Hey lieve mensen,

Heb de laatste week amper geslapen van de pijn, en nu voel ik een soort vermoeide berusting, zonder ook maar iets van gemis. Hoe snel kan dat gaan.
Een maand geleden liepen E en ik nog supergezellig door de bossen, en nu heb ik al weken niks gehoord en gaan we ongezegd verder met ons leven, zonder elkaar?

Is dat het dan?
Dat relaties als het ware omslaan zomaar.Dat ze eigenlijk allemaal eindigen, in een tranendal of zelfs zonder tranen, met alleen maar onuitgesproken shit?

Ik mis hem.
Ik mis zijn blik in de ogen.
De vertrouwdheid, de gezelligheid, mijn enige echte vriend.

Hey lieve mensen,

Vanavond enorm zware avond. Heb weer die rotte huiver om open te zeggen hoe ik me voel. Bang wordt ik gewoon om contact op te nemen en open te zijn, van al die situaties met mensen die zo anders lijken dan ik dacht . Toch maar even door die appel heen en hier even mijn hart luchten.

Zit nu in tranen, E heeft nog steeds niet gebeld. En dan dat obvious verhaal met veel vriendinnen die druk zijn, met wie ik eigenlijk contact moet opnemen (nee, nooit komt er een voorstel van hen).

Hebben jullie dat ook wel eens, dat je op een miezerpeuterige kloteavond, als je iemand vreselijk mist ineens denkt: en ook zegt tegen jezelf: get over it???

Ik denk dan bijv aan mensen die anderen aan de dood verliezen, aan nare ziekten lijden, en ja, alle rampen bij elkaar. Dan kan ik zo kwaad worden op mezelf.
Ik weet het, vroeger zijden veel ouders, als je je bord niet leeg at: denk aan die kindjes in Afrika. Die hebben niks.
En dan at je met een mengeling van schaamte en medeleven je bord leeg.
Nu denk ik ook: leed is niet met leed te vergelijken, af te meten.

Hallo,