We zijn nu 16 dagen uit elkaar. De reden zijn nog altijd héél vaag te noemen. Te weinig zeggen dat ik haar graag zie, is de hoofdreden. Maar zoals ik al zei: ik toonde het haar op andere manieren.

Daarom is het voor mij ook zo moeilijk om te begrijpen waarom het gedaan is.
En ik probeer haar los te laten, zoals zij dat wil.
En ergens moet ik geen hoop meer koesteren.
Maar...

Het feit dat er geen hoop meer is, is misschien héél zwaar. Maar uiteindelijk is dat het moment dat je het pas kan afsluiten. Dat je voor u zelf kan zeggen: ik begin opnieuw en laat mijn oude leven los.

Pff, heb het de laatste dagen vaak héél zwaar. Ik heb haar zondag gezegd om geen contact meer te hebben. Enkel als ze nog over onze realtie wil praten/vechten.

Moet me met elke spier in mijn lichaam tegenhouden om zelf geen contact te maken.
Ik wil hard zijn, en hoop dat zij alsnog een berichtje stuurt of belt of zelfs langskomt. Vergeven hoef ik haar niet, wat ik zie haar doodgraag...

Het is zo zwaar... En als ik hier sommige mensen hun blogs heb gelezen, dan kan dit nog héél lang duren voor het over gaat...

Het is nu één weekje gedaan tussen mij en mijn vriendinnetje. Ik heb voor haar 5 dagen gevochten: ontbijt op bed gebracht(ze woont thuis), een parapluutje gebracht door de gietende regen, zodat ze niet door de regen moest toen ze laat van huis kwam. Ik ben haar 50 keer gaan zeggen hoe graag ik haar zag, etc...
Ze ziet me doodgraag, het liefst van de hele wereld en ze mist mij zo hard. (haar woorden)