Zoals ik in eerdere blogs schreef, mijn ex heeft een nieuwe relatie. Een relatie die verder gaat dan verliefdheid alleen. Hij omschrijft het als: 'alles valt nu op z'n plek'. Zij is een stuk ouder. Maar goed, beiden zijn volgens mij oprecht met elkaar. Zoals ik al schreef, het klint echt alsof hij zijn soulmate is tegen gekomen. Ondanks dat er veel obstakels zijn voor ze omdat er een leeftijdsverschil, nationaliteitsverschil en verschil in opleidingsniveau, denk ik dat de liefde bij hun overwint.

Niettemin weet ik dat ik me hier niet meebezig moet houden. Of het wel of niet zal slagen. Maar de pijn die ik nu voel is zo overweldigend en groot. Loop echt als een zombie door de wereld momenteel. Ik kan het niet helpen om constant over hen na te denken. En dat doet zo'n pijn. Alles wat hij 5 jaar lang met mij gedeeld heeft gaat hij nu met haar opbouwen. Hij is er nu voor haar en niet meer voor mij. Hij was en is nog steeds mijn beste maatje. Maar hij kan dat niet meer voor mij zijn. Dat heeft hij ook letterlijk gezegd: dat zou zijn nieuwe relatie in de weg staan. Morgen wordt een oom van hem begraven. Ik kan hem niet bellen om hem sterkte te wensen, hem te vragen hoe de rest van de week is gegaan. Ik kan hem niet meer bellen om hem te vertellen over mijn ervaring van mijn eerste studiedag. Kan hem niet meer bellen om gewoon even met hem te kletsen en samen te lachen. We zouden gaan samenwonen halverwege 2008. Kortom het doet allemaal zo veel pijn, m'n lichaam is er ook helemaal door verlamd. Loop met een continue baksteen op mijn maag en benen en armen die aanvoelen als rubber.

Ik wilde vragen of iemand advies kan geven over het volgende. Ik moet vandaag beginnen met m'n nieuwe studie. Ik ga de overstap van hbo naar universiteit maken via een schakeljaar. De docenten waarschuwde al dat dat onwijs pittig zou gaan worden, dus het vraagt 100% focussen en doorzettingsvermogen. Voor de vakantie was mijn relatie nog aan en toen had ik er heel veel zin. Ben altijd een ambitieus persoon geweest. Had zin om er voor te gaan knokken. Nu voel ik me gebroken, tot niks meer in staat. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat ik dit niet kan nu. Als er nog 2 maanden overheen waren gegaan dan misschien wel. Maar omdat ik afgelopen zaterdag dat afscheidsgesprek met m'n ex heb gehad en toen ook te horen kreeg dat hij een nieuwe vriendin heeft is het nog zo vers.

Zijn er mensen die er ervaring mee hebben dat ze zich gebroken voelen en tot niks in staat en toch moesten presteren? Ik dacht: pas 's avonds in bed het verdriet toelaten....maar ik voel me gedurende de hele dag al verschrikkelijk. Dus volgens mij gaat dat niet lukken.