijk genoeg? Kon je tegen mij niks meer vertellen of was het op sex gebied slecht? Ik was zo gekrenkt want je wist dat vertrouwen in elkaar het belangrijkste was voor mij. Ik wou echt mijn koffers pakken en je niet meer zien. Maar toen dacht ik aan hetgeen wat we allemaal hadden opgebouwd en je beloofde dat het zou stoppen. Ik heb het je toen vergeven maar toch was er iets gebroken. Het vertrouwen in jou.

2 weken geleden had ik een date
Het was leuk, gezellig en uiteindelijk is hij blijven slapen
Voor hij de volgende dag weg ging, heb ik gezegd dat ik t zeker voor herhaling vatbaar vond
Vorig weekend kon hij niet, jammer
Maar..dit weekend mischien wel
Van de week liet ie al weten dat ie niet zeker wist of dit weekend wel ging lukken
Je raadt het al..t gaat niet door

Nu las ik op zijn website een berichtje aan iemand
Daar las ik "ik vind jou de liefste"
Inclusief een lading kusjes

Dat steekt!
Dat heeft ie daar neergezet na die date met mij

Nou weet ik wel dat we niets hebben

Ik heb hem gezien, toen hij aan kwam lopen zag hij er zo gespannen uit. Ik was vanmiddag heel zenuwachtig, maar toen hij tegenover me zat viel dat van me af. We hebben veel gepraat. Gek, bijna meteen over wat er gebeurd was en hoe het was gegaan en waarom en hoe dat voor ons was en hoe we er nu over dachten. Terwijl ik het nu juist luchtig had willen houden. We hebben ook wel dingen gezegd die pijnlijk waren voor elkaar, maar niet om te kwetsen. Ik ben even boos geweest, en had even tranen in mijn ogen, maar dat ging weer weg. Ik zag ook dat hij dat naar vond en probeerde te zorgen dat ik me beter voelde. Dat vond ik fijn. En het was gek. Ik zie dat ik van hem hou, het is een leuke en beetje gekke man. Ik kan heel goed met hem praten. Ik snap waarom ik zo verliefd werd. En ik snap ook waarom we geen relatie meer hebben. Ik snap het nu in mijn gevoel. Ik kan het niet goed uitleggen. We houden van elkaar, maar we hebben geen relatie en dat gaan we ook niet doen. Er zijn teveel factoren die storen zouden. Daar hebben we het over gehad. We zeiden allebei dat het fijn was dat we het er zo over konden hebben. Ik zei dat ik verdriet had gehad. Hij zei dat hij dat ook had gehad. We hebben wat zitten lachen en heel aardig naar elkaar gekeken. Ik geloof dat het goed is zo. We zullen vast nog wel eens wat leuks doen samen. Maar dat oude pad gaan we zeker niet meer op.

Ik ben gewoon bang dat ik ga huilen. Als ik hem zie en hij is aardig en lacht naar me, dan ga ik huilen. Als ik alleen maar aan die mogelijkheid denk, ga ik al huilen. Shit, dan schaam ik me. Had ik die afspraak maar niet gemaakt. Maar ik wil hier doorheen, ik kan toch niet weg blijven lopen. Het is al een jaar geleden. Het moet nu maar eens klaar zijn. Ik neem wel zakdoekjes mee. Ik ben bang dat als ik ga huilen, hij zich weer terugtrekt en dan begint al het moeilijke gedoe weer. Terwijl ik juist zo graag weer vrij met hem om zou willen gaan, zoals vroeger.