Bedankt voor jullie reacties op mijn vorige blog.
Het hele weekend een beetje in de mineur rondgelopen. Het valt me eigenlijk tegen dat in mijn vriendenkring iedereen zich terugtrekt in zijn gezin en helemaal niet even pijlt hoe het er bij mij voorstaat. Iedereen gaat er maar vanuit dat je bij je familie zit.
Ik vier kerst altijd anders: of ik zit in het buitenland om de hele toestand te omzeilen, of ik doe eerste kerstdag iets met familie (en voorheen relatie) en tweede kerstdag met vrienden. Maar nu ik wat ouder word merk ik dat dat anders gaat en dat vind ik niet leuk.

Het lukt me de afgelopen dagen maar niet om te stoppen met zelfmedelijden hebben.
Wie heeft daar nog meer last van?
Ik voel me gewoon een beetje eenzaam en zit in mijn hoofd de hele tijd dingen te verzinnen die het alleen maar erger maken. Het zal wel weer overgaan weet ik uit ervaring, maar voorlopig zit ik er nog helemaal in te zwelgen.
Vandaag bijvoorbeeld veel te lang in bed gelegen, te lang op internet dingen zitten doen, te lang gewacht om het huis uit te gaan en te weinig afspraken gemaakt voor dit weekend. Het perfecte recept voor een potje neerslachtig zijn.

Inmiddels heb ik het ergste wel achter de rug. Nu is er een andere fase aangebroken: de 'is dit alles fase'.
Ik heb het afgelopen jaar veel ondernomen om mezelf door het ergste heen te slepen. Dat is aardig gelukt. Ik voel me over het algemeen redelijk, de scherpste kantjes zijn ervan af.
En nu?

Altijd in een hektische, moeilijke periode in mijn leven, droom ik me helemaal suf. In een 'normale' periode droom ik ook, maar in periodes als deze loopt het echt de spuigaten uit. Zo ook het afgelopen jaar. En altijd dezelfde terugkerende dromen over ex(en). Zal niet in details treden. Het gevoel dat ik aan deze dromen overhoud is meestal machteloosheid.

Het verschil met nu en een paar maanden geleden is dat ik minder snel uit het lood geslagen ben en dat die periodes van me down voelen steeds korter duren.

Ik las net even mijn oude blogs door...daar zit wel een stijgende lijn in.
Toch is dit wel één van de moeilijkste periodes in mijn leven. En ik ben nog wel degene die de relatie verbroken heeft! Misschien prettig om te horen voor veel mensen hier dat het voor degene die de relatie verbreekt ook moeilijk is, net zo moeilijk of moeilijker. Voor mij in ieder geval wel.
Ooit heeft een hele grote liefde mij verlaten na een relatie van 4 jaar. Gruwelijk was dat en ik heb er bijna 2 jaar last van gehad, tot ik verliefd werd op iemand anders.

Dit las ik in de krant en het was net zelfs op de radio:

AMSTERDAM - Een geschikt medicijn is nog steeds niet gevonden, maar het VU medisch centrum Amsterdam gaat toch proberen verliefde mensen of erger, mensen met liefdesverdriet te behandelen. In het kader van het project Liefde in de Stad opent de VU zaterdag 6 juni een polikliniek voor liefde en liefdesverdriet.