Superbedankt voor je warme mail, en je hebt gelijk, het kaft van het koren. Ik kom van de ene realisatie in de volgende: ik merk, goed kijkend, dat er zelfs van mensen die ik goede vrienden vond geen initiatief nemen om iets leuks te doen, dito met familie. Ik ben hier echt meer dan beroerd van. Ook als ik niks laat horen, een hele tijd, gaan zijn niet méér doen. Dus hoeveel stelt het dan voor? Ik ben hier gewoon zo klaar mee, krijg echt zo'n vreemd gevoel erbij: waar ik genoegen mee nam, en hoe ik dacht dat ik echt belangrijk was in het leven van die anderen.............ik was zo dom bezig. Althans: zo blind.
Ook over mijn werk denk ik de laatste tijd heel anders.
Eigenlijk komt het erop neer dat ik me in werk en relaties extreem te soft opstelde.

Je hebt echt zo gelijk, dit is het:

"Nu moet je in je hoofd dingen om gaan zetten en toekomstbeelden los gaan laten. Dat kost tijd en moeite, wat niet meer dan logisch is, maar wat ervoor zorgt dat je je nu uitermate fucked up voelt... Tijd heelt veel wonden, maar door deze zure appel moet je nu idd even heen.... Je zal merken dat het vanzelf minder wordt, maar laat vooral je emoties er ook lekker uit, dan krop je ze in elk geval niet op!"

Dat opkroppen is het probleem: ik ben niet gewend dat mensen hiernaar willen luisteren. Zoals nu met E. Die weet, na 7 jaar vriendschap, dat ik er helemaal doorheen zit. En hij heeft daarin geen gevoel, hij maakt zich er makkelijk van af. Net als zoveel anderen. Dan leer je af om je geveoelens zelf WEL serieus te nemen.En dat vind ik zo verdrietig, dat ik mezelf ook niet meer serieus neem in de pijn die ik voel. Ik denk: als jullie zo makkelijk ermee omgaan, dan ga ik ook niet om jullie rouwen.

Maar zo zit ik niet in elkaar en zo wil ik ook niet in elkaar zitten.

Hoi Meeuw,

Lees net je stukje over de psychologe en geloof me, ik kan me je woede voorstellen, alsof er totaal niet naar je geluisterd is..
Ik zou je toch iets willen zeggen (ik heb je blogs gelezen en snap je eenzaamheid en verdriet, dikke knuffel alvast.. valt niet mee hè?) over psychotherapie:

Het kán zijn dat je gewoon niet de juiste persoon voor je hebt en het gewoon totaal niet klikt met deze psych, of verkeerde verwachtingen van wat een psycholoog (of psychologe, voor het gemak schrijf ik psych ok?) voor je kan betekenen.
Dat gebeurt vaker, en dan kan je beter aangeven dat je dat zo voelt en om een andere behandelaar vragen.

Ook kan het zijn dat psych heel goed doorheeft hoeveel verdriet je hebt, hoe eenzaam je je voelt en denkt: ze kan niet bij haar boosheid komen lijkt wel, ze zou willen schreeuwen maar komt niet verder dan fluisteren, zoiets.

Misschien -ik heb geen idee of het een goed plan is voor jou- maar wie weet kan je het aan psych vragen de eerstvolgende keer, waarom 'prettig weekeind'?
Dat die opmerking je over je toeren maakte, kortom zeggen of laten lezen(?) wat je hier ook zegt.
Ben jij het kwijt, en psych kan er wellicht wel iets mee.
Wie weet zegt ze (het is een zij begrijp ik) hehe, eindelijk ben je zover dat je de stulp een stukje optilt en eindelijk eens goed kwaad word om al dat onverschillige gedoe om je heen, NOU komen we ergens, die woede moet eruit..

Nogmaals, geen idee maar wie weet is het wel een trucje om je zover te krijgen je kwaadheid te uiten, ook tegen een psych bv.. en kan ze niet zoveel met een 'happy face onder een kaasstolp'
Niet rot bedoeld, maar ik hoop dat je er wat minder last van hebt en wat minder tegen de volgende afspraak opziet met het idee dat ze je gewoon op zijn Hollands gezegd uit je tent wil lokken...
En als je dat met haar kan delen schept dat vertrouwen, en van daaruit zou je heel veel aan therapie kunnen hebben..

Juist omdat het moed kost om te zeggen dat je boos bent, en je niet 'gezien' voelt kan het óf het begin zijn van een therapie waarin je werkelijk inzicht krijgt in bepaalde zaken die spelen in jouw leven, óf het sein dat je inderdaad beter een andere behandelaar kunt nemen.

Als je een keer uit je slof schiet en zegt: ho eens even, ik wil de aandacht en hulp waar ik om gevraagd hebt, geen vaag jaja tismewat en fijn weekend he? en ik heb niet het geval dat ik dat hier krijg zal een beetje psych zeggen oke, dat wilde ik horen, je bent dus boos!!
Vaak komt er dan een 'kop' aan de therapie en ga je langzaam naar de staart, en kan alles zeggen wat je wilt, je kan oefenen met boos worden op iemand met een beroepsgeheim (ook wel lekker!!) en wie weet hoeveel steuntjes je aangereikt krijgt om je leven een draai de goede kant op te geven.

En goed tot je door te laten dringen dat je NIET DOM BENT!!! Ik kan het nergens uit opmaken, wel dat je veel verdriet hebt, je eenzaam voelt en verdriet en woede horen helaas bij elkaar.

Heel veel sterkte dit weekend, ik weet net zo goed als jou dat het niet voor iedereen een fijn vooruitzicht is, een leeg weekend waarvan je denkt hoe kom ik erdoorheen dus ik ga geen fijn weekend zeggen, alleen STERKTE!!
Ik hoop dat er een naam door je hoofd schiet van iemand waarvan je denkt: die zou ik eens kunnen bellen, kijken hoe het gesprek loopt; zeg gerust (desnoods nog even met je happy-face ) dat je het jammer vind dat je hem/haar/hun al zo lang niet gezien hebt en dat je wel een verzetje kan gebruiken, wie weet hoe leuk ze het vinden om wat van je te horen!!
Want je zwemt als ik zo vrij mag zijn even niet in het zelfvertrouwen, right? En als je al geen zin hebt in je eigen gezelschap ga je er automatisch vanuit dat een ander ook vast geen zin heeft in jou.
Ze kunnen je zomaar heel erg verbazen, ik heb het zelf meegemaakt

Ik hoop echt dat je je wat beter gaat voelen, als je heel boos bent kan het ook helpen om bijvoorbeeld op een kussen te slaan tot hij AU begint te roepen, een stuk keihard te gaan fietsen, lopen als je zin hebt om naar buiten te gaan of gewoon eens tegen jezelf praten alsof je je beste vriendin voor je hebt zitten, zich voelend zoals jij je nu voelt en haar troosten, lekker uit laten huilen, het hele weekend in de watten leggen want dat kan je allerbeste vriendin, de enige die je nog nooit heeft laten vallen, (jijzelf dus) wel gebruiken en heeft ze ook wel verdiend.... vind je niet?

Tijd voor jezelf, enneh... nog één dingetje: ik betrap mezelf er ook op dat ik uit gewoonte op vrijdag en zaterdag fijn weekend zeg tegen mensen, of mensen tegen mij, gewoon het nieuwe: dag, tot ziens maar weer.
Fijne dag nog, zeg ik ook vaak. Terwijl degene tegen wie ik dat zeg mss wel dood gaat van binnen en me wil schoppen..

Maar, 1 ding moet me van het hart: ik ken ook mensen met psychische stoornissen, al moet je dat wel weten want je ziet niks aan ze en je hoort het ook niet.
Zeggen geen gekke dingen maar hebben de rest van hun leven dagelijks medicijnen nodig (schizofreen, bi-polaire stoornis bv) en dan redden ze zich prima!
Daar kun je rustig fijn weekend tegen zeggen, waarom niet? Ze zouden het vervelend vinden om anders dan anderen behandeld te worden omdat ze een ziekte hebben.
Toevallig een hersenziekte die je doen en laten kan beinvloeden en je leven kan verzieken, maar ook een ziekte die met medicijnen en controle heel goed onder controle te houden is.

De mensen die ik ken werken gewoon, hebben alledrie kinderen en part-time werk, zijn getrouwd of wonen samen, al jaren...
Grootste probleem is dan dat mensen na een paar jaar zeker weten best zonder medicijnen te kunnen want ze voelen zich zo goed! En als ze stoppen worden ze weer ziek...
Maar in een goede periode mag je ze best veel plezier of een fijn weekend wensen dus wie weet was het de macht der gewoonte van je psych... ik hoop het en zou zeker zeggen wat de 'gesprekken' tot nog toe voor jou hebben betekent, niks dus behalve irritatie. Of schrijf het op maar stop er niet mee zonder te zeggen waarom, geef het een eerlijke kans!!

Probeer het niet te persoonlijk op te vatten, en gooi het eruit de volgende keer, zo kom je verder!
Heel veel sterkte meiske, en ik hoop dat het weekend meevalt voor je...
Liefs, MM