Ik heb mij juist ingeschreven en dit is mijn eerste post. Ik heb hier geen ervaring mee dus weet ik niet of mijn verhaal helemaal duidelijk zal zijn.
Mijn (ex-)vriendin en ik zijn nu twee maanden uit elkaar na een relatie van tien maanden. Ze kon niet meer verder omdat ik mezelf niet meer was, ik was verandert. Ik weet dat en ik ben terug hard verandert naar degene die ik was toen wij samen kwamen. We zien elkaar bijna alle dagen en elke keer geeft ze me terug hoop. Ze had me belooft dat als ik veranderde, ik een tweede kans kreeg maar ze wil die kans niet geven want ze is van gedachte verandert. Ze wil contact houden en ze wil goede vrienden blijven maar niet meer dan dat. Ze zegt dat ze me nog graag ziet maar dat ze het nu niet kan. Als ik dan vraag waarom niet zegt ze dat het niet aan mij ligt. Iedereen in onze omgeving (inclusief haar ouders) verwijten het haar dat ze het gedaan heeft gemaakt. Vandaag toen ik er langs ging had ik een brief geschreven voor haar. Ik had hem eerst aan haar moeder laten lezen en zij zei dat als dit niet helpt, dan herken ik mijn dochter niet meer. Het heeft dus niet geholpen. Ik laat hem lezen aan haar en het resultaat was zware ruzie tussen haar en haar ouders omdat die mijn kant kiezen. Omdat ze vinden dat ze me die tweede kans moet geven. Ik zie haar nog verschrikkelijk graag en ik zie hier echt vanaf. Ik heb echt alles al geprobeerd. Ik vraag haar geregeld uit, ik ga soms met haar een dagje naar zee, we maken terug plezier samen (zonder haar lukt me dat niet). Kortom ik heb bewezen dat ik verandert ben, ze weet dat ook maar toch krijg ik die tweede kans niet. Ik ga hieraan kapot. Ik zie haar gewoon veel te graag om gewoon vrienden te zijn. Soms geven we elkaar wel eens een knuffel en dan voel ik een spanning tussen ons. Als ik dat voel wil ik haar kussen maar ik ben bang om de verkeerde reactie te krijgen (ik heb niet veel ervaring in de liefde, zij was mijn eerste en tot hier toe mijn enige echte). Ik denk dat zij ook wel wil maar dat ze bang is om weer gekwetst te worden of om mij te kwetsen. Ik heb haar veel gekwetst. Met domme dingen te zeggen en niet na te denken voor ik iets zei. Ik heb veel geleerd sinds wij uit elkaar zijn en ik weet dat ik haar gelukkig kan maken. Waarom weet zij dat niet? Ze zegt dat ze me vergeven heeft maar ik denk in haar hart nog niet. Wat kan ik doen om door te dringen? Kan iemand mij een beetje goede raad geven? Alstublieft, want ik heb het gevoel dat als dit nog lang aansleept ik echt domme dingen ga doen. (heb mijn hand al gebroken met op mijn stuur te slagen en ik ben bang dat ik mezelf binnenkort iets erger ga aandoen en dat wil ik haar niet aandoen)
opkakken met haar.
Je hand breken zal in ieder geval NIET helpen.... het feit dat jij verandert voor haar is in mijn ogen een slecht teken. Tuurlijk leren van je fouten en proberen aan te passen is soms noodzakelijk in een relatie. Maar veranderen voor haar, om haar terug te krijgen niet. Ze moet je willen zoals jij bent, MET al je fouten en MET al je onvolkomenheden....
Vrouwen vallen naar mijn mening niet op mannen die ALLES voor haar doen en voor haar veranderen. Vrouwen vallen naar mijn idee op zelfstandige mannen met zelfvertrouwen die de dingen doen zoals ze ze doen... Later komt dan vanzelf het spel dat ze langzaam terrein probeert te winnen, als je daar je grenzen in houdt gaat het goed, ga je er over heen heeft ze nix meer te willen, te veroveren...
Daarbij zijn sommige vrouwelijke wezens nog wel eens een kei in het maken van verwijten en de schuld bij jou neer te leggen. Als zij vindt dat het echt allemaal aan jou ligt, dan ligt het aan haar...
volgens mij vind ze het nog steeds leuk met je en heeft ze zich wellicht gekwetst gevoeld en kan ze zich niet meer open stellen voor je. Ze vind het wellicht vervelend om alleen te zijn en wil daarom vrienden blijven. Totdat er iemand anders voorbij komt die haar wel weer verliefd kan laten voelen....en dan dankt ze je ECHT af...
Mijn advies is haar volkomen los laten, alle contact verbreken en door de pijn heen gaan..... pas als jullie allebei los van elkaar zijn kun je weer verder met jezelf of met elkaar... het moet geen hoop zijn maar de wil om alleen verder te gaan...Misschien wordt ze wel weer verliefd op je als je ziet dat je een echte man bent met je eigen leven....en anders komt er een ander langs....
Kee dat wil je nu niet horen, maar dat is de weg die je volgens mij dient in te slaan...succes en sterkte...
Bedankt je voor je reactie maar....
Ik ben niet alleen verandert voor haar, ik herkende mezelf ook niet meer. Ik ben altijd goedgezind en maak overal altijd het beste van maar de laatste tijd was ik constant slechtgezind en maakte ik voor het minste ruzie met haar, met iedereen. Er zijn dingen gebeurd in mijn verleden toen ik nog klein was en ik heb daar nooit met iemand over gesproken, ook niet met haar, en dat werd me teveel. Ik was compleet in de war. Ik heb hulp gezocht en met veel mensen over dat verleden gepraat en dat luchte echt op. Ik heb er met haar ook over gesproken en het proberen uit te leggen maar zij denkt dat er meer aan de hand is. Haar loslaten kan ik (nog) niet. Misschien dat dat binnenkort wel lukt.
titchak, wat ik nu zeg kan
titchak, wat ik nu zeg kan fout zijn h?ɬ©. Maar ik spreek uit m'n eigen ervaring.
Ze is verliefd op een ander.
los..
Juist omdat je een verleden hebt, en juist omdat je zelf kwijt was moet je nu eerst afrekenen met je verleden en je zelf zoeken. Als je zelf hebt gevonden kun je haar pas vinden....
Misschien is dat juist wel wat zij wil, zien dat jij niet meer (emotioneel) van haar afhankelijk ben, zul je zien hoe aantrekkelijk je bent voor vrouwen...en voor haar....
geef het een maand of 3 om haar niet te zien en te spreken en jezelf te vinden... hardcore... zwaar... i know, but its the best advice i can give you...
Haar familie
Ik heb aan haar familie heel veel. Haar twee broers zijn zeer goeie vrienden van mij en met haar ouders heb ik een heel goede band. Ze zijn zelfs een beetje als tweede ouders voor mij. Die mensen doen echt alles om mij te steunen. Ik kan die toch niet laten vallen voor haar? Haar ouders en broers willen ook nog dat ik blijf langskomen en hopen ook dat het goed komt tussen ons. Zelf wil ze ook dat ik blijf komen want ze ziet me nog graag zegt ze. En als ik komaf met iets uit het verleden maak is fier op me. Snap je dat ik blijf hopen? De ene dag geeft ze me signalen dat het goed komt en de andere dag duwt ze me terug de put in. Ze weet het zelf niet denk ik. Soms kan ze zo koud reageren en soms dan weer heel warm. Haar beste vriendin logeert nu al een maand bij haar en zij heeft een heel slechte invloed. Misschien dat het zal beteren als ze weg is want nu heeft ze geen tijd voor zichzelf. Misschien dat ze dan eens kan nadenken zonder dat die "vriendin" zich ermee bemoeit. In ieder geval bedankt voor het advies.