Hee? Een blog weer eens van Mrmusicman? Das lang geleden? Dat is inderdaad lang geleden ja...

Vandaag is een bijzondere dag, want precies 6 maanden geleden kwam mijn ex mij toen vertellen dat mijn wereld compleet was ingestort, en dat ze alles meenam wat mij lief was. Ze ging bij me weg, zomaar out of the blue. Mijn hell begon, precies 6 maanden geleden...Dus vandaag is misschien wel een goede dag om weer eens een blog te schrijven.

Hoe gaat het nu met mij? Laat ik eerst eens vermelden dat ik van die 6 maanden in ieder geval 5 maanden lang dagelijks urenlang gehuild hebt, en dat er geen seconde voorbij ging dat ik niet aan haar dacht. Dat klinkt als een spreekwoordelijk iets, maar nee, dat was letterlijk zo, iedere seconde van de dag, en er zitten er een hoop in een dag, week, maand, 5 maanden hoor.....

Tot vorige maand...ik moest spelen in Belgie met mijn band en we hadden 2 optredens daar staan dus we verbleven een weekend in Belgie. Voor het eerst in die 5 maanden het ik het gevoel dat ik buiten mijn 4 muren van me huis was, en met een glimlach liep ik daar rond. (chronisch tekort aan afleiding had ik) Ineens dacht ik bij bij mezelf....fuck jij, ik wil niet meer rouwen om jou! Je hebt me tenslotte kapot gemaakt.

Na dat weekend ging het beter met me, ik denk niet meer iedere seconde aan haar, er zijn zelfs periodes van uren dat ik niet aan haar denk en probeer mijn leven weer op de rails te krijgen. Whatsapp & facebook checken, nog maar sporadisch. Het laat me eigenlijk redelijk koud wat ik daar lees tegenwoordig.

Ik sport nu 3 tot 4 keer per week want ik wil mezelf eens dat hollywood figuur aanmeten wat me best goed af gaat tot nu toe, hoewel chronisch spierpijn maar dat terzijde. 50 doller haircut, en ik lach zowaar weer op iedere foto en tegen iedereen met een frisse blik. Gemeend of fake? Dat weet ik ook niet zeker, maar t gaat wat meer “vanzelf” in elk geval.

Langzaam kom ik ook weer in de state of mind die ik had voordat ik haar ontmoette, dat ik niet meer in liefde geloof en of ik het nog wel wil. Wat deels een leugen is onbewust, want ondanks dat alles steeds vager en grijzer wordt, de herinneringen etc etc, droom ik af en toe nog steeds van 2 armen om me heen...Dat was toch wel het beste gevoel ever wat ik toch wel mis...Maar ik probeer er niet meer aan te denken.

Leuke vrouwen kom ik niet tegen, en als ik ze wel tegenkom vinden ze mij niet leuk ofzo.
toevallig hoor ik net van een leuke meid waar ik al maanden gezellig mee bericht, waar ik al maanden wat probeer mee af te spreken maar t komt er maar niet van, die vertelt me net vrolijk dat ze verliefd is geworden op mr right guy sinds vorige week. En als ze die man omschrijft, dan hoor ik al mijn eigenschappen, zucht...Ik gooi het naast me neer, ik maak me er niet druk meer om, die ene die komt wel ooit. Die moet er zijn. Die ene waarbij de klik compleet wederzijds is.

Het lijkt wel alsof ik alles onbewust aan het vergeten ben, dat die hele relatie langzaam verdwijnt uit mijn geheugen. Is natuurlijk ook een voordeel van weinig slapen en slaap apneu hebben, de vergeetachtigheid. Eigenlijk kan ik me nog moeilijk voorstellen hoe het was....Daarvoor moet ik erover nadenken maar dat is iets wat ik nog zo min mogelijk probeer te doen. Die deur staat op een kier nu, en die wil ik echt niet meer openzetten en bammmmm weer terug jankend op de bank.

Me ex en ik hebben nog sporadisch contact, ze noemt me nog steeds met koosnaampjes, weet nog steeds 10000000% zeker dat ze niet naar me terug wilt. En ik weet eigenlijk ook niet meer of ik nog terug wil. Haar bedriegende kant neemt de overhand in mijn gevoel. De weegschaal met het perfect lieve meisje en de realiteit helt over naar de harde waarheid.

Onwennig sta ik op mijn benen nu, ergens bang om ieder moment terug te vallen in huilbuien. Ik hef mijn kin op in een vreemde wereld, mensen lachen naar me, vinden me allemaal te gek en aardig, en ik probeer zoveel mogelijk lol te maken. Qua vrouwen zie ik niet die ene, en ze ziet mij nog niet. En in losse flodders toch niet zo’n zin als dat ik dacht. Tis een beetje een grijs gebied nu daar, wachtend ofzo op die ene glimlach die mij kan betoveren, die wacht om betovert te worden door mijn blauwe ogen. En tot die tijd is het stil, en des te langer het duurt, des te minder ik nog alles ga missen merk ik, heel apart. Zelfs de lust verdwijnt met de maanden, wie had dat ooit gedacht? Schijnbaar went alles..

Aanstaande maandag zouden we 2 jaar hebben. Das toch ook een aparte dag....En ik kan je nog niet vertellen hoe ik die dag zal ervaren, want ik weet het namelijk echt niet. Misschien post ik wel een sprookje over het sprookje

Geldproblemen heb ik nog steeds, maar tis nu ook de tijd om me schouders eronder te zetten en het startschot komt in zicht merk ik.

Tijd heelt veel, dat is toch wel de wijze boodschap die hierin zit. Hoewel ik meer denk dat het met vergeten te maken heeft. Alles wordt steeds waziger door de tijd heen. Herinneringen vervagen, en in ons geval met liefdesverdriet is dat best een goed iets. Ik kan weer lachen, maar ben soms ook nog iets stil van binnen.
i will rise up again! Dat zeker.