Nu dik 1,5 jaar na de breuk kan ik verkondigen dat bij mij persoonlijk de nasleep van de breuk ook een positief effect heeft gehad.
Het verdriet was zo verschrikkelijk heftig dat ik geen andere keus had dan ermee bezig te gaan.
Ik kon er niet omheen en ik kon er niet voor vluchten, dus ik moest in mijzelf gaan zoeken naar de redenen van dit heftige verdriet.
In die zoektocht zijn er het afgelopen 1,5 jaar heel veel kwartjes gevallen. Haast als dominosteentjes.

Je zult het natuurlijk zien he...
Tijdens mijn vorige blog schreef ik 'ding dong the ex is gone'. Gevoelsmatig was hij uit mijn systeem. Dusdanig uit mijn systeem zelfs dat ik weer verliefde gevoelens kon ontwikkelen voor iemand anders.
Die ander was (helaas) niet beschikbaar maar het was mooi om te ervaren.

Maar zodra ik het verkondigde en het voelbaar was (the ex is gone) was hij er weer.
En sinds enige weken zie ik de ex regelmatig. We hangen af en toe een avond samen op de bank; Hebben Koninginnedag samen gevierd. En gisterenavond een koffietje gedronken aan het strand.

Jeetjemeneetje het was me wel een trip deze afgelopen 1,5 jaar. Een dik jaar intens (INTENS) verdrietig geweest en daarna nog een half jaar naar de uitgang gezocht.
Al die mooie zelfanalyses maakten me wel wakker maar nog steeds kwam ik er niet uit. Telkens weer kwam zijn 'zijn' in vol ornaat weer mijn hoofd binnen en bloedde mijn hart. Ik miste hem zowat letterlijk tot op het bot.
Hoe was het toch mogelijk, 1,5 jaar verdriet om een relatie van een paar maanden.

Het duurt even, maar er komt een dag dat je je realiseert dat de acties van de ex losstaan van jou.
En dat loslaten heel veel angst en paniek met zich meebrengt. En dat al die angst verweven is met ons ego.
De partner wil niet meer met ons verder leven en dus trekken wij de conclusie dat er iets grandioos met ons mis is. En we zijn daarna alleen maar krampachtig bezig om dat terug te roepen. Om ervoor te zorgen dat we geliefd en geaccepteerd worden in plaats van afgewezen. Het ego kan haast niet geloven dat de ander zonder hem/haar kan.

Ik heb voor het eerst een blog deels verwijderd, omdat ik het gevoel had dat ik teveel van mezelf blootgaf en dit niet overkwam zoals bedoeld.

Fact:
De ex komt alleen nog maar terug in gedachten wanneer ik me niet goed voel. Sprake van crisis? Ex is volop terug in mijn gevoelswereld. Geeft toch wel aan denk ik dat ik dan ineens behoefte heb aan ruggesteun. En dan mis ik 'm tot op het bot, tot in het diepste van mijn vezels.

Voel ik me on top of the world danheb ik dat echt niet meer zo vaak (al kan soms iets het wel ineens triggeren).

De afgelopen twee weken redelijk crisis in de tent gehad. Moeilijke data, werkshit, beroofd...uiteindelijk kreeg ik een inzinking.
In diepste van mijn zenuwaanval snikkend een goede vriend gebeld die me direct kwam helpen. Achteraf verbaast het me dat ik in het diepste van mijn paniek zelfs totaal niet aan de ex dacht. Want tja, hoe praktisch zou het zijn geweest om hem te bellen.

Maar surprise, surprise...het gaat weer wat beter en wat doe ik in een vlaag van verstandsverbijstering?
Juist - ex bellen. Aanleiding? De zon scheen.
Ahum.