Ouder worden

afbeelding van stern

Bedankt voor jullie reacties op mijn vorige blog.
Het hele weekend een beetje in de mineur rondgelopen. Het valt me eigenlijk tegen dat in mijn vriendenkring iedereen zich terugtrekt in zijn gezin en helemaal niet even pijlt hoe het er bij mij voorstaat. Iedereen gaat er maar vanuit dat je bij je familie zit.
Ik vier kerst altijd anders: of ik zit in het buitenland om de hele toestand te omzeilen, of ik doe eerste kerstdag iets met familie (en voorheen relatie) en tweede kerstdag met vrienden. Maar nu ik wat ouder word merk ik dat dat anders gaat en dat vind ik niet leuk.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik afgelopen weekend heel erg in al mijn negatieve gevoelens heb lopen zwelgen en ik weet ook dat ik de enige ben die daar iets mee kan, wil en moet.
Mijn relatie is inmiddels al lang over, ik heb daar zelf voor gekozen en dat is niet voor niks geweest. Ik merk nu alleen dat ik geen 20 ben en dat de situatie om me heen veranderd is en daar heb ik het nu moeilijk mee.
Vroeger was ik voor mijn vrienden de belangrijkste, wij voor elkaar. We deden alles samen en er was altijd een schouder om op uit te halen. Nu voel ik me soms ergens op plaats 10 komen en dat geeft me een rot gevoel.
De gedachte dat ik voor niemand meer echt heel belangrijk ben is geen opbeurende.
Ik vind ouder worden wat dat betreft echt niet leuk.
Wie heeft hier nog meer last van?

afbeelding van Letje

Stern

Mmm, ik denk dat leeftijd eigenlijk niet zoveel uitmaakt, ik ben zelf niet piep (44) maar voel me ook niet oud!
Wel is het zo, als je ouder wordt, dat de meeste vrienden een gezin krijgen en wat minder tijd hebben voor elkaar.. maar als het echte vrienden zijn, raak je die niet kwijt...
Het scheelt ook dat ik mijn kinderen nog om me heen heb, die hebben mij nodig en ik hen...
Snap je negatieve gevoelens wel hoor, zolang ze niet te lang duren kan dit in mijn ogen geen kwaad, daarna jezelf weer een schop onder je kont, en ga ervoor!!!!
Groetjes Letje

afbeelding van emotional

ouder worden???

Na mijn ex wenste ik altijd dat ik 40 of 50 zou zijn. Nu gaat me de tijd soms te vlug en zeker als ik zie waar anderen staan. Ik zie veel oudklasgenoten met kinderen lopen, getrouwd... Eigenlijk voel ik me soms alsof ik buiten de boot ben gevallen met alles (beetje zelfmedelijden) en hoewel ik nog jong ben twijfel ik soms wel eens of al die dromen nog wel uitkomen. Echter ik zal maar niet wanhopen, het kan allemaal nog. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
We blijven hopen!!

Groetjes van
emotional

afbeelding van Layla - Moderator

@ stern

Hier ook een 43-er, ik voel me in mijn hart nog 18 maar goed, ik ben 43 jaar.
Ik denk dat de hele maatschappij veranderd is, zodat men tegenwoordig alleen maar druk met zichzelf lijkt en er minder plaats en tijd wordt vrijgemaakt voor qualitytime met vrienden.
En als je dan achteraf zegt, ik was alleen met de kerst dan is het van: oh ja?
Je had best bij ons kunnen zijn .... had even gebeld!
Iets wat je niet snel doet, maar in je hart hoop je toch op wat aandacht en medeleven van je vrienden.
Ik merk het zelf ook wel, ben dan druk met werk, kids, dieren, huishouden en moet dan echt afspreken en datum prikken met vrienden, om het "er komt niets van"effect" uit de weg te gaan.
Toch weet ik dat ik bij "de echte vrienden" altijd terecht kan, en dat is andersom ook zo.
Na mate je ouder wordt, veranderd er wel iets, dat is waar.
Als ik zie dat de vrienden van mijn zoons, elkaar iedere dag zien of spreken, dat is voor mij wel anders geworden.
Ik denk wel dat je het bespreekbaar zou kunnen maken en wanneer het echte vrienden zijn, ze jou kant van het verhaal en wat betreft je gevoelens zeker zullen begrijpen.
Ik probeer er dagelijks voor en met mijzelf iets van te maken, want dat is toch wat de realiteit is en als ik iemand wil zien, bel ik zelf even op.
Vooral mensen met een gezin staan er niet altijd bij stil.
Heel veel liefs van Layla.