Het is zo vreemd... Ik blijf met mijn hart geloven dat wij (ex en ik) echt een betere versie van ons kunnen opbouwen. Hij heeft mij helemaal uit zijn leven gewerkt (incl. de zaak die we samen opbouwden) en zegt nu meer rust te hebben. Ik zie niet in dat nu de stress weg is, wij niet geweldig samen kunnen zijn. Mijn hart blijft geloven en ik kan het niet zomaar opgeven. Ik probeerde alles:negeren, kwaad zijn, geen contact... Maar op die momenten zoekt hij mij ook op, hij kan me ook niet volledig loslaten maar blokt het idee van ons samen zijn wel volledig af.
Maar als het echt zo hoort te zijn, dan zou het toch jammer zijn dat ik het loslaat en niet meer laat zijn?
Wat een vies gevoel.

Ik heb dan wel een relatie met iemand anders, die persoon is zo goed voor mij en ik zou niet liever willen dan hem toelaten in mijn leven MAAR ik heb mijn hart ergens anders liggen en kan dat maar niet veranderen. Niemand snapt ons (ex en ik) zo goed als wij. Dat is de persoon die mij het beste begreep en nog steeds begrijpt en ook andersom. Gek hoe een band zo moeilijk te verbreken is. Maar wat ben ik ermee... Ik zit met dubbele gevoelens en kan precies niet verder met mijn leven. Bleih!