Net dat ik dacht dat het ietsjes beter ging, besloot Mr. Ex aan mij te vragen hoe het het mij gaat! Hoe het met mij gaat??? Eerst mij in een onmogelijk situatie zetten, onwijs kwetsen, mij dumpen alsof ik niks voorstel na zoveel tijd, mijn leven overhoop gooien en nog eens mijn studie bijna hierdoor laten verknallen en hoe het met mij gaat? Wat een lef. Had hem gelijk op blok moeten zetten op msn. Was ook totaal niet van plan om contact met hem op te nemen en dit werd nog meer bevestigd toen ik hem ff kort sprak, want veel zinnigs en nuttigs kwam er toch niet uit het gesprek. Ik reageerde alleen maar vriendelijk en vrolijk en heel misschien raakte hem dit ook, want stel je voor dat ik al over hem heen zou zijn, dan heeft HIJ ook niks voorgesteld. En ik geloof ergens wel dat niet veel exen zouden willen dat diegene met een gebroken hart al haar/zijn leven zou oppakken. Want het geeft ze misschien ergens een sadistische zelfvoldoening zo van: kijk, ik ben waard om over te treuren en dan kunnen ze rustig van slapen. Goed voor hun zelfvertrouwen en die plezier gun ik hem echt niet. Volgens mij als ex door krijgt dat andere het allemaal niet zo boeit, hem juist aan het denken zet. Ach, ik weet het ook allemaal niet meer...

Dit is weer zo'n dag dat ik weinig last heb van verdriet en rationeel kan nadenken over mijn stukgelopen relatie. Probeer om te denken aan goeie tijden, maar ook aan slechte tijden, hoe ik mij toen voelde, wat ik dacht. Volg al jullie verhalen natuurlijk ook en ben gaan nadenken, wat heb ik nou echt geleerd van dit?
Nou, dit dus:
- Relatie aangaan is en blijft een risico, ongeacht het gevoel
- Enige die ik volledig kan vertrouwen, is mijn familie en vrienden (ook niet altijd) en vooral vertrouwen in mezelf, heel erg belangrijk. Weten wie ik ben, waar ik voor sta, wat ik wil in dit leven. Tuurlijk moet ik mijn toekomstige partner kunnen vertrouwen, alleen met mate en ogen open houden en het vertouwen moet ook verdiend worden.

Het is alweer 12 dagen uit en heb veel ups en downs. Vandaag heb ik het een of andere manier erg moeilijk en voel mij ontzettend leeg van binnen Het enige wat ik nu heb zijn de herinneringen van ons samen en die blijven flitsen door mijn hoofd heen de hele dag door. Ik wil zo graag dat ze ophielden, maar dat lukt mij niet. Ik zie hem nog zo levendig voor me... Kan mij alles nog zo goed herinneren. Hoe verliefd hij keek toen hij mij voor het eerst zag, hoe blij ik was dat ik zo'n leuke jongen had ontmoet, hoeveel ik hem vertrouwde. Ondanks onze verschillen, hoe lekker wij tegen elkaar konden aankruipen aan het einde van de dag en hoe lief hij mij wakker kuste 's ochtends. Hoe kan ik zoiets vergeten? Hoe kan iets wat zo lekker en goed aanvoelde, zo fout voelen achteraf? Ik had niet eens zo door dat ik zoveel van hem heb gehouden...

Ik word helemaal gek van mezelf. Aan ene kant kan ik het zo goed in een perspectief plaatsen en heb totaal geen emoties, maar dan draai ik om en zit ik zo heftig te huilen. Het is zo dubbelop steeds en dit is ook erg duidelijk terug te lezen in mijn blogs. Vanmiddag met hem gesproken en het voelde beetje aan als een opluchting. Maar nee, een paar uurtjes verder komt het weer net zo keihard terug. Heb ik nog niet genoeg gehuild? Heb ik al niet genoeg geleden hieronder? Wanneer houdt dit eens op? Ik wil zo graag doorgaan met mijn leven, wil mij weer blij voelen, wil weer eens lekker lachen. Je zou denken dat je zelf controle over je gevoelens kan uitoefenen, maar mij lukt het gewoon niet. Het feit dat ik hem nog een keer zal zien als ik mijn spullen ga ophalen na 3 maanden, is net een donkere wolk boven mijn hoofd. Wat zal dat ook ontzettend pijnlijk zijn. Zie nu al helemaal tegen op. En wat is de kans dat ik al over hem heen ben na 3 maanden? Ben echt erg bang dat ik dan niet over hem heen ben...

Vandaag heb ik mijn ex aan de lijn gehad, omdat hij het beloofd had en volgens mij zorgen begon te maken om mij, want we hadden erg emotioneel gesprek nadat het uit was gegaan en allebei moesten we hard huilen. Maar dit keer was het anders. We waren niet meer emotioneel. Hij vroeg hoe het met mij ging en wat ik allemaal had gedaan van het weekend en dit heb ik hem ook vrolijk verteld. Ik heb zelfs grappen lopen maken. We hebben een deal gemaakt met mijn spullen, en zal het ophalen over 3 maanden als ik terug ben in NL. En daarbij, heb ik hem verteld dat ik het heel jammer vond dat het zo moest gaan, maar zelf ben gaan inzien dat het toch op niks zou uitlopen en dat ik gewoon doorga, want moet toch mijn studie afmaken hier. Hij zei wel dat hij mij miste, maar zag eenmaal geen andere uitweg. Tja, ik begrijp hem wel ergens. Hij is geen slecht persoon, anders was het helemaal makkelijk geweest om dit te verwerken. Hij heeft nooit geleerd om te praten over zijn emoties door zijn achtergrond en hij denkt nog zelfs dat iemand anders hem beter zou aanvoelen. Aanvoelen is een, maar praten is twee. Hier ben ik hem toch gaan tegenspreken. Heb gezegd: sorry hoor, maar je weet dat je zelf gevoelens niet kan uiten, hoe had ik het anders moeten weten als er iets was? Nee, hij had gewoon naar mij toe moeten komen en erover moeten praten, en dan heb je gezonde relatie, anders niet.

Vandaag heb ik een erg vreemde dag, want voel emotioneel geen pijn meer, maar zie het een of andere manier heel erg helder in dat het nooit wat zou worden. Heb objectief naar de relatie gekeken en heb mijn eigen conclusies uitgetrokken. Geen vragen meer in mijn hoofd!

Het is zo duidelijk dat hij nooit oprecht van mij gehouden heeft. Ja, dat is een pijnlijke conclusie, maar een of andere manier kan ik dit nu makkelijker verwerken omdat ik zelf de conclusies heb getrokken. Heel raar, maar het lijkt alsof mijn liefde voor hem aan het uitdoven is en het goed in een perspectief kan plaatsen. Ik voel geen haat en woede meer... Hmmm, heel eng en raar! En ik wil niet hierover blijven piekeren en mee gaan lopen, what's done is done! Ik had eerder al liefdesverdriet en heb daar zowat meer dan een jaar meegelopen. Dit soort tijden wil ik echt niet meer meemaken, want heb het gevoel dat zo het leven uit mijn handen glipt in plaats van dat ik lol maak en geniet van mijn eigen dingen en op mezelf concentreer! Nee, dit wil ik zeker niet meer! Hij is het gewoon niet waard, ik was al 2 jaar kwijt aan de relatie en wil niet nog eens langer hierover inzitten. Zit zeker niet meer op relaties te wachten, voorlopig nog niet, maar lol maken weer en leuke dingen doen staan zeker op mijn agenda. Ik kan wel morgen dood zijn en kan ik dan echt zeggen dat ik genoten heb van het leven op deze manier? Zeker niet als ik met een pijn in mijn hart blijf lopen, wat mij uiteindelijk zal breken, en waarom? Voor wie? Voor een persoon die niet eens voor mij 100% ging, terwijl ik alles gaf? Die mij afsnauwde en mij het gevoel gaf dat ik dom was en hij het allemaal beter wist en veel slimmer was dan ik? Is dat het echt waard? Neee, absoluut niet. Het was een verspilling van mijn tijd, maar heb veel over mezelf geleerd, dus toch nog wat positiefs.

Het is nu ongeveer 5 dagen geleden uitgegaan. Ik voel zoveel tegelijkertijd, dat ik er zelf helemaal gek van word. Ik heb momenten dat alsof het lijkt dat ik het verwerkt heb, maar ook momenten dat ik erg heftig moet huilen, omdat mijn hart nou eenmaal erg pijn doet en hem nou eenmaal zo verschrikkelijk mis Zijn lachje, zijn gezicht, zijn kusjes, zijn warme handjes om mij heen. Ik mis alles aan hem, zijn aanwezigheid, naast hem slapen en wakker worden en nog veel kleine dingen. Vooral het gevoel wat ik bij hem had, het gevoel dat ie van mij hield en er altijd voor mij zou zijn al zou ik oud en grijs zijn *snik*. Ik zag het zo levendig voor me en had zulke leuke plannen met hem. Ik zag hem de vader van mijn kinderen worden...