Ik ga mijn tweede verjaardag vieren zonder haar.
Althans, niet zonder haar, maar zonder haar.
Het slijt, heus, maar tergend langzaam. Een jaar ging voorbij.
Ik kan weer een beetje lachen, leerde mijn hart weer een beetje openstellen: een nieuwe geliefde kwam in mijn leven.
Rivieren heb ik gehuild, rende een jaar lang van ademhalingscursus naar psycholoog naar dalai lama naar coach. Ging op reis, zocht nieuw werk, vertimmerde m'n huis, haalde mijn rijbewijs, publiceerde een boek, sliep alleen. Alleen alleen alleen in mijn bed met herinneringen en tranen. De coach uiteindelijk, moedigde me aan, om nog veel harder te huilen en in mijn vuil te liggen met de gordijnen dicht, mijn wereld in te laten storten, en ervan te genieten.

Ik ga mijn tweede verjaardag vieren zonder haar.
Althans, niet zonder haar, maar zonder haar.
Het slijt, heus, maar tergend langzaam. Een jaar ging voorbij.
Ik kan weer een beetje lachen, leerde mijn hart weer een beetje openstellen: een nieuwe geliefde kwam in mijn leven.
Rivieren heb ik gehuild, rende een jaar lang van ademhalingscursus naar psycholoog naar dalai lama naar coach. Ging op reis, zocht nieuw werk, vertimmerde m'n huis, haalde mijn rijbewijs, publiceerde een boek, sliep alleen. Alleen alleen alleen in mijn bed met herinneringen en tranen. De coach uiteindelijk, moedigde me aan, om nog veel harder te huilen en in mijn vuil te liggen met de gordijnen dicht, mijn wereld in te laten storten, en ervan te genieten.

Niet bevallen van vreugdig nieuw leven.
Soms lijkt het een eindeloze depressie, niets kan het bezweren. Ik doe, ik doe, ik doe, al het mogelijke. Maar dan toch ineens weer om zes uur 's ochtends wakker worden, zonder enige verdediging overgeleverd aan gedachtes aan wat was, wat nu met een ander gedeeld wordt. Mijn leven van wonden likken steekt zo mager af bij de volheid van liefde, vrolijkheid, samenzijn, ooit zo gekoesterd en uniek bevonden: verbannen nu en blijkbaar inwisselbaar.

Ik ben zo moe van zoveel verdriet, dat maar duurt en duurt en duurt en duurt. De langzaam maar zekere totale afbraak van het contact, omdat we het zo goed wilden doen, maar zij ook niet meer weet hoe ze geweten, schuld, mijn pijn en nieuwe geliefde bij elkaar moet houden.

Na 6 maanden voel ik me nog altijd weergaloos kut. (excusez le mot).
Heb gisternacht weer eens ongekend zitten janken. Balken zou ik zeggen, ik weet niet wat de buren inmiddels denken, het moet de een of ander wel door het hoofd geschoten zijn om het RIAG te bellen, deze afgelopen maanden. Het was weliswaar alweer een tijd geleden. De voorafgaande dagen voelde ik me eigenlijk wel goed. Er gebeurt iets vreemds: Er lijken twee sporen te ontstaan in mijn leven. Op het ene spoor zit ik te balken, en wordt ik nog iedere dag wakker in een keelknijpend vacuum, waarin geliefde en kind verdwenen zijn, mijn liefde en wezen afgewezen, mijn dromen en toekomst in gruzelementen. Op het andere spoor wordt ik steeds sterker. Ik heb afgelopen maanden afgerekend met oude angsten, van hele kleinen praktische dingen, tot de meer existentiele lagen van het bestaan. Er is geen angst meer voor alleen zijn en ook geen angst meer voor overdekte glijbanen in zwemparadijzen. Sterker nog, je zou me vandaag kunnen uitnodigen voor een bungeejump en ik zou de uitnodiging met een smile aannemen.

ze gaan.

het is een feit.

De reis die ik zo graag opnieuw had gemaakt, een ander op mijn plek.

Niettemin lukte het haar om luttele dagen voordien mij weer van hoop te voorzien, deze weer in duigen te trappen, opnieuw te inspireren en voorts was er de realiteit die alles zo wreed achterhaalt.

kan niet helder schrijven.

hoop op bericht.
Kijk uit naar Free Spirit of volstrekt vreemde om me te laten weten dat de dingen goed komen?

uiteindelijk?

Liefs

Pipster

alweer een dag helemaal voorbij met denken aan haar.
Hoogtepunt van de dag: een telefoongesprek met haar.

In een half jaar is het me niet gelukt andere bronnen aan te boren waarbij ik me zo vervuld voel als een telefoongesprek met haar.

Wat opbreekt in het lange eenzame gevecht, het hervinden van mezelf en een nieuw perspectief op het leven, is het gevoel dat je steeds maar niet "thuis" kan komen. Dat je soms zo moe bent dat je naar huis wil, maar er is geen thuis meer.

Een gesprek met haar, de vertrouwdheid, de humor, het goede verstaander halve woord, is na een half jaar, hoe schraal ook, dan even weer thuis.

Na een zwaar weekend krabbelde ik makkelijker overeind dan gedacht. Vandaag fijn gesprek met coach. Zon op huid. Mooie dag. Optimisme over toekomst zonder ex.
Een horizon onderscheiden met mezelf, een heel klein beetje lust for life in het alleen zijn. Een beetje vertrouwen in het leven.
Berichtjes geschreven aan andere liefdesverdrietigen in de hoop niet alleen het leed maar ook een beetje hoop en inspiratie te kunnen delen.

Dan
hoe kan het anders,

belt zij.

zomaar. om te kletsen voor zover ik kan beoordelen.
Ik worstel de laatste tijd een beetje met de gedachte aan zwangerschap. Wij hadden samen eigenlijk het plan opgevat voor nog een kind. Na de breuk zag ik (inmiddels alweer 37) een kind achter de horizon verdwijnen. Voordat ik weer eens iemand tegen zal komen, en voordat ik met diegene eventueel op dat niveau ben om over kinderen te praten, kan het wel eens voorbij zijn met mijn kansen op zwangerschap.