Vandaag was mijn vrije dag, ik keek er toch naar uit...
Ik heb een beetje kunnen uitslapen, maar voelde me errrug rot.
Huilend, in mijn pyama, niet in staat om iets te doen heb ik me er toch toegezet om naar de huisarts te gaan. Ik had een afspraak met haar, en ja ik heb mijn verhaal verteld. Nou wilde ik daar al heel lang naar toe gaan voor een verwijzing naar een psycho-therapeut, maar heb het altijd ontzettend moeilijk gevonden. Nu ik in een emotionele crisis zit ging me dat makkelijker af.

Jaa, ik was zo blij dat ik het heb gedaan. Daarna ben ik gaan opruimen in huis, boodschappen gedaan en toen gekookt. Ik had vanavond een vriendin op bezoek, zij is een van de weinige die op de hoogte was van mijn relatie met A.

We hebben over koetjes en kalfjes gesproken, af en toe merkte ik dat het met me niet goed ging en dan kwamen de traantjes bij kijken. Ik merkte dat mijn vriendin daar niet goed op kon reageren, ik dacht dat ze zich misschien ongemakkelijk voelde met mijn emoties. Vaak hoor je dat he, al had ik het van haar niet zo verwacht.

....maar wat nu, toen zij op het punt stond om te vertrekken en ik haar wilde weg brengen vertelde ik haar dat ik gisteren met het idee liep om haar te vragen mijn vriend (ik kan hem nog steeds niet mijn ex! noemen) te benaderen per e-mail.....dit om te kijken hoe het met gaat en of hij twijfelt. Ik heb haar meteen verteld dat ik van gedachten veranderd was en het me niet verstandig leek. Nou ze werd rood, kreeg bijna tranen in haar ogen. Ze had iets voor me gezwegen, namelijk:

Mijn vriend had haar zondag gemaild met de vraag of ze hem wilde bellen. Nou hebben ze elkaar een keer gezien/gesproken, maar echt contact is er nooit geweest tussen die twee, dus zij was ook verrast om een e-mail van hem te krijgen. Dus zij ging hem bellen en toen bracht HIJ haar op de hoogte dat we afscheid van elkaar hadden genomen. Ik had het haar zelf nog niet verteld, wilde dat dus vandaag doen. Hij sprak zijn zorgen uit over mij en vroeg haar mij te bellen en te steunen bij mijn verdriet. Dit heeft ze dan zondag ook gedaan, ik dacht dat ze van niks wist, heb het haar toen ook verteld. Hij had ook tegen haar gezegd, dat ze beter niet mij kan vertellen dat hij haar had benaderd, tenzij ze dat echt wilde doen.

WAAROM denk ik dan heeft hij dit gedaan? VERDOMME, ik voel weer hoop, het is helemaal aangewakkerd. Mijn vriendin had niet de indruk dat hij twijfelde, maar toch?

Wat denken jullie? Ik denk dat hij zorgen over mij maakt, dat ik het niet kan delen enz....maar ik weet dat hij ook niet iemand is die zijn gevoelens met anderen makkelijk deelt. Ik denk dat hij het in zijn omgeving met niemand heeft gedeeld. Dus wat maakt het dat hij mijn vriendin is gaan bellen en haar heeft gevraagd om het voor zich te houden??

Ik merk dat ik het hem dan wil vragen, wil mailen maar dan ga ik me misschien alleen maar pijnigen? Als hij wat wil, dan moet hij me benaderen, of niet? Maar hij is trots en zal niet zo makkelijk terugkomen op een beslissing, dat heeft ook zo z'n charme. Wat moet ik nu doen, ik was blij dat mijn vriendin het had verteld, maar nu denk ik...misschien had ik het beter niet kunnen weten. Ik heb haar wel gezegd dat ik niet wil dat ze met hem gaat zitten babbelen over mijn welzijn, als hij haar weer gaat bellen zal ze hem naar doorsturen.

Ik word gek hiervan, echt gek, bah stomme hoop, bah!
Ik probeer me vast te houden aan de woorden die ik hier bij de ervaringsdeskundigen (zeg maar) heb gelezen, dat je de hoop vaarwel moet zeggen en als het dan toch weer goed komt het beter is als je door de verwerkingsperiode heen bent.

Aan de andere kant denk ik, tjaah als ik daar doorheen ben ga ik echt niet weer iets met hem beginnen, stel je voor dat het weer mis gaat, dan zit ik met de gebakken peren!