Het ging een tijdje goed met de draad oppakken, maar ik heb hem weer even veel gezien en nu zit hij weer in mijn hoofd. Als een verslaving. Misschien is het een verslaving, maar wil ik niet volledig afkicken. Ik zit nog in de fase dat ik alles leuk aan hem vind, waarschijnlijk omdat hij het heeft uitgemaakt in de periode dat ik nog smoorverliefd was. Ik voel nog kriebels in mijn buik als ik hem zie, ik kan nog enorm blij worden van gewoon naar hem kijken. Maar waar het normaal dan bij een hevige verliefdheid blijft, waarvan je kan fantaseren dat het wat zou worden, heb je hier al van de ander geproefd. Je weet wat je mist. Ik ben er nog niet uit of de kansen helemaal verkeken zijn, maar ik weet wel dat dat nu eigenlijk ook niet uitmaakt. Ik moet het loslaten, ik moet me focussen op andere dingen. Maar wat is het zwaar moeilijk om een verliefd gevoel los te laten. Je weet dat je blijer wordt van het loslaten, je hebt het zelfs meerdere malen ervaren, maar als het verliefde gevoel er weer is, overheerst het weer alles. Het loslaten kost weer verdriet en pijn, maar je weet dat het moet. Het is beter voor alles.

Maar eigenlijk hoop ik gewoon dat hij straks voor mijn deur staat en me terugvraagt en we elkaar nooit meer laten gaan.