Ik ben vannacht met een vriend mijzelf gaan amuseren op een plaats waarvan ik wist dat mijn ex er ook zou zijn. Ik dacht toen bij mezelf dat ik me dat niet moest aantrekken en dat ik me moest amuseren. Ze was daar niet. Ik was er wel redelijk laat en het was niet echt een fuif om lang te blijven dus dacht ik dat ze al naar huis was. Even later (om kwart voor twee) krijg ik telefoon van mijn ex haar beste vriendin. Ze hadden (die vriendin, mijn ex en haar nieuwe vriend) een ongeluk met de wagen gehad en mijn ex vroeg of ik haar wou kwamen halen omdat ze om twee uur moest thuis zijn. Ik ben in paniek naar daar gereden (zonder nadenken) en heb mijn ex naar huis gedaan.

Normaal moest ik vandaag voor de eerste maal naar de psycholoog. Ik heb dat niet gedaan. Ik zag er het nut niet van in omdat ik eigenlijk naar daar ging om dingen die vroeger (toen ik nog klein was) zijn gebeurd. Op het moment heb ik andere dingen aan mijn hoofd en ik heb daar al veel over gepraat, ik denk zelfs dat het verwerkt is. Ik hoop het toch. Ik wou het nu toch niet weer helemaal gaan oprakelen en mezelf nog dieper de put induwen. Ik ben gaan praten met de moeder (S.) van een vriend die ik al 5 jaar niet meer gezien heb. Ze kent men ex (K.) maar ze kent ze van vroeger, toen ze nog klein was.

Ik heb een dipje gehad en geen kleintje. Ik wou mezelf van kant maken. Mijn ex is het te weten gekomen omdat haar broer nog bij me thuis komt en mijn afscheidsbrief op de pc heeft gevonden. Ze heeft me gesmeekt het niet te doen omdat ze me nog graag ziet. Ze heeft een ander maar ze heeft ook toegegeven dat ze tegen haar gevoelens voor mij heeft gevochten en dat nog aan het doen is. Ze zei dat als ze het geweten had dat ik zo gekwetst ging worden, ze het nooit gedaan had. Ik heb met haar een heel goed gesprek gehad en we hebben afgesproken om één van de dagen nog eens serieus te praten. Ik heb met haar vader ook een goed gesprek gehad (hij is degene die me tegen heeft gehouden) en hij zegt dat ze in een crisis zit en dat ik geduld moet hebben.

Ik moet ze loslaten, ik weet het maar ik kan het (nog) niet. Ik hou nog te veel van haar. Ik hoop nog altijd alhoewel ze die ander heeft. Ik ben zelfs aan het hopen dat ze snel gedumpt word door die ander (en ik ben er zeker van dat dat vroeg of laat gaat gebeuren, ik ken hem al langer als vandaag en weet wat voor iemand hij is). Is dat niet raar? Ik wil dolgraag dat ze gelukkig wordt maar tegelijkertijd wil ik dat ze gekwetst wordt. In de hoop dat ze terug komt. Klinkt stom, hé? Ik weet dat dit waarschijnlijk niet gaat gebeuren maar die gedachte houdt me nu op de been. Ik moet stoppen met te hopen en te geloven dat alles nog goed komt maar het lukt gewoon niet.

Die kerel waar ze nu mee is, is echt een mooiprater. Ze passen gewoon niet bij elkaar. Iedereen denkt er net zo over. Behalve zij. Ze is verblindt door die kerel zijn auto, appartement en veel geld. Gemanipuleerd door haar "beste vriendin". En ik met mijn stomme kop vertrouwde die vriendin dan. Ik heb er echt veel mee gepraat. Kan ik nu weten dat ze zoiets zou flikken. Mijn "ex" zit zo hard in de knoop met zichzelf en is zo in de war dat ik bang ben dat ze nog dommere dingen gaat doen. Niemand in onze omgeving herkend ze nog en niemand in de omgeving kan tot haar doordringen. Behalve die "vriendin", maar die manipuleerd haar dan.

Ze heeft me leven verwoest en mijn hart in gruzelementen gestampt. Ze heeft een ander. Zomaar. Ik ging een tweede kans krijgen en het ging terug goed komen maar ze heeft de gemakkelijkste weg gekozen en een ander gepakt. Ik weet nog niet wat ik nu ga doen maar ik hoop dat het goed afloopt. Het ergste van al is dat ik die kerel ook ken en dat het een toffe kerel is. Hoe kan ik haar nu nog onder de ogen komen? Ik heb haar gebeld en we hebben harde ruzie gehad. Ik heb geroepen, gebruld, getierd. Ze wou het me niet zeggen omdat ze me niet nog meer wou kwetsen. Ik vind het echt laag, wat ze nu gedaan heeft.

Ik heb mij juist ingeschreven en dit is mijn eerste post. Ik heb hier geen ervaring mee dus weet ik niet of mijn verhaal helemaal duidelijk zal zijn.

Mijn (ex-)vriendin en ik zijn nu twee maanden uit elkaar na een relatie van tien maanden. Ze kon niet meer verder omdat ik mezelf niet meer was, ik was verandert. Ik weet dat en ik ben terug hard verandert naar degene die ik was toen wij samen kwamen. We zien elkaar bijna alle dagen en elke keer geeft ze me terug hoop. Ze had me belooft dat als ik veranderde, ik een tweede kans kreeg maar ze wil die kans niet geven want ze is van gedachte verandert.