3 maanden verder ....

afbeelding van Jeronimo

Ik ben alweer 3 maanden vrijgezel en denk nog iedere dag aan mijn ex-vriendin. Zo nu en dan geniet ik echt weer van het vrijgezel zijn, alleen er zijn nog vaak momenten dat ik me afvraag of mijn ex ooit nog contact met me zal opnemen. Momenten dat ik me afvraag wat ze op dit moment doet, of ze me weleens mist, of ze uberhaupt nog weleens aan me denkt. Ook vraag ik me af waar ze uitgaat en met wie. Misschien heeft ze zelfs wel een nieuwe vriend of heeft ze iemand op het oog.

Die gedachten zijn nog steeds erg pijnlijk en ik kan ze maar niet loslaten. We zijn dan ook 5.5 jaar samen geweest, dus dat laat je niet zomaar los. Toch vind ik dat het nu wel eens mooi geweest moet zijn met dat gemaal en geanalyseer. Ik ben verdomme al 3 maanden verder en nog beheerst die griet op veel momenten mijn leven. Als jullie mijn verhaal gelezen hebben, dan weten jullie dat het tussen ons niet zo fraai is afgesloten en dat we nu geen contact meer hebben.

Als ik onder de mensen ben, dan vermaak ik me over het algemeen wel. En ik begin ook wel meer te wennen aan het alleen wonen. Van het weekend weer gezellig in mijn stamkroeg gezeten en heb vele leuke gesprekken gevoerd. Ik voel me in iedergeval alweer stukken beter dan bijvoorbeeld een maand geleden. Er is dus vooruitgang.

Toch is er iets in mij dat nog heel graag contact wil met haar. Ik weet dat ze me niet wil spreken en niets meer met me te maken wil hebben, maar toch... Ik weet ook dat we niet meer bij elkaar passen en dat mijn twijfels of zij wel de ware voor me is gegrond zijn. Alleen nu ik haar niet meer zie lijkt het wel alsof al die twijfels teniet gedaan zijn en of ik gewoon niet meer zie dat we niet bij elkaar horen. Heel raar.

Ergens hoop ik dat ze na een tijdje toch spijt krijgt en dat haar nieuwe leventje toch niet is wat ze zocht. Bovendien zit ze weer bij haar ouders... dat moet haar toch ook niet in de koude kleren gaan zitten. Ergens denk ik nog wel dat ze me nu toch mist, maar dat ze te trots is om alles terug te draaien. Dat ze geen gezichtsverlies tegenover anderen wil lijden. Ze was altijd stapel op me. In januari wilde ze nog voor een koophuis gaan kijken. Lijkt met niet dat het nu ineens helemaal over is. Nu zou ik haar waarschijnlijk zo terugnemen, maar hoe ik er over een tijdje over denk... pfff... moeilijk hoor.

En de aandacht die ik van andere meiden krijg... best leuk hoor. Goed voor m'n ego enzo, maar ik wil helemaal geen andere meid. Tenminste.. nog niet. Ik heb zelfs het idee dat een oude schoolvriendin gek op me is. Sinds het uit is tussen ons heeft ze wel erg veel interesse in me. Best een leuke meid hoor, maar ik voel me toch niet prettig bij het idee om op haar avances in te gaan.

Beetje hopeloos gebrabbel van me, maar ik moest het weer ff van me afschrijven.

afbeelding van Jeronimo

Hoi Emilie, ik heb zeker van

Hoi Emilie, ik heb zeker van haar gehouden. Echt met heel mijn hart. Er waren overigens ook dingen die mij ontzettend stoorde. Je kunt van ons zeggen dat wij een haat-liefde verhouding hadden. In iedergeval van uit my point of view.

Het van me af schrijven lijkt echt een verslaving te worden. Het IS al een verslaving vrees ik. Die forums zijn leuk hoor, maar ze zorgen er ook voor dat je er langer dan nodig mee bezig blijft. Eigenlijk zou ik nu iets anders moeten doen Knipoog

Herkenbaar voor mensen? Lijkt wel of je aangetrokken wordt door alle negatieve verhalen... alsof je je er onbewust in mee laat zuigen om zo vast te houden aan je eigen verdriet. Zal wel aan mij liggen denk ik.

Cheers,

Jeronimo

afbeelding van Unremedied

Ja, ik heb hier ook al veel

Ja, ik heb hier ook al veel meer tijd doorgebracht dan goed voor me is, maar dat komt ook omdat de ldvd ervoor zorgt dat ik inspiratie voor veel dingen mis. Ik neem me dan voor om dit of dat te gaan doen, maar voor ik het weet hang ik hier weer veel te lang rond.

Achja, waar het hart vol van is loopt de tong van over. En hier kan ik 't inderdaad ook van me afpraten zonder dat ik de angst heb dat mensen moe van me worden en bovendien komen er vaak nog fijne en/of nuttige reacties ook. En het lezen van andermans sores kan soms helpen om je eigen sores te kunnen plaatsen.

afbeelding van Jeronimo

inspiratie

Klopt, ik had 1001 hobby's. Nu heb ik nergens meer inspiratie voor. Komt wel weer denk ik.

afbeelding van Hoop

Ik ook

Ja ik kan op het moment ook niet erg veel enthousiasme opbrengen voor mijn hobby's. Ik ben gestopt met mijn zangstudie maar dat was beter. Maar ook voor mijn hobbykoortje kan ik weinig enthousiasme opbrengen. Misschien ook wel omdat ze zoveel tijd in beslag namen en dat 1 van onze problemen was. We moesten rust creeren. Ik nam altijd teveel hooi op mijn vork en mijn vriend was een workaholic. En ik las altijd heel graag boeken maar de enige boeken die ik nu nog kan lezen zijn filosofische boeken en zelfhulpboeken. Ik las die nooit. Ik las altijd spannende boeken, romans enz. Ik heb wel veel inspiratie maar allemaal voor 1 doel: spirituele groei. Het wordt bijna een obsessie. En mijn concentratievermogen is ook niet goed. Bah.

afbeelding van Unremedied

Wel fijn dat je een

Wel fijn dat je een stamkroeg hebt, trouwens. Voordat ik wat met mijn ex kreeg, ging ik vrij veel uit, maar op een gegeven moment is dat toch steeds minder geworden. Een stamkroeg heb ik daarom inmiddels al niet meer. Ik zal dat soort dingen misschien toch weer een beetje op moeten zoeken, wat meer onder de mensen komen. Ik moet mijn leven nu voor mijn gevoel sowieso nog een beetje een andere draai geven. Het ziet er nu eigenlijk nog net zo uit als voordat het uit ging, met als enige verschil dat zij er niet meer is. Ik ben bepaald geen kluizenaar ofzo, maar was wel veel druk met binnenshuize activiteiten. Heb wel een hoop vrienden, maar die kwamen dan meestal langs, of ik bij hen, en dat zorgt dus ook niet voor een veranderende omgeving of voor verrassende gebeurtenissen in het leven.

Het is wel even wennen, als je van je 21e tot je 26e een relatie hebt gehad en ineens weer als single door het leven gaat...

Wat je zegt over dat ze geen gezichtsverlies wil lijden, ik heb ook wel gedacht dat het bij mijn ex een beetje een verhaal zou kunnen zijn dat ze heel misschien heel diep van binnen ergens nog wel zou willen, maar dat dat gevoel in ieder geval door haar omgeving niet gestimuleerd zal worden. Velen zullen het toch, na het aanhoren van haar verhalen, ook niet verstandig vinden misschien om verder te gaan. Eigenlijk zijn de meeste verhalen uit mijn omgeving ook zo. We hielden wel heel veel van elkaar, maar de relatie werkte gewoon niet echt en men is dan al gauw bang dat dat met een nieuwe poging niet anders zal aflopen, zeker buitenstaanders. Dan wordt het op een gegeven moment ook een 'tegen beter weten in' opnieuw proberen en dat stimuleert het gevoel om opnieuw te willen proberen ook niet echt.

Het 'ergens hoop ik dat ze toch spijt krijgt' kan ik me voorstellen. In mijn geval weet ik eigenlijk al dat het niet zal gebeuren. De enige manier waarop zoiets in mijn geval zal gebeuren, is dat we elkaar op een gegeven moment weer tegenkomen, erachter komen dat we elkaar toch eigenlijk wel erg lief en leuk vinden en dan toch weer gaan daten. Het scenario van 'als je voor elkaar bedoeld bent, dan kom je wel weer bij elkaar'. Maar dan spreken we niet over korte termijn. Dus feit blijft dat ik haar zal moeten loslaten.

afbeelding van Jeronimo

Zeker wel fijn om een

Zeker wel fijn om een stamkroeg te hebben. Daar is eigenlijk altijd wel iemand te vinden die je kent. Al is het de barman/-vrouw. Door de weeks kom er ik eigenlijk nooit, maar dat is meer zelfbescherming. Ik wil namelijk niet zo'n kroegtijger worden als je begrijpt wat ik bedoel. Bovendien is het een dure hobby.

Tijdens onze relatie was ik ook wel wat meer aan huis gebonden. Soms sloeg ik ff een weekje over en bleef ik lekker thuis bij mijn vriendin op de bank een filmpje kijken. Soms ging ze mee naar de kroeg, maar ze vond het eigenlijk nooit zo gezellig. Ze had weinig vriendinnen en met mijn vrienden kon ze ook niet zo heel goed overweg. Niet dat ze een hekel aan haar hadden hoor, of vice versa... maar het klikte gewoon niet zo. Zelf deed ze ook niet zo'n moeite om contacten te onderhouden. Ze moest altijd gebeld worden... uit haar zelf vriendinnen bellen deed ze amper.

Ik weet ook wel dat ze in mijn geval ook geen spijt gaat krijgen. Ik moet nu gewoon accepteren dat ik haar voorgoed kwijt ben. Dat ze haar eigen leven heeft. Ze zal ongetwijfeld nog wel eens terugdenken aan wat we hadden, maar dat zal ze slechts als herinnering bewaren. Iets wat was en dat nooit meer zal zijn.

afbeelding van zanzie

iets wat was...

Dat waren de de woorden die mij ex mij als laatst vertelde via een sms.. iets wat was en een goede les voor hem was dat het leven wat wij hadden zo niet hoorde..ben ik een schande geweest?!? Mensen zijn rare wezens.

Sterkte