En er is weer een nieuwe dag.
Ik heb vannacht tot 5 uur achter m'n laptop zielige nummers zitten luisteren en zitten janken als een klein kind. Op een gegeven moment maar onder de douche gegaan en gaan slapen. Ik werd vanmorgen wakker en mijn ogen waren gewoon helemaal dik. Maar hup een lading make-up op en naar school.

Na school maar boodschappen gedaan. Er zal wel weer niemand op tijd thuiskomen hier, maar dan kook ik wel voor mezelf. Tot fatsoenlijk eten heb ik mezelf nog niet kunnen aanzetten. Van 10 tot 5 niets gegeten, nu net uit ellende maar een appelflap.

Ik ben nu bijna 20, en voor de tweede keer is mijn hart gebroken.

Ik ben altijd volwassen geweest voor mijn leeftijd, qua school, vrienden, werk en relaties.
Ik ben bijna 3 jaar samen geweest met een jongen. Ik heb zoveel tijd en energie in die relatie gestoken. Maar door omstandigheden leek het me beter om het uit te maken. Tegelijkertijd ben ik verhuisd om te gaan studeren.

En nu ga ik er zo kapot aan. Ik weet dat het gewoon niet meer kan, dat we niet goed zijn voor elkaar. Dat we elkaar niet stimuleren om echt aan onze toekomst te werken, dat we elkaar niet vrij kunnen laten.