Hoe voel ik mij vandaag? We zijn nu exact 10 weken verder.
Ik voel me goed. Huilen doe ik allang niet meer. Heb iemand leren kennen, heb het er fijn mee gehad vorige week maar nog nks meer. heb ik ook geen behoefte aan.
Ben alleen enorm onzeker.
Ik voel me echt goed maar als ik hem zie is het weer een terugval. maar niet meer 1 van dagen of uren, max 1 uur misschien.

Dit weekend heb ik een date... man wat is dit toch raar seg.... Ik ga er naatoe zonder verwachtingen, zonder bedoelingen . Gewoon nieuwe mensen leren kennen. Ben ook nog totaal niet toe aan iets nieuws.
Maar mijn god wat ben ik dit verleerd seg... ben supernerveus, weet niet wat aandoen, wat zeggen ,wat doen,.....
Het voelt zo raar. ergens wil ik gewoon een date met hem, met mijn ex, niet met een ander.
Maar ik verplicht mezelf toch te gaan, het kan me alleen maar goed doen niet. hopelijk blunder ik niet tegen 100 in d' uur )

Een tijdje geleden toch wel weer, maar ik lees elke dag nog hier.
Het is nu 2 maand sinds de breuk en ik kan echt niet zeggen dat ik al 2 maand treur. Ik voel me best goed, doe mijn ding en probeer verder te gaan met men leven. Als ik hem hoor aan de telefoon heb ik het moeilijk maar niet te moeilijk, als ik hem zie trek ik het niet,dus daar ben ik mee gestopt.

Iedereen vindt dat ik mijn ex moet haten om wat hij me aangedaan heeft, en dat is niet enkel weggaan bij me en verliefd worden op een ander.
Hij heeft me al die jaren veel vernederd en respectloos behandeld en ook qua vrouwen was hij niet aan zijn proefstuk toe.
Ik ben ook wel kwaad op hem geweest en heb hem verwijten naar de kop geslingerd maar ergens heb ik hem in mijn hart nooit gehaat.
Nu ben ik op een punt gekomen waarbij ik aan de telefoon kan een normaal gesprek met hem voeren over koetjes en kalfjes.

Hem zien doet pijn, evenveel pijn als ik dacht dat het ging doen...
Gisteren stond hij daar, ik had alle kracht in mezelf naar boven gehaald om hem niet toe te laten in mijn nieuwe leven binnen te dringen.
Zelfs toen hij x aantal keren na mekaar belde had ik de kracht om hem gewoon weg te duwen...
Maar gisteren stond hij daar....
De kracht om hem dan terug te sturen ontbrak ik nog. De persoon waar ik al die jaren voor gevochten heb stond daar en ik wou niets liever dan hem vast te nemen en te vragen of hij nu voor eeuwig bij me wou blijven.

Hij heeft nou wat ie wil, is het nog niet goed?
Hij belt elke dag, niet om te zeggen dat het hem spijt ,niet om terug te komen, niet om om te praten,... ik weet eigenlijk niet waarom.
Hij vraagt gewoon telkens hoe het gaat. wat babbelen over gewone dingen, hij klinkt altijd zo zielig eigenlijk...
wat moet ik hier nou mee? Vandaag heeft hij al 2x gebeld maar ik heb niet opgenomen.
Ik kan niet gewoon vriendelijk zitten babbelen net alsof er niks gebeurd is...

De eerste dagen in mijn nieuwe stek zitten erop...
Ik heb nog geen traan gelaten, het lijkt zo raar,huilen lukt niet meer.
Ik heb doorheen de jaren misschien teveel gehuild?
Het afscheid was zwaar, we hebben geknuffeld, gekust, het voelde goed . Ook al spookte het steeds door mijn gedachten dat het nu net dat is dat zij mag doen met jou, dat jij met plezier met haar doet...
Je weet niet of je een toekomst ziet met haar, je amuseert je nu met haar. Over het feit dat ze kinderen heeft,daar sta je nu nog niet bij stil... komaan, dat is toch zo onverstandig?