Is het echt al zo lang geleden? Het lijkt alsof alles stilstaat sindsdien ... .

En toch, ondertussen heb ik veel dingen gedaan, ook dingen die ik anders nooit gedaan zou hebben. Concerten, een spektakel, en niet te vergeten de weken met ons zoontje, vermoeiend om voor alles alleen te zorgen, maar oooooh zoveel denkbaarheid krijg ik van hem terug. Als er echt al iets de moeite is, de moeite wat voortgevloeid is uit onze breuk, dan is mijn band met hem het wel, geen idee waarom maar die is zo intens versterkt.

Over het algemeen gaat het goed, soms denk ik aan onze tijd samen, vooral de goeie momenten (ik kan eerlijk gezegd niet zo heel veel slechte dingen bovenhalen). Alleen deze week is het wat lastiger geweest. 19 December komt eraan ..., het zou onze 14e verjaardag gaan worden. Voor jouw wordt het waarschijnlijk wel een heel leuk weekje, de week wordt gewoon jouw 6e "vermaand" dag. Ik hoop dat je oprecht gelukkig bent nu, ik heb jullie nog niet samen gezien, ik wil hem gewoon niet ontmoeten, daar en ik niet klaar voor. Ik had er geen idee van hoe ongelukkig je blijkbaar was . Het wordt een lastige maand, neen niet de feestdagen, daar sla ik me wel door, maar december is telkens de maand waarin we "wij" vieren.

Maar het gaat wel, het gaat goed, soms, eerder vaak tegenwoordig, beter. Ik ben blij dat we toch goede vrienden zijn, al was het maar in het belang van ons zoontje, ik apprecieer de momenten dat we samen naar zijn zwemlesjes gaan kijken. Dat we samen toch nog activiteiten met ons zoontje doen, maar ik besef dat ik mijn diepste gevoel voor jou een plaatsje moet geven, een plaatsje want vergeten, dat kan ik niet, dan slaat het net zo hard terug. Dat plaatsen van dit alles lijkt goed te lukken, 5 maanden geleden had ik niet gedacht dat ik toch nog mooie momenten zou kunnen beleven, dat is ondertussen gelukt, meermaals. Ik kan opnieuw naar de toekomst kijken, het lukt weer om volop te plannen, het lukt opnieuw om de dag te plukken, gewoon te genieten van "het" moment. Maar soms is daar toch dat nostalgisch verdriet. Maar als liefde ook betekend dat ik je moet kunnen loslaten, dan is dat waar ik de laatste maanden mee bezig geweest ben, dik tegen mijn zin weliswaar, maar het lukt toch, beetje bij beetje.

Ik heb veel "eerste keren" met jou beleefd, nooit gedacht dat ook liefdesverdriet daarbij zou zijn. Ik wens je in elk geval het beste. Als je ooit een schouder nodig hebt om te huilen of een babbel in moeilijke tijden, dan ben ik daar voor jou ... altijd.

---------------------------------------------------------------------

Wat voel ik me vandaag plots weer zo slecht , ik denk dat ik toch een kaartje, met een briefje erbij zal sturen, of gewoon afgeven in de week van "onze" 14e verjaardag. Al was het maar om haar te bedanken voor wat ze voor mij heeft betekend.
D*mn wat zit ik hier weer te janken terwijl ik dit schrijf, dit terwijl het toch al even geleden is dat ik nog fysieke traantjes om haar gelaten heb. Tegenwoordig laat ik vooral traantjes de avond dat ik ons zoontje met jou moet laten meegaan voor een week, al heb ik dan ook even behoefte aan wat rust.