Gister was ik bij de ouders van mijn ex en mij werd verweten dat ik haar niet met rust laat en me niet neerleg bij haar beslissing .
De oorzaak was dat ik naar een dorpsfeest ben geweest waar zij aan het werk was , en normaal ga ik nooit naar zo iets toe maar vrienden zeiden ga toch mee , waar op ik zij nee want dan krijgt ze dadelijk het idee dat ik haar volg .
Ze zeiden dat ik toch mee moest gaan en dat zei zouden zeggen dat ze mij mee hadden gevraagt .
Op het feest kwam ik mensen tegen die aan mij vroegen of ik haar gedag had gezegt , ik zei nee , en ze vonden dat ik dat wel moest doen .

Hoe komt het toch in gods naam dat ik zo verlang naar mijn ex terwijl het niet klikte .
Hoe kan het dat ik naar iemand verlang die ik op een gegeven moment liever zag gaan als komen .
Het heeft dan wel een jaar geduurd en ik begrijp dat ik af moet kicken , maar voel me enorm ...
Waarom begin ik steeds weer een relatie als het zo veel pijn doet .
Waarom denk ik aan haar tewrijl ze aan het feesten is en nuchter zegt , ik sta achter mijn besluit en het was een fijn jaar maar nu ga ik verder.
Hoe overleef ik het in gods naam als ik haar binnen kort met een nieuwe vriend zie .
Ik wordt gek ,

Gister na een vrij goede dag te hebben gehad dacht ik , ik ga eens bij de buuren langs zodat het niet een steeds grotere barriere word , eerst even gebeld of m`n ex er niet was .

Nou kopje thee en over van alles gesproken en natuurlijk ook over mijn ex en mij .
Toen werd er gevraagt of ik nog een kopje wou , waarop ik zij nee ik ga maar want ik wil weg zijn voor ze komt.
Toen zij de buurman , je zal haar toch een keer onder zien en er aan moeten wennen . ik vond dat hij wel gelijk had en bleef nog even daar tot ze kwam .
En verdomme wat ben ik door een hell gegaan want ze lijkt er beter uit te zien dan ooit en zelfverzekerder dan ooit en ik kan haar niet aanraken .

Hallo
Drie jaar geleden kocht ik het huis waar ik nu in woon .
En naast mij wonen mensen met een dochter van achtien en toen ik haar zag , vond ik haar wel heel leuk , en ik zach mezelf wel samen met haar want ze was dan wel achtien maar gedroeg zich als 28.
En voor ik het wist was het dan ook zo ver en hadden we een date en het voelde heel fijn al wist ik dat het moeilijk zou worden omdat ik 13 jaar ouder ben en ook nog eens last heb van een posttroumatisch stress sindroom vanwege uitzending en mijn jeugd die niet helemaal soepel is verlopen .
Het eerste half jaar was natuurlijk rozegeur en manenschijn want we waren bijde smoor verliefd , maar daarna begonnen de ergernissen , zij stoorde zich aan mijn leefwijzen ( zoals het huishouden en mijn dagindeling ) en ik stoorde mij er aan dat zij geen begrip had voor mijn problematiek , dat was eigenlijk de hoofdoorzaak van alle knelpunten begonnen .