Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Acceptatie
Vandaag ben ik weer tot de conclusie gekomen dat hij me nog steeds leuk vindt (heb hem weer gezien). Dat is dus mijn conclusie, misschien niet de waarheid. Het maakt ook niet uit, het kan nu niet goedkomen op dit moment, maar het voelt gewoon vreemd. Hij maakt een rationele keuze die ik moet accepteren, maar soms is dat wel lastig. Ik weet dat opdringen het averechtse effect heeft en dat het enige wat ik kan doen is hem loslaten, maar soms voelt het tegenintuitief.
Ik hoop dat het me lukt om ondanks dit gevoel toch open te kunnen staan voor anderen. Misschien dat er volgend jaar weer wat opbloeit, maar ik wil er niet op wachten. Soms ben ik bang dat ik dat onbewust wel ga doen, hoewel ik het gevoel heb dat ik dat nu in ieder geval niet doe. Hoe gaat een mens om met dit gevoel? Ik kan mezelf van alles vertellen, maar ik weet niet hoe het in mijn onderbewustzijn doorwerkt.
- ansi's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van ansi
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Hey Ansi, Ik was totaal in
Hey Ansi,
Ik was totaal in de war bij mijn ex. Hij deed tegenstrijdige dingen en daarom zei mijn bewustzijn tegen me: hij vind je nog steeds leuk! Hij durft het alleen niet toe te geven. Maar ergens wist mijn onderbewustzijn van: je durft niet p hem af te stappen en te zeggen dat je hem zo mist, dan komt het ook niet meer goed. Zeggen of loslaten. Ik kon het hem gwn niet zeggen..ik durfde het niet. Toen ik hem op een feest zag en hij heel anders deed en rot was ik zo boos geworden dat deze boosheid mij over de drempel heeft heengeholpen. Loslaten!
En acceptatie kwam btje bij btje totdat ik het helemaal zat was. Ik verdiende beter en ik was er helemaal klaar mee. Het heeft anderhalf jaar geduurd voordat ik het accepteerde. Ik hoop nu dat hij gelukkig is en voor de rest kan het me niks meer schelen wat hij doet. Heb nu ook een nieuwe vriend en daar ben ik gelukkig mee!
Ik kon ook niet met dat gevoel leven, maar uiteindelijk leer je het vanzelf. Uiteindelijk ga je misschien inzien dat hoop hebben geen izn meer heeft. Wachten heeft geen zin meer en je moet verder. Dat heb ik dan ook gedaan.
Sterkte!
Bedankt
Bedankt voor je commentaar. Het is inderdaad zoals je zegt, loslaten en accepteren
Mijn ex is gelukkig heel duidelijk in zijn bewoordingen en acties. Hij is heel consequent in zeggen dat het uit en over is en hij neemt fysiek ook afstand. Gelukkig wel, want anders zou het heel moeilijk zijn om vrienden te blijven. Maar ik voel toch aan zijn gedrag dat hij meer voelt dan hij toegeeft. Maar ik weet dat hij besloten heeft dat het voorlopig over is. En ik weet ook dat daar geen verandering in te brengen zal zijn. Wat ik ook zeg of doe.
Ik wil hem niet zat zijn, ik wil hem als goede vriend zien waarmee het uit is gegaan, omdat dat nou eenmaal de loop der dingen is. Ik wil doorgaan met mijn leven. Net als jij, iemand ontmoeten met wie ik heel gelukkig zal zijn.
Weet je, het is niet zozeer
Weet je, het is niet zozeer dat ik het niet kan loslaten, maar dat het loslaten pijn doet. Het doet pijn om afscheid te nemen van die liefde. Het doet pijn om te merken dat je afstand neemt van iemand. Het doet pijn om te weten dat dat gevoel ook de andere kant op had kunnen gaan. Dat doet pijn en dat maakt het moeilijk om afstand te nemen.
Ik voel me echt diep verdrietig als ik me realiseer dat als hij me terug zou willen, ik niet eens zeker weet of ik weer met hem verder zou kunnen. Veel mensen hier beschouwen dat misschien als iets goeds, terwijl het mij juist heel veel pijn doet.
@ansi
*Ik voel me echt diep verdrietig als ik me realiseer dat als hij me terug zou willen, ik niet eens zeker weet of ik weer met hem verder zou kunnen. Veel mensen hier beschouwen dat misschien als iets goeds, terwijl het mij juist heel veel pijn doet.*
Dit gevoel herken ik zo! Vrijdag tijdens ons eerste telefoongesprek dacht ik tussen de regels twijfels te horen, ik weet dan niet of ik me dat verbeeld
maar nog
of dat het echt zo is. Ik weet ook niet meer of ik wel weer bij hem terug zou
kunnen er is nu zoveel kapot gemaakt. Ik voel me verbazingwekkend rustig
onder deze breuk, terwijl ik altijd dacht dat ik dood zou gaan van
verdriet. Ergens ben ik bang dat de grootste klap nog komt
banger als ie niet komt. Het voelt alsof ik de liefde die er tussen ons was
aan het verraden ben. Klinkt dit nog logisch??
Misschien zijn we verder in het verwerkingsproces dan dat we zelf weten!