Grappig hoe ik steeds weer automatisch hier kom lezen als ik aan het piekeren ben of me minder voel.

Ik ben een jaar verder ondertussen, om juist te zijn 14 maanden...
Heb een nieuwe vriend , een schat van een vent. Eentje uit de duizend zoals ze zeggen. Mijn vrienden zeggen ook dat ik het lot uit de loterij gewonnen heb.
En ik besef dat zelf ook.

Maar toch... toch denk ik nog vaak aan vroeger. Aan mijn ex. Aan diegene waar ik verslaafd aan was, aan diegene die ik tot in het diepst van men ziel bemind heb.

Ik dacht hier nooit meer te komen maar deze site en al wie reageerde heeft me destijds zo goed geholpen. Misschien kan dit nu weer? ik hoop het.
Ik heb deze keer geen liefdesverdriet om een breuk, integendeel, ik ben nog altijd samen met de jongen die ik leerde kennen 7 maand geleden.
Maar het wordt meer en meer duidelijk dat men verleden een diepe wonde heeft nagelaten. Ik vertrouw men nieuwe vriend gewoon niet.

Goh is dit lang geleden dat ik hier nog iets neergepend hebt... Eens in de week kom ik hier lezen, dan lees ik jullie verhalen en herinner ik mij weer hoe moeilijk het geweest is en van hoe diep ik omhoog gekrabbeld ben. Momenten die ik echt niet meer wel meemaken, momenten waarvan ik dacht dat de pijn nooit zou overgaan. Heb mijn blogs ook herlezen. Merkwaardig hoe een mens zich zo kan laten beïnvleoden ,manipuleren door iemand anders. Hoe een mens zich kan vastklampen aan iets dat eigenlijk niets is.

Dit wordt mijn laatste blog, ook ik neem afscheid van ldvd. Al zal ik hier op tijd en stond zeker nog es komen lezen.
Ik wil jullie allemaal bedanken voor alle steun, heb er veel aan gehad.
In het bijzonder ook Jelle en Chelle. Maar ook al de rest die ooit gereageerd heeft op mijn blogs , hartstikke bedankt.
Ik heb het gevoel dat het leven weer naar me lacht nu. Dit na 3 maand al, had het nooit gedacht.
Ik denk nog wel aan vroeger maar wil hem ABSOLUUT niet meer terug en het is nu tijd om verder te gaan.

IK ben op een punt gekomen dat ik hem niet meer nodig heb, dat ik echt kan zeggen dat ik dagen heb dat ik niet met hem bezig ben.
Als ik hem zie of hoor brengt dat dingen naar boven maar zolang dat niet gebeurt voel ik me echt goed. Ik werk veel, mijn honden, MIJN leven.
Binnenkort geef ik een drink thuis voor alle mensen aan wie ik iets gehad heb tijdens mijn lange zwarte periode, zowel tijdens als na de relatie. En wat kijk ik daar naar uit.
Ik had nooit gedacht dat ik me zo goed zou voelen dat ik het glas zou heffen op MIJN nieuwe toekomst.

Daarstraks werd me iets duidelijk. Ik kijk enorm uit naar de zomer en haat de winter. Maar tijdens mijn relatie ben ik ook de zomer beginnen haten, mijn ex bleef dan in het weekend vaker weg, terrasjes doen, schaars geklede vrouwen die buiten kwamen en toch allemaal beter en mooier waren dan ik volgens hem,... god wat haatte ik de zomerweekends.
En nu volgende zomer ga ik gewoon kunnen genieten van de zon, van mijn zalige vrijheid, zonder mij zorgen te moeten maken over hoe ik eruit zie, wat hij doet, hoe hij zal reageren, wanneer hij zal thuis komen....

Zalig toch.....!!!

We vechten voor onze exen, voor zij die ons zoveel verdriet en pijn aandoen, voor zij die ons lieten stikken , voor zij die van een ander gaan houden zijn en ons bij het grof vuil zetten. Daar vechten wij voor, tot we op zijn, tot we niet meer kunnen, tot we eindelijk beseffen dat we de strijd al verloren hebben.
En dan stopt het vechten, dan komt er berusting en ga je aanvaarden dat het niet meer is, dat het weg is en dat je verder moet, willen of niet.
Dit kan maanden duren, jaren zelfs. En dan pas ga je beseffen wat voor een impact je relatie en de breuk op je gehad heeft.