En het is weer over. Na 2 maanden te hebben samengewoond werd het zelfs nog erger dan t toen al was. Wat had ik ook gedacht, dat het nu beter zou gaan? Zulke grote problemen en dan zonder hulp verder gaan? Ik had het zo graag gewild voor ons kindje, maar dat is niet genoeg, je moet het voor jezelf willen en dat heb ik nooit echt meer gevoeld. Ik sta zo anders in het leven, bij hem gaat het alleen maar om geld, fulltime moeten werken zodat er meer geld is, kindlief 5 dagen op de opvang doen? Voor mij geen optie, het hele jaar kan zij elke dag daar zitten zodat we een keer extra op vakantie kunnen? NO way! Daarvoor heb ik geen kind genomen. In zijn ogen voldoe ik niet, omdat ik niet ambitieus ben, maar wat is er mis met er gewoon voor je kind te willen zijn? Ze gaat straks naar de basisschool, tijd genoeg om veel te werken lijkt mij. Je weet toch ook als je een kind neemt dat je qua tijd en qua geld in moet leveren, nou en? Dat is toch tijdelijk, maar het lijkt nu allemaal mijn schuld. Ik heb nergens tijd voor en ik breng zeker geen geld in het laadje. Maar het feit dat ik een kei van een moeder ben, dat onze dochter het geweldig doet en dat meneer kan doen en laten wat ie wil, wordt even over het hoofd gezien.