Vandaag gzd met een aantal goeie vrienden gesproken, die me door vandaag hebben heen geholpen. Waar ik nu erg boos om ben is dat hij de eerste is geweest die de liefde had bekend: hij was stapelgek op me, moest hij me bekennen, hij hield van me, (gelukkig was ik niet de meest perfecte vrouw op de wereld voor m, pfoeii dat is me bespaard gebleven), wist niet wat ie er mee aanmoest. En ik vragen stellen om er achter te komen hoe t nu allemaal in elkaar stak, wat er nu precies aan de hand was. En hij vervolgens de eerste die zich terugtrok: nee, toch maar niet, voor z'n vrouw gekozen. Vorige week, precies een week geleden, terwijl ik dit schrijf zat hij bij me op de bank en moest erg huilen gedurende de hele avond. Op een gegeven moment maakte ik een grapje: he, je moet niet zo huilen hoor, ik ben hier degeen die wordt afgewezen...... Ik denk dat hier twee bedrogen uitkomen: zijn vrouw, en ik. Misschien zal hij uiteindelijk ook bedrogen uitkomen, maar dat zal nog wel een tijdje duren, want ik denk dat hij nog wel een keer goed tegen zichzelf zal aanlopen.........

Zondag, gisteren kon ik het niet laten, en belde hem thuis. Ik had een hele hele grote inzinking en van mezelf was niet veel over. Hij nam op en we hadden een goed afsluit-gesprek, ik had t gevoel dat er nu een soort klaarheid was. De verbinding viel weg en ik belde weer: nee, u bent verkeerd verbonden, zeker verkeerd nummer gedraaid. Nog een keer: weer hetzelfde. Ik ging door het lint. Ik ben niet "verkeerd verbonden". Nog een keer en toen nam z'n vrouw de telefoon op (die er overigens van heeft geweten): wat wil je nou? Afsluiten. Ik ben niet trots op mezelf, maar voel wel een zekere opluchting.

Die eerste dag na geen contact lijkt niet om te komen, ik ben misselijk, moet steeds huilen en heb nu toch een beetje spijt van mijn acties gisteravond, toen ik m heb gebombardeerd met smsjes, met als afsluiter: ik hoop in ieder geval dat je flink pissig op me bent, dat maakt t makkelijker. NB om geen geen contact meer te hebben: dat lijkt me namelijk niet werken, hij vind t wel best en gezellig, ik loop er steeds tegen aan dat het verder nergens toe leidt, of dat ik toch steeds een gevoel van hoop blijf houden. Nu terwijl ik dit schrijf, weer de andere kant op: misschien toch wel goed om me even zo te laten gaan en is alle lust tot contact m vergaan. Wat beter is.