Ik ga maar weer wat van me afschrijven, dat helpt toch altijd wel goed. Ik ben moe, heel erg moe, mijn hoofd is zwaar, mijn hart doet pijn, ik voel me leeg, het leven heeft ineens zijn nut verloren. En dat terwijl de breuk nog niet eens officieel is, toch voelt het al zo, gister de eerste huilbuien gehad, haar aan de telefoon gehad, gesprek liep totaal niet, we weten het allebei niet meer, lijkt erop dat we alleen maar kunnen huilen. Kreeg na dat telefoongesprek een sms-je: ´Ik wil je niet kwijt....' Toen schoot ik ook weer helemaal vol, lopen janken in de supermarkt....

Zo, dat is een tijd geleden dat ik hier geschreven heb. Nog wel regelmatig langs gekomen om verhalen van enkelen te lezen, maar als het zelf goed met je gaat heb je daar toch veel minder mee op de een of andere manier. Het gevoel van liefdesverdriet is toch nodig om je helemaal in te kunnen leven in de situaties van anderen.

Het gaat al best een tijd goed met me, het is een enorme helletocht geweest. Maandenlang de confrontatie met jezelf opzoeken, analyseren, gedachte patronen veranderen. Dat pad ben ik onzeker en angstig ingegaan, maar gaandeweg zelfverzekerder geworden. Je komt er achter dat als je eerlijk naar jezelf kijkt, in dialoog gaat met jezelf, en dan op een echte manier, je weet zelf wel wanneer dat is, dan komt er een serene, innerlijke rust naar boven. Dan maakt het niet meer uit hoe, wie of wat. Het komt vanuit jezelf, het geluk, je gevoel, wie je bent, ik ben zeer blij dat stappen op dit pad gezet heb en blijf er dus ook lekker op..

Een tijd hier niks geschreven in mijn blog, wel nog veel hier geweest, verhalen van andere lezen, mijn ervaringen delen etc, maar zelf niet meer de behoefte gehad om iets te schrijven omdat het eigenlijk wel redelijk goed gaat. De afgelopen weken met sprongen vooruit gegaan, ldvd is dusdanig gezakt dat het goed beheersbaar is, zelfs af en toe er niet meer is. Ik moet er nog wel veel aan denken, veel aan haar denken, aan wat was, maar dat telt niet meer, je leeft in het nu, niet in het verleden, ik heb er mijn lering uit getrokken, ben mijn gevoelens gaan opzoeken, gepraat, geschreven, gehuild, alles om van dat akelige gevoel af te komen, om irrationele gedachten om te buigen, positiever in het leven te staan, de dingen vanuit mezelf te doen in plaats vanuit anderen. Dat heeft geholpen, maar het is wel zwaar, het is moeilijk om jezelf trouw te blijven, om op het pad te blijven, het liefst vlucht je voor zulke gevoelens, ik wel, dat is ook wat ik in het verleden altijd gedaan heb, vluchten voor gevoelens, van verdriet, teleurstelling, afwijzing. Nu niet. Niet meer. Dit heeft me teveel pijn gedaan, het verdriet was te intens, te heftig, dit zal ik mijn leven bij me houden, het slijt, langzaam, en de manier waarop ik er mee om ga, zorgt ervoor dat ik het een betere plek kan geven. Ik weet nu voor mezelf dat dit moest gebeuren. Het is een stap naar volwassenheid (?), of liever een richting op mijn levenspad die ik vroeger of later moest nemen. Zo voelde het ook, achteraf kan ik zeggen dat het mooie tijden zijn, de zelfontdekking, zelfanalyses, kan ik alleen in zo'n situatie zo doorgrond maken, ontdekkingen over hoe ik in elkaar zit, hoe ik tegen dingen aan kijk, hoe ik met gevoelens om ging. Echt een zeer waardevolle periode, ook al had ik natuurlijk gewild dat dit tijdens een relatie was gebeurd, helaas dat zat er voor mij niet in, nog nooit gehad moet ik zeggen, misschien dus ook wel nog nooit de goede partner daarin gehad, iemand die mij aanvult, iemand die mij mezelf laat zijn, mij begrijpt.

Gisteravond eindelijk maar eens de stoute schoenen aangetrokken en mijn ex gebeld, ik liep er al voor mijn vakantie mee rond om dat te doen, maar had toen nog net niet het gevoel, tijdens mijn vakantie enorm lopen piekeren, denken en malen, vooral natuurlijk tijdens het wandelen, ook veel met mijn vrienden over gepraat met wie ik op vakantie was. Toen toch maar de beslissing genomen om te bellen, dat was gisteravond dus..

Het viel me mee moet ik zeggen, het was raar, heel raar om haar na ruim 3 maanden weer aan de telefoon te hebben. Maar goed, waarom ik belde was eigenlijk om mijn verhaal te doen en een keer iets af te spreken, vind het toch raar dat je na een intieme periode, met een lange date periode daarvoor, dat je elkaar dan helemaal niet meer spreekt, ja 1x nog gezien om wat spulletjes uit te wisselen en om even te praten, dat was na 3 weken toen het uit was, daarna niet meer, nog wel een keer gevraagd via mail of ze me wilde zien, maar daar had ze toen ook geen behoefte aan. Anyways het gesprek ging goed, ik kon prima mijn verhaal vertellen, voelde me er ook niet naar bij of angstig of wat dan ook, kon goed vertellen wat er in mij omging, waar ik mee zat, mijn gevoel van faalangst, het niet kunnen aangeven waar ik tijdens de relatie mee zat, niet over mijn gevoelens durven praten uit angst om opzij gezet te worden, geen prioriteit aan de relatie kunnen en durven geven, kortom eigenlijk er niet voor durven en kunnen gaan. Daar zat zij het meeste mee, dat ik niet voor de relatie ben gegaan, zij vind (en misschien wel terecht) dat je dat meteen moet hebben, je gaat ergens voor 300% voor en anders niet, dat klopt, maar ik durfde dat niet en was me er niet van bewust dat ik dat naar haar toe niet zo deed, ik ging er in mijn hoofd altijd wel voor 1000% voor, maar alleen niet in woord en daad. Ook zei ze dat als ik dan zo doelbewust bezig was, waarom ik dan niet wel iets ging doen aan mijn situatie, waarom ik dan niet wel met mijn studie bezig ging, waarom ik dan wel uitging en niet aan mijn studie ging werken, dat snapte ze niet, moet ik haar ook wel een beetje gelijk in geven, maar wederom als je het niet door hebt en zoveel andere dingen aan je kop hebt dan wordt het lastig om ook maar iets te gaan doen, in ieder geval zo voelt het bij mij, ik blokkeerde dan volledig, zocht afleiding in uitgaan, voetbal en darten.

Gisteravond teruggekomen van vakantie, 8 dagen weggeweest, een superleuke tijd gehad, een wandeltocht gemaakt door de alpen, bergen beklommen, super mooie omgeving, steenbokken, marmotten, adelaars, uitzicht op de mont blanc, kilometers ver kunnen kijken, boven op piek gestaan van 3km hoogte. Toen nog een paar dagen over, naar Turijn geweest, 3 dagen cultuur, lekker italiaans eten, uit geweest, heerlijk weer, super dus..

Maar dan toch.. het onderhuidse gevoel dat constant aanwezig is, constant blijft zeuren, constant aan haar, aan de relatie blijft denken. Tijdens het wandelen vooral op moeilijke momenten, als het zwaar was, tijdens regen, maar vooral in Turijn, dan zie ik pas weer in hoe slecht ik tijdens de relatie was, wat ik allemaal niet gedaan heb, hoe weinig ik geinvesteerd heb, hoe weinig ik prioriteit bij de relatie heb gelegd en helemaal hoe weinig ik me bewust was van wat ik had. Ik had verwacht en gehoopt een stap verder te kunnen zetten, een stap dichter bij loslaten te komen, maar helaas, het tegendeel is het geval, de vakantie was te confronteredn daarvoor. Tijdens onze relatie heb ik uitgekeken naar vakantie, naar alle dingen die we samen gingen doen, kamperen, de bossen in, mooie steden bezoeken, lekker eten, alles wat je samen met je geliefde doet, het was te pijnlijk allemaal om dat met vrienden te doen, te confronterend om alles te doen wat ik juist met haar had willen doen.

Morgen ga ik op vakantie, met twee vrienden wandelen in de Franse Alpen, veel zin in, lekker er uit, andere omgeving, flink uitrazen. Maar toch, het blijft allemaal maar in mijn kop spoken, ik blijf maar aan haar denken, de laatste week weer heel veel aan het piekeren, ik snap niet dat dit weer zo naar boven komt. Ik wil het loslaten maar durf nog niet, ik ben gewoon heel bang dat ik niet meer zo verliefd wordt, dat ik niet meer zo'n leuk iemand tegen kom. Daarnaast blijf ik maar blind voor alle dingen die niet goed in de relatie gingen, blijf ik maar denken dat die wel opgelost kunnen worden met een goed gesprek, wat raar is want een goed gesprek is juist hetgeen we niet konden in de relatie. Maar dan toch he, ik heb mijn eigen leventje redelijk op de rit nu, mijn kamertjes van het weekend ingericht, ziet er allemaal leuk uit, afspreken met vrienden, dingen ondernemen, gaat allemaal weer een stuk gemakkelijker, alleen zijn is ook geen probleem meer, alleen genieten zit er nog niet echt in. De ondertoon blijft haar en de teleurstellend verlopen relatie. Ondanks dat ik wel kan lachen en grappen maken. Het lijkt erop dat ik teveel mezelf blijf straffen door niet te kunnen genieten, bv alle dingen die ik op tv zie, daarbij denk ik, dat had je met haar ook kunnen doen, alle gesprekken die ik nu met vrienden en familie heb denk ik, dat had je in de relatie moeten doen, heel frustrerend en het maakt niet uit hoe vaak ik tegen mezelf zeg, je hebt niet gefaald, je wist niet beter, accepteer dit nou en vergeef haar en jezelf. Dat lukt wel, alleen in genieten van dingen doen, blijft dit terug komen, heel frustrerend en dom eigenlijk.