..buikpijn! Mezelf pijnigen, denkend aan wat jij nu aan het doen bent, of jij ook aan mij denkt, heb jij het ook zo moeilijk? Nee...natuurlijk net! Of wel, maar who cares!! Het doet er niet toe wat hij nu denkt...het doet er helemaal niks toe. Ik moet daar helemaal niet aan denken., ik wil daar helemaal niet mee bezig zijn. Beter is om me te concentreren op mezelf...Ach, dat verstand en gevoel nemen een loopje met mij in deze periode.

Voor het laatst hier geweest afgelopen 22 september.

We hebben het geprobeerd, relatietherapie, patronen te doorbreken, geprobeerd situaties anders te gaan beleven. Vorige week dinsdagavond heeft hij dan toch plotseling de handdoek in de ring gegooid. Verdriet, tranen...maar niet meer zo in paniek als de vorige keer. Ik heb vrienden en familie gebeld, ze zijn langs geweest, ze hebben met mij gelachen, gedronken, gehuild, meegeleefd.

...tja...dat was voor mij dan toch wel de verjaardag van mijn neefje. De 1e twee uren zat ik er maar als een zombie bij...Gelukkig maakt drank soms wel goed, want na een paar borrels kon ik ook een beetje op een natuurlijke manier meedoen met de gesprekken. Buiten mijn 4 broers, 2 schoon-zusjes, 2 neefjes, een nichtje en mijn moeder was er gelukkig ook niemand..en ze waren erg lief voor me. Één schoonzusje vroeg me wat er nou allemaal gebeurd was...maar ze zag dat ik er moeite mee had en ze zei meteen dat wanneer ik er niet over wilde praten dat dat ook goed is. ..dus niet over gepraat.

Goedemorgen..nouja goede...Vannacht werd ik huilend wakker en heb ik hem een appje gestuurd, en vanochtend weer
één...Ik vind het zwaar om niet te denken aan hoe we samen altijd, altijd samen ontbeten in het weekend, met een gebakken eitje, koffie en jus d'orange...altijd. Ik vind het zwaar omdat het zo'n pijn doet het zo te missen..hem zo te moeten missen....met heel mijn wezen kan ik het niet accepteren....

De zon schijnt...zaterdag 10 uur..en ik ben al 3 uur op. Het beddengoed verschoont..nu ruik ik hem echt niet meer...wasmachine aangezet, gedoucht, ontbeten..en nu? Toen.....nog maar 2 weken geleden gingen we samen boodschappen doen, gingen we samen koken, wijntje erbij...Grrrrr...ik wil er helemaal niet aan denken, maar het gebeurd vanzelf. 2,5 jaar lang samen geweest...We woonden weliswaar niet samen, want hij heeft nog behoorlijke alimentatie-verplichtingen naar z'n ex en 3 puber kinderen die om de week bij hem rondlopen.