Zoiets als psychoanalyse.

Na jaren kom je terug, en dan staan daar al je oude berichten.
Niet verwijderd, niet omdat je je leven hervatte dat het maar klaar moet zijn, de waan van de dag, de omloopsnelheid van internetfora en nieuwe media als zodanig.
Wat is er toch loos met ons, HartHuilenden???
Hoe is het dat je zo feilloos weet, van deze klap bekom ik niet licht?

hanging around

good morning heart-ache, sit down...

Dank jullie allemaal voor alle lieve geinteresseerde reacties. Had niet verwacht hier "oude bekenden" aan te treffen. Wreed eigenlijk, dat de worsteling voor velen blijkbaar zo lang kan duren.

Billie Holiday zingt over hartepijn als was het een oude vriend. Iemand die een beetje om je heen rondhangt, dus aan wiens aanwezigheid je maar beter went.

En dan maar weer voort he?
allez mes enfants! Op naar het volgende bedrijf!

Gegroet
uw Pipster

Lieve allemaal,

Ik heb echt werkelijk heel slecht nieuws voor iedereen hier, en ik zat me af te vragen of ik het wel op moest schrijven. Maar sinds schrijven een soort van helende therapie is, ik kan mijn vrienden niet meer bellen om half 4 's nachts, noch is het voer voor mijn huidige vriendin, strooi ik het toch maar even over jullie uit.
En dat is misschien ook wel een goed ding, want het schijnt dat een voorbereide ramp minder traumatisch is dan een onverwachtte:

1 jaar en 8 maanden.

down to zero
with a word

you know heart-ache
take to your bed
they say there's peace in sleep
but you dream of love instead
but ohh when you falll

oh the heart-ache you'll find
can bring more pain then a blistering sun
and oh
then you fall
down to the ground, down to the ground

blaaaah
dames
need i say more?

Al gaat het soms weer wel, soms weer niet, een jaar op koers/van koers, een nieuwe geliefde, leuk maar niet hét, maar iedere maand die dip. En in die dip komt zij.
Iedere maand is zij de vaste bezoeker van mijn labiele zone.
Ik verzamel moed om volgende week voor het eerst in een jaar en vier maanden het huis weer te bezoeken waar mijn geluk en drama huisden, het dochtertje is jarig. 12. Het voelt alsof me een jaar ontstolen is. Van kind tot puber. Er is mot met de nieuwe geliefde. Ik wacht - maar ten dele bewust - nog steeds op haar terugkeer, de terugkeer van het geluk. Als ik ongesteld ben, weet ik weer wat ik de rest van de tijd ontken. De gedachte aan het kind dat gewoon puber werd en ik daar ternauwernood deel van was, doet me huiveren, de realiteit daarvan is te afgrijselijk.

Eindelijk heeft ze me van een antwoord voorzien.
Wat ze destijds niet kon benoemen roert zomaar meer dan een jaar later z'n staart.
Mijn verjaardag, met haar, voor het eerst als "goede vriendin".
Als goede vriendinnen omhelsden we elkaar, mijn adem stokkend in de keel. Als goede vriendinnen informeerden we naar wel en wee. Dat ze "confused" was over de liefde. Dat de verliefdheid zakte met de nieuwe vriendin. Dat ze het niet helemaal snapte wat er met dat gevoel gebeurde. Dat ze dacht dat ze eindeloos verliefd zou zijn met de goede partner. Dat ze me miste om mee te praten. Dat we altijd zo goed konden praten. Dat haar blik alweer naar andere vrouwen gaat. Wat ze daarmee moet.

Ik ga mijn tweede verjaardag vieren zonder haar.
Althans, niet zonder haar, maar zonder haar.
Het slijt, heus, maar tergend langzaam. Een jaar ging voorbij.
Ik kan weer een beetje lachen, leerde mijn hart weer een beetje openstellen: een nieuwe geliefde kwam in mijn leven.
Rivieren heb ik gehuild, rende een jaar lang van ademhalingscursus naar psycholoog naar dalai lama naar coach. Ging op reis, zocht nieuw werk, vertimmerde m'n huis, haalde mijn rijbewijs, publiceerde een boek, sliep alleen. Alleen alleen alleen in mijn bed met herinneringen en tranen. De coach uiteindelijk, moedigde me aan, om nog veel harder te huilen en in mijn vuil te liggen met de gordijnen dicht, mijn wereld in te laten storten, en ervan te genieten.