Iedereen heel erg bedankt voor de lieve reacties op mijn blog.

Dit terzijde, ik heb een woonplaats gevonden. binnen 2 weken krijg ik de sleutel... Dit is het ,hier stopt het ,nu is het voorgoed voorbij...
Ergens ben ik blij en opgelucht, eindelijk terug een plaats voor mezelf, mijn beestjes vooral waar ik nu voor leef, mijn ding doen, niet meer moeten op zijn ontrouw aankijken, niet meer tegen mijn zin uitgaan en weten wat er gebeuren zal...

vandaag voelde ik me even sterk dan gisteren maar nu krijg ik een dip... het begin tot me door te dringen dat hij me echt niet meer wilt... hopelijk gaat deze dip gauw over.
Ik ga vanavond naar een huis kijken, kan niet blijven wachten en hopen tot hij bijdraait (wat wss niet zal gebeuen). ergens maakt het me bang maar ergens kijk ik er ook naar uit. Wat zal ik blij zijn als ik mijn beestjes gewoon weer bij me kan hebben savonds...
maar wat zal het eenzaam zijn ook....

wie van jullie woont alleen en hoe hebben jullie de eerste dagen/weken ervarne ,doorgesparteld?

Gisteren hebben we gepraat, niet lang maar toch enkele dingen gezegd.
Hij mist me zegt hij maar weet niet wat hij wil. hij wil nu aan zichzelf werken en respect leren hebben voor iemand. Hij beseft dat hij me niet goed behandeld heeft en wil dit zelf ook niet. Hij wil leren zijn plan trekken en zichzelf onder controle te houden.
Hij heeft me vastgepakt maar gaf me niet het gevoel me echt terug te willen.

Momenteel ben ik 2 dagen weg thuis. vandaag start de 3e dag...
Ik schrik van mezelf dat ik ondanks een rot gevoel en veel verdriet rustig kan blijven. Ik zoek geen contact en heb er zelfs geen moeite mee. ik kan niet geloven dat het al bij al redelijk met me gaat, misschien moet het nog komen allemaal. waarschijnlijk tegen het weekend, want dan weet ik dat hij van zijn eerste vrijgezellige weekend erg zal genieten natuurlijk...

Ik ben weg, verhuisd, bij mijn ouders terug. welgeteld 7uur nu. Ik voel me wel rustig maar ben kapot van verdriet.
Hij heeft me nog vastgenomen, gehuild en gezegd dat hij er niks kan aan doen en dat ik het moet laten rusten nu.
Ergens blijf ik geloven dat hij zal beseffen wat hij kwijt is. maar tegelijkertijd weet ik dat het wss niet zo zal zijn. Voor hem is dit een opluchting denk ik. Eindelijk vrij, eindelijk rust.
Ik kan het nu niet aan van aan de toekomst te denken, wil zelfs niet aan morgen denken.
Eerlijk zie ik het totaal niet meer zitten, mijn leven lijkt te stoppen hier.

Hallo ldvd'ers

Lang geleden dat ik hier nog iets geschreven heb maar ben wel ELKE dag blijven lezen. Het helpt me.
Er is veel gebeurd in de voorbije weken/maanden. Aantrekken, afstoten, weglopen, terug willen,...
Maar dit weekend moet het veranderen. We hebben 'gepraat' en het komt erop neer dat hij niet meer wil. Ik moet verhuizen. Zijn gevoel is weg.
Hij ziet mij nog graag, doodgraag zei hij maar hij kan de moed niet meer opbrengen nog iets met of voor mij te doen.
Ergens zag ik dit natuurlijk aankomen.Ergens moest ik voorbereid zijn en toch stort mijn wereld in.

Hallo

Weer eventjes geleden.
Vandaag moet een keerpunt zijn in mijn miezerige bestaan.
Gisteren ben ik een huis gaan bezoeken en het was IDEAAL. Mijn honden zijn welkom, een supergrote tuin eraan, binnen in orde, een hoevetje is het eigenlijk en dat voor maar 550€ maand wat best betaalbaar is.
Maar ik wist niet dat alles zo vlug ging gaan, dat ik nu echt moet gaan beslissen... Ik heb een optie tot vanavond, dan moet ik zeggen of ik het wil of niet.