On Heartache Avenue is het altijd al vroeg borreltijd, dat wist ik me nog wel te herinneren van de vorige keer dat ik er verbleef. Gelukkig doe ik dit nu tijdens een korte paasvakantie en kan ik me morgenochtend een red wine bug veroorloven. En elk glas is toch weer goed voor zo'n 110 calorieen, dat kan ook geen kwaad voor iemand die angstvallig de weegschaal vermijdt omdat haar voorheen skinny jeans haar genoeg vertellen, nu baggy zijn. Mijn voormalige lief was altijd vol lof over het fotomodellen-figuurtje dat ik volgens hem na 38 lentes nog steeds bezat. Nu dreig ik richting een BMI te gaan dat verboden is op sommige catwalks. Eten dus, ook al smaakt het niet. Boodschappen doen was daarom zojuist erg eenvoudig, want lekker zou het toch niet gaan worden. Een kant en klare pastamaaltijd en twee afgeprijsde "Excellent" glazen Tiramisu - met een paar vitaminenbommen erbij lijkt het bijna op een voedzame maaltijd, toch?

Ik benader het verdriet nu als een influenza. Na een paar dagen tot een week erg ziek zijn knap je langzaam op. Vervolgens ben je nog even verzwakt en is je afweer verminderd, waardoor je alert moet zijn op nieuwe infecties die mogelijk de kans zullen waarnemen om toe te slaan. En eenmaal hersteld komt er een goede dag waarop je je eigenlijk niet meer kunt voorstellen dat je er zo enorm beroerd aan toe was. Dit helpt me om te voorkomen dat ik verdwaal in doolhoven van hersenkronkels, ingegeven door vragen als ' Hoe moet het straks in hemelsnaam allemaal verder met me' en 'Zal ik ooit nog wel een keer opnieuw verliefd worden?'. Nu eerst maar even die eerste week door.