Heb haar gisteren gesproken. De afspraak gemaakt dat ze komende zondag al haar spullen komt ophalen. Daar stond ik echt op, het zakelijk gedeelte zo snel mogelijk afhandelen.
Maar nu komt het dus heel dichtbij.. heel erg dichtbij. Het moment dat al haar frutsels en boeken het huis uit zullen gaan. Het moment dat ze haar sleutel aan mij zal afgeven.
Ik weet, er is nu al geen weg meer terug. De relatie is echt voorbij. Het is over en uit. En waarschijnlijk is dat beter ook. Maar toch... pff, wat mis ik haar, wat hou ik nog steeds veel van haar.

Vanavond was ik even in het huis (verder vooral bij mijn ouders tijdelijk). Las wat dingetjes door. Boekje met dingen die zij leuk en irritant aan me vond. Ook dat is voorbij. Die kleine dingetjes. Ik besefte me ook dat ik maar heel weinig briefjes en dergelijke van haar bewaard heb. Erg jammer vind ik nu. We hadden zoveel kleine briefjes samen vroeger. Allemaal weg gegooid in de loop van de tijd.
Maar toen ik dat boekje las en wat briefjes die ik de laatste tijd aan haar gegeven heb, brak ik echt...
Weer zo'n bevestiging dat het echt over en uit is. Ik weet het goed, maar kan het nog steeds erg moeilijk accepteren. Ik praat er over en weet het allemaal goed, maar dat loslaten is zo moeilijk.

Het komt wel goed allemaal, alleen nu ff een dipmoment. Dat ik het allemaal weer zo oneerlijk vind. Ik was nog echt niet klaar met haar. Maar zij dus wel met mij.