Een dag voor kerst. De telefoon. P belt, of het goed gaat. Gaat wel. En met jou. Ook. Of eigenlijk niet. Zeg het maar door de telefoon, ik begrijp het nu al. Nee, ik kom naar je toe. Hoop? Nee, meer zekerheid over de afloop. P wil niet meer.

Vier jaar terug was het. Haar zus woonde bij mij in het studentenhuis. Ze was erg ziek en ik zocht hulp voor haar. P kwam en is die week niet meer weggegaan. Het was zo snel goed tussen ons. Tuurlijk was P er voor haar zus, maar ja. Ze sliep bij mij.

Na een paar maanden was het over. Maar niet echt. Twee weken lukte het en daarna? Alleen maar bij elkaar zijn. Het was goed zo. De liefde werd minder, de band werd beter. De strubbellingen kwamen, de overtuiging dat het goed was ook. De vakantie's samen. Niet altijd goed. Maar wel goed genoeg! Ik kon mijzelf zijn, na een paar jaar. Ze weet alles van m. Echt alles. Nog nooit zo kwetsbaar, nog nooit zo dicht bij iemand. Nog meer vakantie's, weekende, gemompel, geluk. Elkaars vrienden. Steeds meer. Een dood punt. Ik weet het nog. Dat ze zei, ik weet het niet. De vloer van haar nieuwe woning was net klaar. Ik stond de vensterbank te schilderen. De schrik, niet omdat ze hdat zei, maar omdat ik niets voelde. De gesprekken en uiteindelijk het besluit op een bankje in de winkelstraat. We gaan ervoor! En dat deden we.

Eens zoende ik met een ex. Ook daar kwamen we doorheen. Toen zoende zij met een bekende nederlander. En met haar ex. Ook daar kwamen we doorheen. Ik raakte in de stress. Moest het leven aanpassen. Was bang dat ze weg zou gaan omdat het niet echt leuk was met mij. Dat gebeurde niet. Ik kwam er doorhaan, wij kwamen er doorheen.

Aan tafel bij een vriend. We gaan samenwonen. Daar viel de beslissing. We gaan huren, nee! We gaan kopen, het is goed. Mijn ongeluk, ik viel bij het klimmen. Haar angst. Mijn overtuiging dat we samen waren. Huizen kijken. Een prachtige vakantie!! Nog meer huizen kijken. Een hypotheek uitzoeken. De poes die van ons samen was. Meegenomen van de vakantie. En dan die zondag.

Op mijn bed zaten we. Ik wil niet samenwonen. Niet veranderen van stad. Mijn leven is te mooi zo. Een dag later gingen we weer huren. Ik los het op voor je! Dat zei P. Mijn P. Een week later heb ik haar verteld wat mijn toekomst beeld was. Een beeld met haar. Geen woorden van haar kant. Ze moest denken. Ik wist het eigenlijk al. En dan dat telefoontje. Het gesprek. De eenzaamheid.

Pijn overal. De wil om alleen verder te gaan en te laten zien dat ik het alleen ook kan. Maar alles doet me aan P denken. Heo verwerkt een mens iets? Waarom wil ik nu niet naar huis en knijpt mijn keel weer dicht. Terwijl ik gistern lachend door de straten rende en sneeuwballen gooide naar vrienden? Waarom zitten we 2 uur aan de telefoon? Waarom belt haar vader om te vragen waarom? Waarom gaat het zo eng goed af en toe. Ben ik zo sterk. En waarom moet ik nu weer huilen. Wil ik nooit iemand anders. Wil ik afspreken met zoveel mogelijk mensen. En vrouwen. Om alle draadjes door te knippen? Hoe verwerk je zo iets. Hoe kan 4 jaar verdwijnen in 2 weken? Er moet toch na al die tijd een probleem zijn, waar je over praat, dat je vecht voor elkaar. En als het dan niet gaat ok. Maar nuheb ik geen kans gehad, geen reden, niets. Help!!!

Zoals een hond, verdrinkend,

in zijn redders handen bijt,

bijt mijn gevoel de reddende gedachte,

dat deze nood voorbij gaat en dat zulke nachten

eenmaal weer zullen blussen in de tijd.

Het eerst verdronkene is de verwachting,

de hoop zieltoogt. Maar de herinnering

vecht het hardnekkigste. Lieveling.

M. Vasalis