Na 2,5 jaar heeft m'n vriend het uitgemaakt....
Ik kan me het nog zo goed herinneren.... die dinsdagmiddag dat hij me opbelde....
Hij kwam met de auto naar me toe, we gingen zitten in m'n ouders kamer.
Hij huilde.. hij zei: Het kan zo niet langer meer...ik heb hier heel lang over nagedacht maar ben tot de conclusie gekomen dat ik niet meer van je hou niet meer zoals ik van je hield.... Ik keek hem vragend aan .... ik trilde alles trilde de kamer de muren ... hij keek me aan, ik vatte het niet... het kwam niet boven....
Toen op dat moment is mijn wereld compleet ingestort... hij was m'n maatje, tegen hem vertelde ik alles.
We hadden al zoveel meegemaakt... wat moest ik nu???
Elke dag was moeilijk... en blijft moeilijk!
Mijn leven is van gelukkig, vrolijk naar donker en koud gegaan..
Er is sinds die middag iets in mij gebroken... iets dat waarschijnlijk heel moeilijk is om nog te helen.... of misschien heelt het wel nooit meer...
Ik voel me zo leeg.... en ik mis hem zo erg.... ik ben zo alleen