Begin van acceptatie?

Vlieg nog steeds van de ene emotie in de andere deze dagen, maar ik heb toch het gevoel dat er wat vooruitgang in zit. Zoals al gemeld in mijn vorige blog (Afscheid), heb ik nu het contact verbroken met mijn ex, soort van goed afscheidsgesprek gehad en daarna ontdekt dat hij (alweer) heeft gelogen over zijn nieuwe vriendin. Weer boos, pissige mail gemaakt dat ik zijn leugens heb ontdekt en nog een "leuke" opmerking erbij voor haar, maar besloten die niet gelijk te versturen en eerst een paar dagen voorbij te laten gaan. Nog steeds niet verstuurd die mail, weet inmiddels dat ik me er niet beter van ga voelen, en daar moet ik me nu op richten: op mezelf. Ben best trots dat ik niet impulsief gehandeld heb.

Veel gepraat met allerlei mensen om mij heen, en na een - eindelijk weer eens - redelijke nachtrust had ik vanmorgen toch een vredig gevoel. Wel heel verdrietig, tranen stromen weer makkelijk deze dagen, maar tegelijk een groeiend besef dat ik echt moet gaan loslaten om verder te kunnen.

Ook ga ik het afgelopen jaar anders zien, bijna een half jaar na de breuk, zijn gedrag en mijn reacties daarop, het ging echt niet goed, we waren elkaar aan het kwijtraken. Ik heb het niet herkend, en zijn gedrag geweten aan de stress op zijn werk, waarover hij zo vaak klaagde.

Ook zijn gedrag de afgelopen maanden kan ik op 2 manieren zien: of hij is echt een botte kl*tz*k, of hij is geblokkeerd door zijn eigen emoties, hij is nu eenmaal een binnenvetter en kan zijn emoties niet onder woorden brengen, noch verbaal, noch schriftelijk. Ik geef de voorkeur aan het 2e, er zijn toch momenten geweest dat het zichtbaar was. Maar meestal is het anders: alleen een kille man zien, die ogenschijnlijk niets meer voor mij voelt, alsof de afgelopen 19 jaar niet bestaan hebben, het doet elke keer weer pijn. Maar ik geloof nu dat dit een houding is, een hard masker om die emoties niet te tonen, en zelf niet te voelen.

Dat idee maakt mij rustiger, ben absoluut nog heel kwaad op hem en heel verdrietig, en ik kan die 2 emoties ook steeds makkelijker toelaten gelukkig, en uiten naar anderen. Maar ik probeer het niet te uiten naar mijn ex, hoe verleidelijk het ook is, want ik weet dat zijn reactie alleen bot en kil zal zijn, daardoor mij nog meer pijn zal doen. Daarom ook: geen contact meer, tot ik mijn emoties weer wat onder controle heb, niet gelijk tegen het plafond ga als hij iets zegt of doet wat mij van streek maakt. Hoop ook dat ik hem niet ga tegenkomen de komende tijd, zeker niet met zijn vriendin. Gaat ongetwijfeld een lange tijd duren voordat ik daar tegen kan, maar die tijd moet ik het geven, dat voelt goed.

Heb mezelf voorgenomen me te focussen op mezelf, volop leuke dingen aan het plannen, en daarvan te genieten. Dat lukt soms aardig, maar de momenten alleen, thuis of in de auto, zijn heel moeilijk, en dan helpt hier meelezen enorm, te weten dat je niet de enige bent die worstelt met het verdriet en de boosheid, het leren accepteren dat je wereld voorgoed veranderd is. Daarom alweer een blog, behalve dat het mij helpt om alles van me af te kunnen schrijven, hoop ik dat anderen er ook herkenning en misschien zelfs steun in vinden.

Ik moet zeggen dat behalve schrijven en praten met anderen, ook muziek mij helpt om niet te blijven hangen in je verdriet: na een flinke huilbui of "het stoom uit mijn oren" lekker meezingen met een vrolijk nummer is een prima medicijn tegen negatieve gevoelens, en dat terwijl ik niet eens kan zingen

Loslaten en acceptatie: nog een lange weg te gaan, maar het begin lijkt er te zijn.

Vincie

vincie's blog
login of registreer om te reageren

Zat, 18/08/2007 - 01:54 — Meisje1987

goedzo

Ik heb zelf nog geen blog geplaatst maar zit natuurlijk net als iedereen hier in dezelfde rotte situatie. En Vincie ik moet zeggen dat ik het heel knap vind van je mailtje dat je die uiteindelijk niet stuurt! Ik denk idd dat je erg goed opweg bent! De verleiding is namelijk altijd heel groot om boos te worden om te bellen/mailen of smsen maar je weet dat jij het daar juist moeilijk mee zult gaan krijgen. Goedzo

Liefs Mij

Zat, 18/08/2007 - 08:56 — Suria

Herkenning

Ik heb de laatste paar dagen je blog doorgelezen, Vincie. Ik herken pijnlijk veel van jouw situatie, alleen ben jij al veel verder dan ik en doe ik nog wanhopige pogingen te redden wat er te redden valt van onze relatie.
Ook ik ben al 19 jaar bij hem en hij ziet het niet meer zitten. Nu probeer ik wanhopig puin te ruimen, ik wil de fouten die we gemaakt hebben herstellen, de breuk lijmen. Of het gaat lukken... Ik heb er soms een hard hoofd in.

Je bent op de goede weg denk ik. De leuke dingen plannen, besluiten er wat van te maken. Zo nu en dan flink uithuilen en dan weer verdergaan. En ze zeggen dat het na verloop van tijd echt beter wordt. Dat geloof ik ook echt. Ik heb een heel zwarte tijd meegemaakt, maar zelfs als je denkt dat het echt nooit weer 'normaal' kan worden, dan komt ineens het moment dat het dat toch is...
Je bent al een heel eind onderweg, dat zie ik. Zet hem op!

Zat, 18/08/2007 - 13:22 — Me1985

Mijn ex reageert ook alleen maar heel bot en kil en doet ook alsof de 5 jaar die wij hadden nooit bestaan hebben. Hij reageert op helemaal niks meer van mijn kant. Hij had mij een maand geleden een afscheidsgesprek beloofd, heb daar tot op de dag van vandaag nooit meer wat over gehoord. Ik heb hem vandaag wel gemaild dat ik dat nog erg graag zou willen om er een goed eind aan te breien. Maar ik heb zo'n vermoeden dat hij ook hierop niet zal reageren. Aan de ene kant vind ik het onbegrijpelijk na zoveel mooie en goede jaren die je met elkaar hebt gedeeld. Aan de andere kant herken ik wel wat jij zegt over jouw ex. Ze kunnen niet anders. Zij willen het liefst alles keihard 'deleten' om het zo maar te noemen. Elke confrontatie (mail, sms , face-to-face) is er voor hen 1 te veel. Wij moeten maar keer op keer slikken, proberen het te accepteren en los te laten. En dat is verdomde moeilijk. Ik probeer wel steeds tegen mezelf te zeggen dat ik echt moet gaan loslaten. Ik echt helemaal niks meer van hem moet verwachten. Geen klein gebaar, een vriendschappelijk woord...nee niks meer. Dat vergt veel tijd en inspanning. Maar ik weet zeker dat wij er sterker uit zullen komen...zij niet denk ik. Ik heb vandaag eindelijk een beetje het gevoel dat ik bezig ben met de daadwerkelijke acceptatie en het loslaten (voor hoever dat kan na 2 maanden). Ik ben even uit die dip...zal vast wel weer een moment zijn dat de dip terugkomt...maar heb het idee dat ik wel de goede stappen aan het zetten ben.

Sterkte en hou vol!

Zat, 18/08/2007 - 15:16 — odie (of verwijderd)

goed gedaan

Goed zo Vincie, dat je de mail niet hebt verstuurd. Want je gaat je er echt niet beter van voelen. Ik wilde vorig jaar de man van die andere dame waarschuwen, maar ook ik heb dat toen niet gedaan. Want wordt de situatie er dan anders van?

En boos zijn mag ook, is niets mis mee. Hoe jij over hem denkt is ook je eigen keuze, een keuze waar jij mee kunt leven. Ga zo door Vincie, je komt er echt wel!

Zat, 18/08/2007 - 18:36 — vincie

Bedankt allemaal,

Dit had ik echt even nodig. Kan het allemaal wel positief hier neerzetten, maar dat doe ik ook om mezelf te overtuigen. Want het is momenteel zo zwaar, voel me zo rot, het kost echt veel moeite om die mail niet te versturen, haar niet te sms-en ... ben heel blij met jullie steun, helpt weer om het niet te doen. Want elke keer als ik zelf denk: OK, hij kan niet anders, eigenlijk triest, etc. dan doet hij weer iets waardoor bij mij het stoom uit mijn oren komt. Nadeel is ook dat we nog vlakbij elkaar wonen, ben hem de afgelopen dagen al 2 x tegengekomen met de auto en daarna zit ik echt te trillen achter het stuur: van woede, van machteloosheid en verdriet ... ik baal dan zo dat ik weer zo van slag ben. Slaap weer heel slecht, eten gaat ook met moeite, kortom de impact is weer enorm, had dit eigenlijk niet verwacht.

Tegelijk komen er steeds meer verhalen, mensen die ze zijn tegengekomen, op deze manier is het contact toch niet echt verbroken al spreken we elkaar niet meer. Vandaag was een stalgenote, die hem niet meer zo aardig vindt, hen samen tegengekomen bij de supermarkt. Blijkt ze haar te kennen van gezicht, en die nieuwe vriendin roept dus heel enthousiast "hallo" naar mijn stalgenote, waarop mijn ex zijn gezicht kennelijk op onweer ging. Ze vertelde me dat hij zich rot geneerde, voelt zich natuurlijk betrapt. Kennelijk laat het hem toch niet helemaal koud, weet niet of ik daar nu blij mee moet zijn of niet ... ja, ik weet het, moet dat loslaten, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig veel steun op stal, kan er goed over praten met een aantal meiden, en vanavond komt de vriendin waarmee ik op vakantie ga (nog 3 weken, hoe hou ik het vol) eten, dus ik ben lekker bezig.

Neiging om mail te versturen is weer even weg, even therapeutisch gepost hier. Nog 2 weken en dan kan ik weer naar de psych, hier heb ik echt hulp bij nodig ...

Voor alle lotgenoten: we houden vol, ook onze tijd komt wel weer. Liefs, Vincie

Zon, 19/08/2007 - 13:18 — Boa (of verwijderd)

Vincie

Chapeau, echt. Bijna ondoenlijk om die mail niet te versturen. Maar je kiest wel voor jezelf door de mail niet te versturen, want die mail zal niet het begin zijn van jouw gelijk, nee dat wordt de volgende episode in de reeks van verdriet. Je spaart jezelf ook. Maar petje af voor je zelfbeheersing. Fijn dat je psych bijna terug is, in de tussentijd, je mag hier ook schreeuwen en schelden, al doe je het meerdere keren op een dag..

Wees lief voor jezelf, sterkte.

Wie is online

Enquête

vincie's Buddies