het moest er wel een keer van komen.
Gisteravond groot feest, zij was daar met haar nieuwe geliefde.
Had ik nog enige hoop dat de nieuwe vriendin vast wel heel dom en een beetje vulgair zou zijn, slecht haar zou hebben of niet zou misstaan in de tokkies familie: Niets van dit alles. Een hele mooie vrouw, netjes, smaakvol gekleed, en verder zo'n beetje alles wat ik niet ben... Lang en donker, net als mijn ex. Ze hoeft niet meer te bukken om haar geliefde in de ogen te kijken. Ze leken wel zussen, wat een match!
De flow tussen hun ook goed. Ik kon werkelijk helemaal niets ontwaren wat toch wel mis zou gaan, wat toch wel fout zou zitten, wat zeker niet kon kloppen. Integendeel.

Drummen met het meisje.
Ik heb tegenwoordig drumles met de dochter van mijn ex. Mijn ex-dochter, zeg maar. Zoiets. Klinkt vreemd. Hoe noem je zoiets? De wrange uitkomst van een lesbische relatie: je bent verbonden met het kind van een ander, maar bent geen vader, je bent eigenlijk niks van elkaar als de relatie voorbij is.
Het was na de breuk aanvankelijk een enorme strijd om mijn verhouding met dat meisje te bepalen, althans, niet de emotionele verhouding, we waren vanaf dag een helemaal dol op elkaar, maar de vorm waarin het verder moest.
Een paar keer een zwaarbeladen feestweekend programma, maar dat was emotioneel voor mij niet haalbaar. Er was al zo snel een andere vrouw in hun leven, en zo'n kind babbelt natuurlijk onbewust allerlei pijnlijke details door die je helemaal niet wil weten.

vreemd verschil met vanochtend.
ineens happy to be alive.
Misschien een beetje labiel?
Dit is wat gebeurde: ik heb mezelf gedwongen een tijdje terug om mijn muziek weer op te zoeken. Ben met mijn gitaar een bar binnen gestapt waar een jamsessie was. Met de moed der wanhoop. Een onderneming die wellicht de zwaarste was ooit in mijn leven. Had niet eens zin in muziek. Had geen zin in onbekenden. Wilde in mijn bed liggen huilen. Maar ik voelde: als ik niet dood wil, dan moet ik overleven. Ik heb in die bar een paar vrouwen leren kennen, en muziek met ze gemaakt. Dat was niet perse leuk, als je je verdrietig voelt kan niets dat opheffen op een of ander manier, maar het was toch leuk als zodanig. Ik kon zeg maar, van buitenaf observeren dat samen muziek maken toch beter was dan alleen in bed liggen huilen.

Well someone told me yesterday
That when you throw your love away
You act as if you don't care
You look as if you're going somewhere

But I just can't convince myself
I couldn't live with no one else
And I can only play that part
And sit and nurse my broken heart

So lonely
So lonely
So lonely
So lonely

So lonely
So lonely
So lonely

So lonely
So lonely
So lonely

So lonely
So lonely

Now no one's knocked upon my door
For a thousand years or more
All made up and nowhere to go
Welcome to this one man show

Just take a seat they're always free
No surprise no mystery

Het kabinet is eindelijk gevallen. Na jaren onrecht van Verdonk en kornuiten is de kogel veel te laat door de kerk.
Wat zouden we ons samen verkneukelen, hoe zouden we samen ieder nieuw feitje doorspitten. Ik vecht tegen de verleiding haar te bellen. Dan een sms'je van haar. Een paar minuten na het nieuws van het demissionair kabinet. Ze kon het ook niet laten. Zit aan de andere kant van de stad te springen om het laatste nieuws te delen, niet met haar nieuwe lief, niet met de buurvrouw, maar die ene naadloze uitgekiende humoristische en gepassioneerde verstandhouding met die ene is wat ze mist.

sorry als ik gelovigen hier even tegen het zere been trap, ik bedoel niemand te beledigen.
Maar ik ben zo moe, zo ongesteld, zo verdrietig, zo onzeker, zoooo.... pffff. Hoe lang nog? De pijn duurt gewoon zo lang. En ik doe zo mijn best, doe alles zo volgens het boekje. Maakte een verre reis, ging op meditatiecursus, leer nieuwe mensen kennen, ga op stap, vind mijn muziek terug. Schrijf erover, praat erover. Naar de psycholoog, de coach. De Dalai Lama. You name it, i did it. Maar na 5 maanden schiet het niet op met het verdriet. Alles wat ik doe wordt gekenmerkt door een grauwsluier, een buikpijn die constant zeurt, op iedere hoek van elke straat, zelfs elk land, herinneringen, van Marken tot Maastricht, van Rotterdam tot Paramaribo. De dingen die ik doe lijken zinloos zonder mijn meisjes. De drive lijkt eruit. De kleur geur en smaak verdwenen. De lach, dat uitbundige lachen waar we zo goed in waren, weg.

als je even wilt lachen in deze donkere tijden, kijk dan hier:
http://www.themorningnews.org/archives/how_to/the_nonexpert_broken_heart...

ik vond het echt een geweldig artikel en heb zowaar even hardop zitten lachen! Wat een fucking goed gevoel was dat! Je wordt ook zo klein in al dat verdriet, zo'n zielig hoopje mens. We moeten weer groter worden, brutaler, onze wanhoop omarmen en wat vaker denken fuck all!!! Dit is het begin van ons NIEUWE LEVEN!!!!
En het ZAL goed worden. Oh Yeah!