Huilend werd ik vanochtend wakker, mn kussen was behoorlijk nat van de tranen dus ik heb ook vrij lang liggen huilen in mn droom...

De droom was een mengeling van echte herinneringen aangevuld met nachtmerrie achtig drama.

De droom begon met het moment dat mijn ellende anderhalve maand geleden begon... het moment dat ze aangaf dat ze niet meer verder wou met me, ik ging opnieuw door dat moment heen, de totale wanhoop en angst die in me opvlamde, het huilen, het hopeloze gevoel, de fysieke pijn die het in me opriep... alles...

Ik ben de laatste week vooral heel erg moe en lusteloos, gister heb ik het sporten vroegtijdig afgebroken omdat ik gewoon geen energie meer had, vandaag heb ik mn KT sessie wel afgemaakt maar bijna geen cardio gedaan, ik heb even in de sauna gegeten, maar ben toen maar naar huis gegaan.
De afgelopen weken slaap ik zelden meer dan 5 uur per nacht, wat uiteraard beter is dan helemaal niet slapen, maar het is wel veel te weinig voor mij.

Omdat het me helpt om dingen op te schrijven, ook om over een periode terug te kijken hoe mn rouwproces verloopt... hier weer even een update...

Ik voel me nog steeds heel erg wanhopig, verdrietig en eenzaam, in alles wat ik doe en zie wordt ik ook aan haar herinnerd en breken de tranen weer door... afgelopen maand kon ik haar iig altijd nog even bellen, mailen, whatsappen, wat dan ook om even contact te hebben, even weten dat het met haar "ok" gaat en haar laten weten dat het met mij "ok" gaat en uiteraard "ok" naar omstandigheden... maar toch...

Een alles overheersend gevoel van missen.... het voelt gewoon letterlijk alsof er een stuk uit mezelf is verdwenen, een heel erg belangerijk, zelfs essentiel stuk van wie ik ben is nu weg, toen we nog contact hadden werd dat stuk nog in leven gehouden, gevoed met valse hoop dat wel, maar het werd gevoed... en we hadden contact, ik zag dr nog, ik sprak dr nog, hoe pijnlijk en moeilijk ook, ik had nog contact... nu is het weg... dood... en daarmee het belangerijkste deel van mij ook... ik voel me letterlijk een zombie... een levende dode...

Ik heb het gedaan... ik heb de pleister er afgerukt... maar heb het gevoel dat ik daarmee mn hart en alles dat ik ben mee heb losgerukt... ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld, ook als ik buitenshuis ben heb ik mn emoties niet meer onder controle... ik heb net geskeelerd terwijl de tranen over mn wangen liepen.

Ik wil iedereen die mij heeft gesteunt en geholpen heel erg hartelijk bedanken.
Toen ik hier net kwam heb ik heel erg veel gehad aan de steun van een aantal mensen hier... en ik heb daar nog steeds heel erg veel aan.

Maar met het risico dat ik nu voor zeikerd wordt aangezien en/of uitgemaakt, moet me toch even van het hart dat ik bij mezelf merk dat ik me nu soms extra verdrietig voel door de persoonlijke en compleet ongerelateerde vetes die hier in blogs van mensen die met een concreet probleem zitten worden uitgevochten...

Radeloos van verdriet...