'Liefdesverdriet is de pijnlijk bevalling van een nieuwe mens'.

Het is voor mij niet alleen prettig om hier te lezen, maar het zorgt er ook voor dat ik over mezelf nadenk en dat kan me soms weer een heel goed gevoel geven. En daar ben ik blij om, want ik kan minstens even vaak of vaker slecht over mezelf denken. Dus maak ik van dit moment even gebruik om een stukje naar mijn blog te kopieren dat ik als reactie op een ander net geschreven heb.
Is voor mezelf fijn om terug te lezen als ik weer eens in een donker moment blijf steken en denk dat het nooooit meer goed komt.

Gister had ik geheel onverwachts een date. Het was eigenlijk heel leuk; leuke man met een leuk leven. Er was meteen een klik en we hadden een gezellige avond.
Hij vond het alleen ietsje gezelliger dan ik.
Help! Daar krijg ik het dan wel meteen heel benauwd van. Eigenlijk denk ik dat ik helemaal nog niet toe ben aan iets nieuws, dat was ook niet de insteek van de avond voor mij.

En nu ben ik van slag en verdrietig. Waarom weet ik niet precies. Ik denk aan mijn ex terug en de twijfel slaat even toe: wat miste ik nou in de relatie met hem? Stel ik te hoge eisen aan mijn relaties?

Ik lees net al mijn post terug en ik bedenk me hoeveel er veranderd is de laatste tijd.
Pijn is er nog maar een stuk minder. Overgebleven is een afgezwakte vorm ervan. Nog regelmatig word ik overvallen door een herinnering of een gedachte aan hoe het was en wat ik mis. Maar ervoor in de plaats komen steeds vaker optimistische gedachten over de toekomst. Ik kan weer genieten van kleine dingen, betrap me er op dat ik soms ontzettend moet lachen (hé, dat was ik!)

Ik werd een uurtje geleden wakker en zag de zon weer schijnen.

En dan wordt de pijn minder. Ik heb meer rust gevonden, die zoek ik ook bewust op.
Ik ben nog niet zo lang terug van mijn reis. Toen het in november slecht met me ging wist ik dat ik weg moest gaan, even helemaal eruit. De natuur in: geen telefoon, internet....onbereikbaar zijn. Afstand van alles nemen. Allemaal onbekende mensen om me heen die niets van mijn geschiedenis weten en er ook niet naar vragen.
En dat was goed.
Helaas nu weer terug en dat viel vies tegen. Ik had gehoopt dat gevoel nog even vast te houden dat ik daar had, maar dat lukt niet zo.

Weer hoopvolle, realistische dromen en daarom des te pijnlijker.
Ik werd vanochtend wakker met een besluit ondanks de dromen:
Het doet pijn en dat is niet erg! Mijn liefdesverdriet en al de bijbehorende gevoelens houden me voordurend bezig, logisch dat ik erover droom.
Het is niet leuk, maar ik wil verder, en dat kan alleen maar als ik accepteer dat het zo is. En zoals Gemini al in mijn blog schreef: ik ben de enige die dingen kan veranderen.
Ik wil uit die slachtofferrol stappen. Oké, ik heb fouten gemaakt. Anderen kan ik vergeven maar mezelf niet?

Ik ben zoveel kwijtgeraakt afgelopen jaar. De belangrijkste persoon in mijn leven, en daardoor ook mijzelf.
Met die gedachte sta ik net op. En met de vraag: Wie ben ik eigenlijk? Hoe heeft dit allemaal kunnen gebeuren?
Ik had een mooi en goed leven, alles op orde: leuke man, baan, huis, veel vrienden. Ik heb ervoor gekozen deze veilige plek te verlaten.
Nu ik hier zit ben ik geneigd om weer een ontzettend bestraffend praatje tegen mezelf te gaan houden maar dat zal ik niet doen.

Ondanks alles wat ik hier lees, en waar ik regelmatig troost in vind, vraag ik me toch vandaag af of ik wel 'normaal' ben. Terwijl ik dit schrijf weet ik wel dat ik niet uniek ben in deze ellende, maar toch.
Ooit heb ik al eens enorm liefdesverdriet gehad, 13 jaar geleden. Nu slaat het opnieuw toe en ik weet dat het overgaat, maar het is toch zo verrekte pijnlijk.