Beste Spons,

Ik was eigenlijk al een beetje moe (02:00 uur) maar na het lezen van je laatste blog voelde ik dat ik gewoon moest reageren.

Jij schreef:
……….Na mijn laatste blog is het verdriet alleen maar erger en erger geworden. Ik voel mij vreselijk oneerlijk behandeld en kan het na veel dingen op te roepen nog steeds niet begrijpen………

Ja Spons, na de klap met de hamer kan de napijn erger zijn dan de schok.

Jij schreef:
……… Hoe kan je iemand zomaar kwetsen door op dag één zo lief te zijn en mij nog zeggen dat ze bang is dikker te worden (vind zij, maar geloof mij belachelijk) en zegt en ja dan ga je mij dumpen (alsof ik zo kortzichtig ben)... en dag twee ben ik zelf gedumpt! Wat is er in die 24 uur gebeurd????? Ik kan het niet meer begrijpen..........

En ja Spons, zoals ik het lees heeft ze je niet netjes behandeld. Ik heb het allemaal gelezen, de stekker eruit getrokken via/door de telefoon, bang dat ze dikker wordt en gedumpt te worden etc. Ze komt heel erg onzeker en impulsief over en weet (denk ik) zelf met haar gevoelens geen raad.
Uit je openhartige verhaal moet ik helaas constateren dat er met jou ook het een en ander loos is en dat mede bepalend is geweest bij haar uiteindelijke keuze.

Ik heb het ene na het andere verdrietige relaas van lotgenoten op deze site gelezen. Ik kan geen namen noemen, bij sommige verhalen dacht ik, erger dan dit kan toch niet? Ja hoor……… kwam er weer een ander die een nog verdrietiger verhaal had. Maar jij Spons, jij slaat werkelijk alles, jij bent de overtreffende trap in verdriet en eenzaamheid. Je hebt zo’n beetje alles tegen. Je geliefde kwijt, stemmingswisselingen, moeite met sociale contacten leggen, vrienden verloren, geen knopen kunnen doorhakken, een depressie, mogelijk ten gevolge van Posttraumatische Stress (PTSS) vanuit je jeugd. Jij bent als “Remy”, alleen op de wereld.

Ik voel me opgelucht te lezen dat jij naar een psychiater gaat, alleen vind ik 19 december een eind weg. Heeft je huisarts geen kalmerende medicijnen voorgeschreven? Heb je geen familie waar je terecht kan? Je hebt toch nog wel 1 vriend of zo? Kun je nog wel werken? Heb je geen collega’s waar je mee kunt praten?

Overigens om je gerust te stellen, ik heb ook bij een psychiater gelopen, 12 sessies, 1 x maand een jaar lang. Dat was op een gegeven moment genoeg voor mij en heb zelf besloten het contact te beëindigen. Dus naar een psychiater gaan is “not such a big deal”. Het verschil tussen een psychiater en een psycholoog is dat de eerste tevens medicijnen mag voorschrijven vanwege zijn medische opleiding.

Na mijn eerste scheiding was ik het spoor helemaal bijster…….ja, ik heb er nog steeds geen superlatieven voor. Zo’n beetje zoals jij je nu voelt, alleen is jou situatie nu veel schrijnender dan de mijne destijds.

Je moet afleiding zoeken Spons, ik weet niet wat, maar je moet er af en toe even uit, je zinnen verzetten. Ja, heel erg moeilijk, je denkt elk moment aan haar, je staat ermee op en je gaat ermee naar bed. Quasimodo heeft het nu 3 x meegemaakt. De eerste keer was idd het ergst.

Ik lees ook: ………..Mijn vriendin heeft de stekker er MIN OF MEER uitgetrokken. Wil haar zo graag laten zien en bewijzen dat ik het beter kan maar vooral ook wil, maar heb daarbij professionele hulp nodig en die is er dan nu ………….

Tja, je kunt proberen om er nog voor te knokken maar dan moet je werken aan alles wat nu tegenzit bij haar. Wie weet is het toch niet zo hopeloos. Praat het nog eens duidelijk uit. Je moet echt heel zeker weten waar je aan toe bent, waaraan je kunt werken en of dat, wat haar betreft nog zin heeft. Maar je moet sowieso voor jezelf een hoop rechtzetten, voor je toekomst, ook zonder haar.

Hey Spons, ik kap er nu mee ……… wens je alle kracht toe die je maar kan bedenken en schrijf het gauw weer van je af op deze site.

Warme groet, Quasi.