We zijn allebei moslim, alleen is hij Nederlands en ervaart hij het moslim-zijn anders dan de gemiddelde moslim.

Wat ik al schreef, we hebben 4 jaar samen iets gehad. Ik ben denk ik toch ook heel naief in deze relatie gestapt. Hij ook, we dachten het wel te kunnen klaren, laten zien dat het ook kan, een gemengd stelletje. Ik ben echter tegen dikke betonnen muur aangelopen. Op een gegeven moment voelde ik me geblokkeerd. Ik zag hoeveel pijn ik mijn ouders zou doen wanneer ik voor hem zou kiezen. Dit is misschien onbegrijpelijk, want tenslotte zouden mijn ouders er zelf voor kiezen om me te verstoten. De sociale controle (cultuur waarin ze leven) belemmert hen net zo goed daarin, het is lastig om in een paar woorden te vertellen wat het is. Het zou een grote schande zijn geweest, vijftig jaar geleden had je dat ook hier in Nederland wanneer b.v. een ongehuwd jongevrouw zwanger werd. Het is een beetje daarmee te vergelijken.

Ik kon die keuze niet maken, ik was bang dat ik daar niet mee kon leven als ik het leven van mijn ouders kapot zou maken. Je schuift ze ook niet zomaar weg, ze hebben me verzorgd, ze hebben me liefde gegeven, ze hebben me zoveel gegeven. Als het afschuwelijke ouders waren geweest dan was de keuze voor mij veel sneller gemaakt.

Mijn vriend heeft het hier ook moeilijk mee gehad, de geheimhouding, nooit kon ik hem voorstellen aan mensen die ik ken en altijd was die angst dat het eruit zou komen.

Dit was denk ik een van de kernproblemen waarom onze relatie nu is gebroken. Daarnaast waren er veel verschillen, karakterverschillen, maar ook andere verschillen die niet te overbruggen leken. Alleen de liefde voor elkaar bleef onverminderd. Maar met liefde alleen redt je het niet en daar ben ik nu achter gekomen.

Sarah.

Ik vind het erg fijn om op deze forum te zijn.
Goh, ik heb nooit geweten hoe goed het is om in contact te komen met lotgenoten. Ik voel me hier gesteund, alleen al door het lezen van jullie liefdesverdriet-ervaringen. Het is toch heel anders als je het deelt met mensen die niet in zo'n positie zitten.

In de reactie aan Geraldine heb ik verteld waarom onze relatie beeindigd is. Ik twijfel of ik er goed aan heb gedaan om hem te laten gaan. Enerzijds denk ik, het is goed zo, anders vraag ik me af of ik niet had moeten vechten voor hem, want hij is het waard. Hij geeft echter aan dat het nu te laat is en we hebben gisteren echt afscheid genomen.

Ik kan alleen maar hopen dat de tijd alle wonden heelt, zoals jij zegt. Met mijn verstand geloof ik dat, maar het hart zegt nu iets anders.

Ik bedank je voor je lieve woorden.
Tien jaar is een lange tijd, ik leef met je mee.
Als je iemand verliest doet dat pijn, het maakt niet uit of die persoon dood is of juist gekozen heeft voor een ander leven. Maar je stelt je in zo'n periode wel allerlei vragen. Deze vraag is ook vaak bij me opgekomen. Als ik mijn vriend nou had verloren aan de dood?
Is dat dan niet makkelijker te accepteren, omdat je er zelf geen controle over hebt?

Ik weet het niet. Het doet pijn, ik denk wel dat het makkelijker is als je boos bent op de ander. Met boosheid kan je denk ik beter omgaan dan met verdriet.

Voel jij boosheid?

Groetjes,

Sarah.