Online gebruikers
- Kylielow
Zo veel pijn :(
Het is nu ongeveer 5 dagen geleden uitgegaan. Ik voel zoveel tegelijkertijd, dat ik er zelf helemaal gek van word. Ik heb momenten dat alsof het lijkt dat ik het verwerkt heb, maar ook momenten dat ik erg heftig moet huilen, omdat mijn hart nou eenmaal erg pijn doet en hem nou eenmaal zo verschrikkelijk mis 
Zijn lachje, zijn gezicht, zijn kusjes, zijn warme handjes om mij heen. Ik mis alles aan hem, zijn aanwezigheid, naast hem slapen en wakker worden en nog veel kleine dingen. Vooral het gevoel wat ik bij hem had, het gevoel dat ie van mij hield en er altijd voor mij zou zijn al zou ik oud en grijs zijn *snik*. Ik zag het zo levendig voor me en had zulke leuke plannen met hem. Ik zag hem de vader van mijn kinderen worden...
Zoveel vragen door mijn heeft heen. Waarom zag hij dit ook niet in? Waarom hield ie niet genoeg van mij om het nog een kans te geven? Waarom gaf ie het zo snel op? Ik was er nog niet klaar om afscheid van hem te nemen. En naar mijn gevoel, was de relatie nog niet dood, want ik hield en hou van hem. En hij zegt nog steeds dat hij van mij houdt. Dit doet zoveel pijn... En ik kan het gewoon niet verdragen... Het lijkt onmogelijk om op dit moment al afscheid van hem te nemen... Rationeel gezien weet ik dat het waarschijnlijk op niets zou uitlopen, omdat wij zo verschillend waren met verschillende behoeftes, maar het gevoel wat ik wel bij hem had, genoot ik zo erg van.
Ik dacht naif genoeg dat het zou veranderen en betere tijden zouden aanbreken. Ik was zo zeker van zijn liefde en vertrouwde volledig. Misschien had ik later zelf wel een punt achtergezet, maar dan alleen als ik 100% wist dat het echt niks zou worden en alles aan had gedaan, maar die kans heb ik nooit gekregen.,.
Het is niet eerlijk en wens het niet eens aan mijn ergste vijand om zo gekwetst te voelen. En diep in mijn hart, zou ik zo graag willen dat ie bij zou draaien en zou inzien dat ie grote fout heeft gemaakt en spijt zou krijgen... maar ik zou hem niet terug nemen, omdat hij mij zo erg gekwetst heeft... Nee, ik moet daarmee ophouden. Hoe pijnlijk het ook niet is, ik moet gewoon accepteren dat het over is, anders kan ik niet doorgaan met mijn leven en geen hoop moet koesteren dat hij mij terug zou vragen. Geen hoop meer op een wonder...
Pfff, wat wou ik dat er iets bestond tegen dit soort pijn.
Hij was niet de ware voor mij kennelijk, anders waren we nu samen geweest..
Er waren ook wel hints dat hij twijfelde aan ons relatie achteraf, maar ik was veels te veel verblind door vertouwen en vooral liefde. Maar dat is ook achteraf...
Hebben jullie misschien tips hoe ik dit het beste kan verwerken en kan laten rusten? Hoe kan ik dit een plek geven in mijn hart zonder dat het zoveel pijn doet? Hij zei wel dat hij mij zou bellen van het weekend om te vragen hoe het met mij ging, ben benieuwd wat daar uitkomt, maar hoop nergens op...
- tinka's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
hetzelfde probleem
hey hey,
nou zoals je bij mijn veraal schrijft het lijkt inderdaad op hetzelfde. tis alleen jij hebt het veel beter verwoord dan ik zou kunnen ( ben daar niet zo goed in) ja en ik kan je ook helaas niet zeggen hoe het makkelijker kan want ik weet het zelf niet. ik moet alleen nog bij hem langs het weekend om wat spullen op te halen zal moeilijk zijn maar voor mij ook nog een klein afscheid. de griep is weer bijna over voormij dan gaan we maandag probere het normale leven op te pakken hoe moeilijk dat ook is een geluk heb net mijn diploma in mijn zak.ben ook wel benieuwd als hij jou nog beld wat hij dan zegt..
Verwerking
Hey,
Dit is echt een rotperiode voor je. Twee maanden terug dacht ik precies hetzelfde, er ging precies hetzelfde door mij heen. Ook het hele toekomstbeeld dat je hebt valt in duigen, dat doet zon zeer. En voor je gevoel dat het zo makkelijk is opgegeven, niet het gevoel te hebben gehad dat je er allebei je best voor hebt gedaan. Tis gewoon eng, zo herkenbaar die gevoelens die je opschrijft. Inmiddels ben ik twee maanden verder, zie mijn verhaal.
Niemand kan je zeggen hoe je dit moet verwerken, maar ik kan je wel een advies geven, spreek met jezelf af te doen waar je van houdt en te houden van wat je doet, zoek afleiding, ook al heb je er geen zin in. Wees zelf de remedie, zoek die niet buiten jezelf. Het zal je echt een beter gevoel geven. Tuurlijk mag je best eens even een potje gaan janken, maar verdrink niet in je verdriet. Het is makkelijker gezegd dan gedaan hoor, maar probeer het en je zult je beter gaat voelen. Zoals een wijze man ooit zei: leer het heilzame van pijn te vinden. Probeer de pijn te observeren, in plaats van haar te bezitten.
Veel sterkte ermee!
bedankt!
Lieve mensen, bedankt voor jullie reacties. Het doet mij ook erg goed om te weten dat ik niet de enige ben die zoiets overkomt en super bedankt voor je advies brink85. Je hebt zo gelijk! Nadat ik mezelf 4 dagen opgesloten had thuis en niks anders deed dan huilen, ben ik gister avond maar eens lekker weg geweest met vrienden naar een feest en oh, wat was dat heerlijk. Eerst zag ik er tegenop, want mijn ogen zijn zowat opgezwollen door het huilen en dacht dat ik maar depressief bij zou hangen, maar ik heb mezelf op kunnen knappen en ben lekker erheen gegaan en heb van genoten. Hij is alleen maar een paar keer door mijn hoofd heen geflitst en nu voel ik mij ook gelijk beter. Dit ga ik zeker vaker doen, doet mij erg goed!
@ Roos, ik woonde zelf samen met hem en ik ga pas over 3 maanden mijn spullen ophalen, omdat ik nu in het buitenland zit en dat zal ook de laatste keer zijn dat ik hem zal zien. Dat zal zeker pijnlijk zijn, dat weet ik nu al, want het is dan toch echt definitief lijkt wel, dus ik probeer dat al in mijn hoofd af te sluiten en zal dan op die dag sterk zijn en op mijn mooist uitzien
Kan ie nog ff bewonderen wat ie heeft laten lopen. Ik zal een update bijzetten van het telefoon gesprek mocht ie toch bellen. Wens je veel sterkte op die dag en ben benieuwd hoe dat zal gaan... Oh, en gefeliciteerd met je diploma!!
veel liefs..
"What does not kill you, makes you stronger"
zwaar..
Tinka, ik vind het zo erg voor je dat je je zo voelt! Ik weet nog zo goed hoe dat voelde. Ik vind persoonlijk de paniek het ergste. Maar geloof me zoals bij zoveel heel heftige emoties houdt je lichaam het domweg niet langer dan een paar dagen vol zich zo te voelen. Het is niet dat het gevoel weg is maar wel echt zo dat de scherpe randjes minder worden. En wat ik zelf ook merk is dat de weekenden veel moeilijker zijn, je hebt veel meer tijd om na te denken. Ik heb vandaag ook een mindere dag maar heb ook al betere dagen gehad, en ben ook van mening dat dingen doen gewoon echt het beste helpt (nadat je ze hebt gedaan heb je namelijk een gevoel van voldoening en dat is fijn). Vergeet niet dat het pas 5 dagen is en je nu ook echt nog in het hefstigte van de storm zit. Heel veel sterkte!
Voeg mij ook maar toe
Voeg mij ook maar toe aan het lijstje...
Als je mijn blog leest, weet je wel dat hopen dat hij het
gaat inzien en spijt krijgt, verspilde energie is, hoe wreed ook.
Je kan hem niet dwingen van je te houden, werkt alleen maar
averechts.
Tuurlijk hoop ik voor jullie dat het ooit nog goed komt hoor,
maar aub ga niet hopen, want je doet jezelf er alleen maar
nog meer verdriet mee, en je stelt het verwerkingsproces daar
ook mee uit..
Ik wens je heel veel sterkte toe meid!
Liefs,
Amalia
in t zelfde schuitje
Dag Tinka,
Voor mij is het sinds gisteren uit. Het liep al een paar dagen niet meer lekker en hij belde niet meer zo vaak als dat normaalgesproken deed. We zijn vier maanden geleden verloofd. Hij heeft kennisgemaakt met mijn ouders en ik met zijn ouders en zus. Mijn ex komt uit brussel, om elkaar te zien moesten we wel wat moeite doen, maar dat was nooit een probleem. De manier waarop het uitgemaakt is, vind ik cru en had dat ook nooit achter hem gezocht. Hij neemt zijn mobiel niet meer op en wil ook niet uitleggen waarom hij het niet meer ziet zitten met mij. Ik weet dat er wel wat obstakels waren waar we wat onenigheden over hadden zoals mijn verhuizing in juni naar belgie en nog wat andere dingen. Het was allemaal te complex geworden voor hem, zei hij een paar dagen geleden. En nu...nu wil ik weten wat de reden is, maar diep in mijn hart weet ik dat er gewoon niet genoeg liefde was...ik kan me op dit moment geen leven zonder hem voorstellen en het enige wat ik doe is huilen...we hadden allerlei toekomstplannen en hadden het zelfs al over kinderen...hoe kan het zover gekomen zijn dat hij van kinderen willen hebben met mij ineens geen contact wil? Wat heb ik hem aangedaan? De afwijzing is zo pijnlijk, en het ergste is dat ik de hele dag alleen maar met hem bezig ben en me afvraag wat hij aan het doen is, of hij nog aan mij denkt, of hij ook verdriet heeft, en het belangrijkste..waarom wil hij niet meer verder met mij? Ik kan me niet voorstellen dat ik over een paar maanden weer vrolijk zal zijn, want de man van mijn leven heeft me net verlaten, het idee met een ander verder te moeten maakt me misselijk...vraag me af hoe ik van dit intens pijnlijk gevoel af moet komen...
Nour
In de eerste plaats wat verschrikkelijk voor je! Vooral als hij geen uitleg wil geven, daar zou iedereen gek van worden. Wat ik verder in je stuk lees is dat je nu een beetje alles tegelijk wilt. Natuurlijk denk je nog de hele dag aan hem, natuurlijk kun je je niet voorstellen dat je ook weer gelukkig zult zijn (evt met iemand anders). Het is pas 1 dag. Hoe je van de pijn moet afkomen, ik denk dat een ieder op deze site daar grof geld voor over zou hebben... Ik ben nu 2 maanden verder, en ook al is ons verhaal niet identiek, het verdriet waar we allemaal door heen moeten lijkt wel erg op elkaar. Geef jezelf tijd (het wordt inderdaad geen leuke tijd helaas) maar jaag jezelf alsjeblieft niet op door te denken dat je nu al voor alles een oplossing moet hebben. Probeer de komende tijd op automatische piloot te gaan, werk, spreek af met mensen (maar verwacht niet dat je het leuk zal vinden). Er komt dan ineens een moment dat je het wel even leuk vindt. Sterkte!
same problem
maak op dit moment hetzelfde mee ze heeft het zo pats boem weg uitgemaakt mijn sleutels en mijn spulletjes teruggeven (na bijna 4 jr)
ik weet dat het niet meer goed komt al hoop ik stiekum van wel maar achteraf denk ik we verschillen teveel van elkaar
verschillende karakters ... Ben heel erg verdrietig MAAR IK WEET (ook al voel ik me niet zo op dit moment) HET KOMT WEL WEER GOED MET ME en zo ook met JOU!!! STERKTE!!
Nour!
Ik sta verbaasd naar jullie verhalen te lezen. Ik dacht dat ik de enige was die zo'n kouwe kikker was tegen gekomen. Ik ben verbaasd hoe mensen cru en gemeen kunnen zijn en dat het vooral om mensen gaat met wie je zoveel tijd bent geweest, zoveel energie hebt ingestoken. Nee, ik ben compleet verbaasd. Wat mankeren dat soort mensen toch! Ik snap dat niet, want ik ben zelf gewoon niet zo en gelukkig maar. Ik geloofde altijd in het goede van een mens, maar oh, wat was ik fout, wat mijn ex betreft dan.
@Amalia, ben helemaal met je eens. Hoop is bij mij echt geen sprake van en ik moet zeggen dat dat veel betere uitzicht is dan met hoop.
@Nour, ik begrijp je helemaal. Het lijkt ook op mijn verhaal en ik weet hoe je je voelt. Het eerste dag heb ik non-stop gehuild, ik was ontroostbaar. Ik heb die gevoelens totaal laten gaan. Ik heb 4 dagen nog erna flink lopen huilen. Het is verschrikkelijk! Maar ik denk dat het beste manier is om je gevoelens te uiten en alles over jezelf heen moet laten komen. Ik geloof dat dit het beste helpt, want verwerkings proces gaat sneller dan dat je ervoor weg zou lopen of wat dan ook. Het komt je toch wel inhalen vroeg of laat.. Ik moet zeggen dat omdat ik juist alles zo heb eruitgegooid en mezelf die tijd heb gegund om hierover te treuren, steeds beetje bij beetje beter begin te voelen, al ben ik er ook nog niet.
Dit soort mensen weten simpelweg niet wat liefde is. Pijnlijk maar waar. Hij belde mij ook niet meer zo vaak en smste mij bijna nooit. Zei ook geen lieve woordjes meer
Ik had het kunnen weten, en toen het uit ging 6 dagen geleden, heb 24 uur met "waarom" vragen gelopen. Waarom maakte hij uit? Waarom hield hij niet meer van me etc. Gelukkig heb ik dit op een rustige manier met hem kunnen bespreken, maar had al het meeste antwoorden zelf ingevuld. Hij heeft bevestigd wat ik al lang voelde en nu weet ik het zeker. Hij hield gewoon niet meer van mij zoals vroeger. Niet meer, niet minder en dat realiseer ik mij nu heel erg goed. En met zo'n iemand wil ik niet eens relatie meer! Maar wat je zeker niet moet doen, is aan jezelf twijfelen. Had ik het zus en zo moeten doen? Ben ik echt zo'n slecht mens? Nee, alsjeblieft niet zo denken, jij bent wie jij bent en hebt gehandeld op het manier dat jij het beste vond. Het is makkelijk om dit persoonlijk op te vatten, maar geloof me, maar dit gaat over hem!
Ik hoop dat mijn woorden je enigszins kunnen helpen. Gun het enige tijd, laat het bezinken. Als je wilt huilen, lekker eruit gooien, het lucht toch wel een beetje op. Praat er zoveel mogelijk erover of hou een dagboek bij om het allemaal af te schrijven. Ik weet dat je je niet kan voorstellen dat je ooit beter zal voelen, maar ook die dag komt eraan.
Veel liefs