Hallo
Drie jaar geleden kocht ik het huis waar ik nu in woon .
En naast mij wonen mensen met een dochter van achtien en toen ik haar zag , vond ik haar wel heel leuk , en ik zach mezelf wel samen met haar want ze was dan wel achtien maar gedroeg zich als 28.
En voor ik het wist was het dan ook zo ver en hadden we een date en het voelde heel fijn al wist ik dat het moeilijk zou worden omdat ik 13 jaar ouder ben en ook nog eens last heb van een posttroumatisch stress sindroom vanwege uitzending en mijn jeugd die niet helemaal soepel is verlopen .
Het eerste half jaar was natuurlijk rozegeur en manenschijn want we waren bijde smoor verliefd , maar daarna begonnen de ergernissen , zij stoorde zich aan mijn leefwijzen ( zoals het huishouden en mijn dagindeling ) en ik stoorde mij er aan dat zij geen begrip had voor mijn problematiek , dat was eigenlijk de hoofdoorzaak van alle knelpunten begonnen .
Ik had dus op een gegeven moment het gevoel dat het beter zou zijn als het over was maar toch had ik nog sterk het gevoel van geborgenheid bij haar en wou doorgaan , want het is toch altijd wat dacht ik en daarbij kwam dat we ook heel veel goede momenten hadden .
Na bijna een jaar kregen we onenigheid over veel zaken en zei was aan het tweifelen of ze wel door wou .
Toen hebben we toch nog gevierd dat we een jaar bij elkaar waren en hebben nog 14 top dagen gehad waarin we vanalles hebben gedaan .
Maar toen kregen we ruzie over een klein dingetje en ik voelde dat het over was , ze smste dat ze met me moest praten en ik wist dat het zo ver was , ik pakte haar spullen en wachte tot ze kwam .
Daar was ze dan ze zei met tranen in haar ogen , ik hoop dat je snel een ander hebt en dat ik je geen pijn doe , waarop ik zei nee hoor ik wil geen ander en ik heb wel voor hetere vuuren gestaan en maakte nog wat grapjes om de boel te verlichten .
We gaven elkaar nog een knuffel en een kus en daar ging ze dan , ze keek nog een keer om wat ze normaal nooit deed en verdween om de hoek .
De zelfde dag vertrok ze 10 dagen naar spanje wat overigens al vast stond en ik voelde me wonder boven wonder niet eens echt slecht .
Maar na een dag begon ik al weer naar haar te verlangen en ik maakte een compilatie van foto s en video s met daar in de goede momenten en de boodschap , dat voor mij het slechte niet opwoog tegen het goede .
Bij haar terugkomst keek ze het video tje (niet in mijn beizijn)en stuurde mij een mailtje met daarin , ik vind het heel lief maar je hebt mijn er pijn mee gedaan en je doet jezelf er pijn mee dit is niet goed . groetjes .
Ik voelde me daar rot bij en vroeg aan haar of ze even tijd voor me had , een paar uur later kwam ze en ik kon me niet bedwingen en vroeg of ze het niet nog eens wou proberen en ze zei nee het word niks het werkt niet .
Bam ik voelde me een klein kind en zakte door de vloer , ik vroeg nog om een knuffel die ik ook kreeg en ze ging weg .

Nu zijn er inmiddels drie weken voorbij sinds de breuk en ik zak alleen maar dieper weg in mijn verdriet en gedachten .
Ik denk continue aan haar en word er helemaal gek van , mijn gedachten gaan constand op en neer: ik wil haar terug , nee ik wil haar niet terug want het werkt niet .
En als ik dan hoor van anderen dat ze loopt te stralen en er beter uitziet dan ooit ga ik helemaal door de grond en loop ik constand met de gedachte dat wanneer ik haar met een nieuwe vriend zal zien lopen dat ik in een put val waar ik nooit meer uitkom.

Ik weet uit ervaring dat de tijd zal helen maar ik zit er midden in en ze woont naast mij en heb het gevoel dat ik hier nooit mee om zal kunnen gaan .

Ik sport iedere dag ben constand bezig maar niks helpt.

Voor de genen die dit hele verhaal hebben gelezen , duizend maal bedankt want het is nog al een story .

Groet Ralf.