Het is nu alweer bijna 5 maanden sinds hij het uitmaakte en ik heb de boel weer redelijk op de rit. Nieuwe job waar ik het goed doe, net door de proeftijd heen, ik onderneem dingen met vrienden, zorg goed voor mezelf & slaap weer goed.

Even een update...
Had met opzet even niet meer geschreven op ldvd omdat ik geen zin had om me te laten beïnvloeden door de meningen van anderen, soms wil je gewoon even je eigen pad bewandelen - zelfs als het niet de meest verstandige richting uit gaat.
Tja, de ex...sinds enige tijd zien we elkaar weer met enige regelmaat en ja, hierin zijn de grenzen wat vaag. Paar weken terug hing er ineens weer magie in de lucht en voor ik er goed en wel verstandelijk bij nagedacht had ging ik in de ochtend vanuit zijn huis naar werk.

Ik lees af en toe berichten van mensen hier die na jaren nog met ldvd kampen. Ik kan me voorstellen dat het sommige mensen kan afschrikken. Wil mijn visie hieromtrent met jullie delen.
De les die ik iig de afgelopen jaren geleerd heb is dat je zelfs met groot verdriet en gemis nog steeds kunt werken naar kwaliteit van leven.

Vorige week vrijdag had ik een date. Een zowaar echt leuke date. We hadden om acht uur afgesproken voor een hapje en werden om kwart voor vijf in de ochtend de kroeg uitgegooid. Dan kan je wel zeggen dat het gezellig was lijkt mij...
Mijnheer date was gekluisterd aan mijn lippen, keek me aan alsof ik de mooiste en leukste vrouw in de hele wereld was en ik genoot daar van.

De dagen daarna echter...

Was mijn ex weer volledig terug in mijn systeem...

Weer continue flashbacks, weer me in gedachten in zijn armen nestelen, weer intens missen.

Het is alweer 3 maanden uit, wat gaat de tijd toch snel terwijl het naar mijn idee tergend langzaam vooruit kroop. Eén x in je vingers knippen en je bent weer een seizoen verder...
Van die drie maanden waren de eerste weken alleen pure, intense angst en verdriet. Ik sliep niet meer en nam geregeld een oxazepam om de paniek wat in te dempen. Voelde me incapabel. Hij was vrijwel direct mijn wereld geworden, mijn alles - en tja...als je je alles verliest wat houd je dan nog over? Ik schreeuwde van pijn, hapte naar lucht.

Vanmiddag mijn nieuwe Iphone uitgelaten tijdens een mooie winterwandeling langs de Amstel en op kerkhof Zorgvliet. Een aantal prachtige foto's gemaakt van de met sneeuw bedekte beelden met een blauwe lucht erachter en een waterig zonnetje.
Liep daar over het kerkhof met mijn mp3tjes aan. Wat een heiligschennis
En op de terugweg naar huis voelde ik me ineens on top of the world. Heel even een kleine steek toen ik zijn huis vanuit mijn ooghoeken zag, potver. Ja dat krijg je als je ex ook nog eens je buurman is.

De meeste mensen op deze site zitten nadat ze 'gedumpt' zijn (naar woord blijft dit eigenlijk). Aan de kant gezet, verlaten of ergst van alles...ingeruild voor een ander.
Dat dit erin hakt lijkt mij een feit. Misschien nog wel even hard als het verlies van de relatie.
De ego is een complex iets. Het wordt opgebouwd in onze jeugd, bestaat uit lagen die gemaakt zijn in een periode waarvan we niet eens herinneringen hebben - en weinig invloed.