Het gaat vandaag slecht, heel slecht, net zoals maandang, gister had ik weer een wat betere dag, maar het blijf jojo-en. Vandaag bij de huisarts geweest, slaapmiddelen gekregen, maar dit is natuurlijk niet de oplossing, hopelijk wordt ik er wel wat rustiger van, ook ter orientatie een gesprek met de psycholoog aangevraagd. Het is voor mijn gevoel niet alleen de relatie die me dwars zit, maar hoe ik er mee omga, waarom ik zo slecht emoties kan tonen. OK ik schrijf hier mijn verhaal en vertel hoe ik me voel, maar er zijn dingen die ik hier niet schrijf, dat zijn te persoonlijke dingen waar ik erg mee zit, dingen uit mijn verleden die nu weer helemaal naar boven komen.

De teleurstelling is groot, daarom voel ik me zo'n liefdeskneus, trek ik het me veel te veel aan, zie ik alleen de dingen die ik verkeerd deed, niet wat die ander allemaal niet heeft gedaan, omdat zij het uitmaakte, dus moet ik dan wel de kneus zijn, och wee mij, ik voel me ook zo slecht omdat er maar geen einde aan lijkt te komen, het blijft hetzelfde, soms is het net draaglijk, zoals nu, maar meestal blijf ik op huilen staan, gaat het niet beter..

Het is ook pas 5 weken geleden, maar ik wil zo graag veranderen, wil zo graag weer 'normaal' worden, maar dat gaat niet, het enige dat echt helpt is tijd, tijd heelt alle wonden, dat weet ik ook uit het verleden, maar zo'n pijn en verdriet als nu heb ik nog nooit gevoeld in mijn leven. Ik baal er ook gewoon van, heb er geen zin meer in, mis af en toe de kracht om door te gaan, om de dingen die ik moet doen te gaan doen, mis de kracht die ik voorheen wel had, dat wordt ook nog niet echt beter, het helpt wel als je wat gaat doen, beetje actie ondernemen doet goed, maar het zal nog maanden duren voor ik hersteld ben en echt aan mezelf kan werken en weer verder gaan. Gister zei mijn moeder ook dat ik me niet zo alles moet aantrekken, niet zo negatief moet denken, niet in van die spiralen moet gaan zitten denken, malen en malen. Maar daar kom ik nog zo moeilijk uit, gister noemde ik hier een rijtje op wat allemaal wel goed gaat, maar toch is het enige wat mijn hart wil liefde van een ander, steun, vertrouwen om in deze harde wereld te overleven. Maar dat zal nog even duren voordat ik weer iemand toe kan laten, maar we gaan ervoor! wederom sterkte allemaal!

Weer voel ik mij enorm verrot, op zo'n moment lijkt er geen einde aan te komen, geen einde aan mijn emotioneel/relationeel gemis, pijn, woede, frustratie, verlies, teleurstelling. Terwijl het op sommige momenten echt veel beter gaat dan pak em beet vorige week, maar ik blijf zo'n enorme JOJO, op en neer, alle fasen van het verwerkingsproces moet ik doorstaan. Vandaag heb ik het er weer heel zwaar mee, dan zit ik alleen maar diep in de put, er is ook een lineair verband tussen mijn gevoel en de hoeveelheid slaap. Vanacht nauwelijks geslapen, door de hitte wakker geworden en dan lukt het me niet meer om in slaap te komen. Als ik 's-nachts of 's-ochtends eenmaal wakker ben dan beginnen de gedachten, dan komt het vanzelf weer naar boven, ik heb het er dan heel moeilijk mee, als ik eenmaal wat aan het doen ben gaat het best redelijk, heb weer veel leuke dingen gedaan afgelopen weekend. Ik ben verhuisd, nieuwe kamers zien er goed uit, voel me er al een stuk beter dan in mijn ouwe kamer, daar heb ik alleen gewoond toen ik met die ene was. Dus veel te veel herinneringen, nieuwe kamer, nieuwe kansen! Al zou ik willen dat ik wat minder zou nadenken, ik wordt er gek van, ik kan nog totaal geen rust of vrede in mezelf vinden, ik kan alleen maar naar de toekomst kijken en hopen dat het dan beter gaat. Dat ik dan die rust weer kan vinden, het geloof vinden dat het ooit beter zal gaan. Nu kan ik alleen maar denken waneer deze ellende voorbij is. wanneer ik mezelf weer kan zijn, genieten van de rust in mijn eentje, ik heb zo het gevoel dat dat allemaal nog veel te lang gaat duren. daarvoor ben ik veels te veel geschrokken. Geschrokken van de pijn in mijn hart, van de liefde die ik haar niet meer kan geven, geschrokken van de teleurstelling, geschrokken van de emotionele disharmonie, geschrokken van alle druk die ik op mijn schouders voel, het is allemaal niet leuk zo. Ik voel me ook weer hevig teleurgesteld in mezelf, het is niet makkelijk als je faalangst hebt en je streeft naar perfectionisme om dan toe te kunnen geven dat het niet iets is geworden, ik voel me heel lullig tegenover mijn beste vriend, die heeft zoveel tijd geinvesteerd zodat wij elkaar beter kon leren kennen, tegenover mijn ouders dat dit zo heeft moeten uitpakken en van wie ik nu weer zoveel energie vraag om mij er boven op te helpen, en al helemaal tegenover haar, dat ik haar de liefde en emoties niet kon geven die ik wel voelde, die ik wel in me heb, maar die er maar nooit uitkomen. Altijd sluit ik mezelf op, kruip ik naar binnen mijn veilige holletje in, het enige wat ik dan wil is slapen, dromen dat het ooit beter gaat. Ik kan ook alleen mijzelf de schuld geven dan, terwijl ik dondersgoed weet dat die ander er net zoveel schuld aan heeft als ik. Maar zo voelt het gewoon niet, het is anders, ik heb me nog nooit zo gevoeld in een relatie als de afgelopen zes maanden. Ik heb nog nooit zo;n meisje gehad, nog nooit zoveel liefde ontvangen, gelukkig gevoeld als de afgelopen maanden, dit maakt het zo zwaar dat het niet iets is geworden, zo raar, zo absurt, het lijkt een hele slechte film, ik maak de dingen ook maar half mee, ik moet telkens aan die ander denken. Waarom speelt mijn geest zulke spelletjes met me? Waarom is die verslaving aan dat gelukzaligdheids gevoel zo groot? Waarom durf ik mezelf niet te geven? Waarom durf ik mezelf niet kwetsbaar op te stellen, juist bij die persoon die er het meeste behoefte aan hebben? Waarom heb ik nooit eerder over dit soort dingen nagedacht? Waarom ben ik emotioneel en relationeel zo moeilijk, waarom kan ik niet net als iemand anders een normale relatie opbouwen, praten over gevoelens in een relatie, werken aan bepaalde punten, ervoor gaan? Waarom moet ik altijd denken dat het wel goed komt, waarom probeer ik altijd alles in mijn eentje op te lossen, zelfs als je weet dat anderen er voor je zijn om je te helpen? Zo dat zijn een heleboel waarom vragen waar ik geen antwoord op weet, dat zal met de tijd wel gebeuren, maar tot die tijd geef ik mezelf teveel de schuld, kan ik haar totaal niet loslaten, en weet ik niet of deze wonden ooit gaan helen. Ik wil gewoon mijn normale leven terug en niet dit gezeik aan mijn kop de hele dag, ik wordt er knettergek van, ik wil verder in mijn leven, maar dat lukt niet, kan me niet focussen op zo'n dag, kan niet concentreren, sta de hele tijd bijna op huilen, voel gewoon enorm verrot. Ik had echt nooit kunnen denken dat liefdesverdriet zoveel pijn, energie, tijd, gevoel kost. En iedereen zegt wel, het slijt, het wordt draaglijk, je komt er over heen. Maar mijn ego heeft zo'n enorme deuk opgelopen, mijn zelfvertrouwen is zo 0,0 dat ik het af en toe niet meer weet, dat alle positieve woorden die ik hier geschreven heb vergeet en er niet meer iets van kan maken.

Gister een superleuke avond gehad, wel veel gezopen, maar ja dat moet een keer kunnen, vandaag niet echt een kater, alleen wel weer een mentale kater, ik mis haar weer zo enorm, ik was zo verliefd op haar, en ik voel nu zoveel angsten en gemis in me, de laatste keer dat ik me zo voel is tien jaar geleden, toen was ik ook zo verliefd als nu, maar ik heb geen zin om weer zo lang te moeten wachten. Dat trek ik echt niet, dan blijf ik nog liever mijn leven lang remi. Het stomme is ook dat ik nu ik zo'n leuke spontane meid heb bemint, het voelt alsof alles minder is wat komen gaat, iets wat natuurlijk totaal onredelijk is, daarmee geef ik een volgende liefde al bij voorbaat geen kans. Maar zo voelt het nog altijd wel, haar enthousiasme, uitspraken, altijd positief en opbeurend: wow! goed zo! kom op! dat soort dingen zei ze heel vaak tegen me, ik vind je echt leuk! je bent lief etc! om me door de eerste periode van mijn werk heen te helpen. Zo'n enorme ego boost en zelfvertrouwen, dat ik niet door had naast mijn schoenen te zijn gaan lopen. Dat mis ik zo, dat vond ik zo leuk aan haar, maar het is nietmeer, een ander zal ook weer andere leuke dingen hebben, daar moet ik me maar aan omhoog trekken.

Het kruipt dan weer omhoog, het is aan het eind van mijn werkdag, ik begin moe te worden, energie is weg, dan komen de gevoelens weer omhoog. Dan ben je ineens niet meer zo sterk, dan denk je niet meer ik ga er wat van maken, maar ik wil er met haar wat van maken! Maar helaas dat zal niet meer gaan, die tijd is voorbij, ik moet verder, moet er in mijn eentje wat van maken. Ik moet proberen die dingen die ik aan haar zo leuk vond in mezelf te gaan vinden, dan zal het gemis naar haar minder zijn. Ik mis nu haar energie en enthousiasme, zoals zij zich kon opofferen voor een ander, zich kon inzetten met een onaflatend enthousiasme, een en al bewondering daarvoor. Dan baal ik ook weer dat het uit is, dan verval ik weer in als situatie, maar die tellen helemaal niet. Het had allemaal veel mooier kunnen zijn, alleen niet in deze periode van mijn leven, ik hoopte er stiekem nog op dat het in de toekomst weer goed kon komen, iets wat natuurlijk altijd kan, maar daar moet ik niet teveel op hopen en aan denken. Zoals ik tegen iedereen zeg, moet ik eerst op het nu focussen, dan pas naar de toekomst kijken, dan zien we vanzelf weer verder, komt de liefde ook weer vanzelf, ook al is zij het misschien niet. Ik moet ook eerlijk zijn tegen mezelf, in vermoeide toestanden zie je het allemaal te rooskleurig in, ik herinner me nu ineens alle momenten dat ze moe was, dat ze chagrijnig was omdat ze teveel hooi op haar vork had genomen, dus al die enthousiasme was wel prima, maar daar ben ik ook zeker de dupe van geworden! Zo is het maar net, aan alle positieve dingen zit ook een negatieve kant, dan moet je weer even op je verstand leunen, alle negatieve dingen die ik bedacht had naar boven halen.

Zo denk ik er nu over: Het is mooi geweest, ik heb lang genoeg geweend en getreurd om het verlies van wat ik toen dacht dat de ideale geliefde was. Ik zal haar nog elke dag missen en het verdriet blijft, maar ik moet door, ik heb geen keus. Ik moet aan mezelf werken, geestelijk puinruimen en weer vrede in mezelf krijgen. Het heeft geen zin meer om te veel terug te kijken, ik zal het een mooi plekje in mijn hart geven.

Ik kan me mijn goede voornemens nog goed herinneren afgelopen jaarwisseling: consolideren wat je hebt (vriendin, baan, vrienden en familie) en afstuderen. Afstuderen is bijna gelukt nog eventjes, consolideren is niet helemaal gelukt, in tegendeel, maar het is zelfs beter dan dat: ik ben verrijkt met inzichten die ik zonder breuk nooit had leren inzien, ik ben dingen over mezelf te weten gekomen waar ik heel moeilijk achter was gekomen, ik voel dat ik weer een stap verder ben naar de stabiele persoon die ik graag wil zijn!

Zo ik ben nog steeds ontzettend moe, toch gaat het best redelijk met werken, ik kan me redelijk concentreren en zelfs wat lastigere vraagstukken lukken me ook al wel aardig. Ik hoop echt dat ik een keer een goede nachtrust kan hebben, ik doe er alles aan, ontspanningsmethoden, focussen op ademhalen, maar elke keer als ik wakker wordt in de nacht dan sluipt het piekeren mijn gedachten in, dan kan ik het niet meer loslaten, dan denk ik weer hoe leuk ik haar vond, hoe attent ze naar mij toe was, zomaar weer een stukje gevonden waar ik veel waarheid in kan vinden:
//

Hm? Ja, ik ben er nog. Die Ideale Geliefde... zeg eens eerlijk... heeft die niet net de eigenschappen die u ontbreken? Die ander houdt zo van uitgaan; u komt door verlegenheid nauwelijks in gesprek met mensen. En terwijl u zich bijna schaamt voor uw kledij, was uw Geliefde een wonder van goede smaak. Samen zou u compleet zijn, in balans.