Vandaag toch maar weer gaan werken, ondanks dat ik weer slecht geslapen heb en er op mijn werk niet veel te doen is momenteel. Het gaat sinds gistermiddag weer een stuk beter, ik heb weer zin in dingen en zie weer een beetje licht in de toekomst. Ik heb zin in het weekend, helemaal volgeboekt met leuke dingen, vrijdagavond eten bij een vriend en vriendin, daarna een dartwedstrijd, zaterdag naar Fields of Rock hier in Nijmegen for old times sake, zondag verhuizen met hulp van veel vrienden. Dus dat gaat goed! Maar op liefdesgebied nog helemaal niet, daar heb ik nog teveel angsten en hou ik nog teveel aan haar vast, mis ik haar nog veel te veel, ze zei ook zo vaak dat ze me leuk vond, stuurde de hele tijd kaartjes, e-cards, sms-jes, zoiets had ik nog nooit meegemaakt..

Zo ik heb vandaag me ziek gemeld op werk, het ging echt niet meer, gisteravond en vanochtend helemaal ingestort, tot laag bij de grond weer gevallen. Nu gaat het weer een stuk beter, ik ben op mijn oude mooie kamertje aan het inpakken, dit weekend verhuizen. Ik heb er zin, het wordt tijd mijn eigen leventje weer op te pakken. Dat is toch echt de enige manier om weer een beetje licht aan het eind van de duisternis te creeeren, door weer dingen te gaan doen. Het was 'maar' zes maanden, maar de herinneringen zitten overal in, ik heb het er nog moeilijk mee om te accepteren en het een plek te geven.

Zo maar weer eens wat typen, vandaag echt een hele slechte dag gehad, ik denk dat het ook komt omdat ik weer twee dagen op rij slecht geslapen heb, dat beinvloed teveel mijn humeur. Maar allerju wat komt dan in alle hevigheid alles weer terug. Het is vandaag precies 4 weken geleden, en wat is mijn wereld door mekaar geschud zeg, ik baal er elk moment van de dag van, kan het nog niet loslaten, accepteren of wat dan ook, ik kan het alleen maar rationeel beredeneren. Ik weet nu wel dat het zoals het ging echt niet had verder kon, dat er inderdaad een gevoel van 'op de tweede plaats' komen heeft gekregen, enzovoort, ik heb echt teveel aan mijn kop gehad, wat zeg ik, ik heb nog steeds teveel aan mijn kop, maar het lukt me nog niet echt om daar iets mee te doen, maar dat kan mijn gevoel allemaal nog niet accepteren, ik blijf me rot voelen, blijf niks leuk vinden, maar je moet verder, er zit niks anders op, eerst je zelf weer een beetje op de rit krijgen en dan weer leuke dingen in het leven gaan vinden, die er verder genoeg zijn, dat is het probleem niet, ik vind ze nu alleen niet meer leuk.

Na veel gelezen te hebben hier, ga ik ook maar eens mijn verhaal doen, ik heb gemerkt dat het mensen en mezelf veel goed doet als er op jouw situatie gereageerd wordt. Dit ondanks dat ik alles uitgebreid met familie en vrienden bespreek, voor sommige zelfs tot in den treure maar daar zijn ze ook vrienden voor.

Mijn verhaal, ik heb zes maanden een relatie gehad waar ik van dacht dat het voor eeuwig zou zijn, eindelijk een meid gevonden waar ik het helemaal in zag zitten. Het begon allemaal ongeveer een jaar geleden, zij is de beste vriendin van mijn beste vriend, ik kende haar al een aantal jaren, maar dat bleef beperkt tot het niveua van kennissen. Tot ik haar een paar keer langer gesproken had en we leuke dingen samen gingen doen: naar de film, uiteten, samen thee drinken etc. Ik voelde nog niks speciaals voor haar, behalve dat ik het zo relaxed vond dat ik geen druk voelde, niet het gevoel had aan het daten te zijn. Dit ging een paar maanden zo door, het werd steeds leuker met elkaar, ging vaak met haar en mijn vriend uit, we hebben wel meer gezamenlijke vrienden en vriendinnen, maar ik wilde nog niks. Tot zij op een gegeven moment vertelde dat ze me heel erg leuk vond en me wilde zoenen. Toen schrok ik heel erg, ik had daar niet echt rekening mee gehouden, heb haar ook afgewezen. De twee weken daarna veel afgesproken en gedaan met haar, en toen uiteindelijk ook gezoend. Daarna ben ik een week op vakantie gegaan, we hadden wel veel contact via sms, heb ik haar uiteten gevraagd en is het echt wat geworden. De weken erna was ik over the moon van geluk, het ging zo goed met haar, de opbouw, het elkaar beter leren kennen, alles was fantastisch, heel veel contact met haar, altijd sms-en, mailen, bellen, afspreken. Het leek voor mezelf echt alsof dit ware liefde was. Het werd zelfs nog beter voor mezelf, ik kreeg mijn eerste echte baan, een super baan in de IT, ik was verhuisd naar een zeer mooie kamer met balkon, kreeg een lease auto, het kon allemaal niet op. De relatie liep ook nog super, zoveel gezamenlijke dingen, interesse's, vrienden etc. Tot zij het vorige maand uitmaakte, ze vond dat ik er niet volledig voor ging, dat ik me niet voor 100% in de relatie inzette, haar niet op de eerste plaats zette enzovoort. Ik ging kapot toen ze me dat vertelde, ze had al wel eerder aangegeven dat het voor haar gevoel niet zo lekker liep, maar daar hadden we voor mij over gesproken, ik had het te druk met mijn baan, afronding studie, haar en mijn eigen leven, daar had ik het heel moeilijk mee, dat heb ik haar verteld, maar ik kon nog geen uitweg vinden. Maar voor haar was het te laat, ze wilde me niet een kans geven te laten zien dat ik echt voor haar kon gaan, dat ik wel kon investeren in onze relatie.