Dag 36 was mijn laatste blog...36 dagen alleen. Nu ben ik bijna 3 maanden verder, ik tel de dagen niet meer...goed teken.
Tussen dag 36 en nu heb ik hem 3 keer gezien en gesproken. Afgelopen zaterdag was de laatste keer.
Nog steeds zijn er dagen van verdriet, pijn, gemis...maar vooral de eenzaamheid. Dat wordt dan ook nog eens benadrukt doordat de jongste zoon zo'n 6 maanden geleden is gaan wonen in de stad waar hij studeert.

Yep..dag 36. De afgelopen twee weken is er heel wat gebeurd en begin ik te begrijpen waarom alles zo is gegaan zoals het de duur van onze relatie is gegaan.
Zo eens in de 3 maanden komt mijn nu inmiddels ex-schoonzus (aangetrouwd) voor een meiden-avond bij mij logeren. Lekker eten, wijntjes, kletsen, tot diep in de nacht. Zo ook twee weken geleden. Ik vind het erg fijn dat er toch iemand van de ex-schoonfamilie contact met mij blijft houden.

Vandaag was het een emotionele, vermoeiende dag op het werk. Zijn zusje, nota bene zelf psychiater van beroep, komt me op het werk bezoeken. Zij werkt zelf op 5 minuten lopen van mijn werk. Het werk moet voor mij een fijne afleiding voorstellen..nog steeds zijn mijn werkdagen fijner dan mijn weekenden..komt zijn zusje dus binnen. Fijn om in tranen uit te barsten met 15 collega's om me heen. Natuurlijk wilde zij ook weten hoe het met mij is.....Tja..K- natuurlijk......Dammnn..nog veel te zwak dus voor zo'n confrontatie.

Afgelopen donderdag mijn 1e emdr gehad. Misschien dat het daarom zo zwaar is vandaag. Het me-door-de-dag-heen-slepen kost me vandaag ontzettend veel moeite. En misschien is het ook zo zwaar omdat mijn ex-schoonzus gisteren was blijven logeren. Eens in de paar maanden hebben we een doorzak-avondje bij mij thuis. We hebben ontzettend veel gepraat over 'hem', en als we het over 'hem' hadden, dan noemden we 'hem' de 'krop sla'. Ik had weer zoveel verdriet gevoeld...het kost me te veel energie om me zoveel met hem bezig te zijn.

Heb jij dat ook, zo'n gevoel in je buik alsof er een zware steen in zit? Tot aan de nok toe gevuld met alles wat maar met de ander te maken heeft? Pijn op de borst, een hart dat zo hard klopt dat het eruit wil springen? Zo'n verlangen naar de ander dat het gewoon pijn doet?

Gisteren een hele zware dag op het werk gehad. Zijn moeder belde me op het werk, zij heeft mijn gsm-nummer niet. Beetje rot zo op mijn werk en ik zag dit telefoontje helemaal niet aankomen. Zij bedankte mij voor het verjaardagskaartje die ik gestuurd had. Ze vertelde me hoe erg ze het allemaal vond en dat hij altijd al onzeker is geweest. Dat het meeste wel zijn schuld was en dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Zij hoopt heel erg dat het weer goed komt.

Ik heb hem op alles geblokkeerd. Ik kreeg een like op een foto van mij op mijn facebook...en ik dacht...weg met jou. Het minst slechte op dit moment voor mij is geen nieuws van hem. En echt...mijn hart wil niks liever dan dat hij spijt krijgt en iets uit zichzelf van zich laat horen.
Je leest het hier toch bij iedereen...we willen onze exen toch het allerliefst, met oprechte spijt, weer terug in ons leven om vervolgens happy oud te worden.