Bedankt voor je reaktie op mijn verhaal, ik snap dat het misschien niet helemaal te volgen is, met name het stuk waarin ik schrijf over mijn boosheid, maar geloof me dat ik daar toch wel mijn redenen voor heb. De twijfel-weken waarin we zogenaamd allebei zouden onderzoeken wat er nog tussen ons was, heeft hij vooral benut met zich in te schrijven bij een datingsite en op het moment dat hij de knoop defintitief doorhakte was hij al in een vergevorderd stadium met het leren kennen van iemand anders. En het feit dat hij daarover niet eerlijk is geweest neem ik hem kwalijk, want hoewel hij zei dat hij het nog een kans wilde geven en we in de drie weken van twijfel, de mooiste, liefste en intiemste dingen gedaan hebben, was hij ondertussen ook al met iemand anders bezig en dat doet zeer, ondanks dat het feitelijk gezien misschien geen vreemd gaan is.
En op de bewuste zaterdagavond van onze ?ɬ©chte breuk, vertelde hij me doodleuk dat het waarschijnlijk alleen maar vriendschap was en dat er nooit liefde bij was komen kijken... Tjsa, misschien reageer ik dan overdreven, maar die woorden doen zeer hoor!!! En die maken me ook zo boos, geven een beroerd, bedonderd gevoel.
Ook hebben we in een eerder stadium van onze relatie wel degelijk te maken gehad met "een soort van vreemd gaan" (te lang verhaal om zo ff te typen) met als gevolg dat ik hem nooit helemaal heb kunnen/durven vertrouwen daarna, en dat maakt het vol te houden als ik daar aan denk.
Zo van: gelukkig heb ik d?ɬ°t ook niet meer, hoef nergens meer aan te twijfelen, hoef niet bij alles wat hij zegt te denken: zou het waarheid zijn??? En dat geeft een stukje rust, maar inmiddels een tijdje verder is het gemis weer erger dan die mindere dingen...
Het blijft gewoon moeilijk!!!