dacht dat ik op goede weg was,
de intense pijn en verdriet van in het begin werden stilletjesaan meer en meer afgewisseld met leuke momenten,
er waren/zijn zelfs dagen, soms meerdere na elkaar, waarop ik mezelf terug vind, m'n zelfzekerheid, levenslust, en waarop ik zelf geniet van de voordelen van single te zijn,
maar dan plots, sinds enkele weken, onverwacht en zonder reden komen ze,
die herinneringen, het verdriet, het onmetelijke verdriet en de eenzaamheid,
eenzaamheid zelfs als ik niet alleen ben,
de vragen, waarom/ligthetaanmij/whatissofuckingwrongwithme/... waarvan ik weet dat er geen antwoord is,
gewoon pech gehad, bad timing, brute pech...,
waarop ik dan denk,
één keer ok, maar twee keer, dan moet het wel aan mij liggen...,
stop met zo te denken zeg ik dan, kijk voorruit, werk aan jezelf, onderneem, wat ik dan ook doe,
waarna het dan weer beter gaat,
waarna ik geloof en hoop "Someday, someone will walk into your life and make you realize why it never worked out with anyone else.",
waarna dan de vragen komen,
wat kan ik doen om dit nooit meer mee te maken,
zal m'n verleden m'n toekomst niet gaan ondermijnen,
hoe herken ik die 'someone',
zou ik niet beter gewoon single blijven,
wie ben ik,
wat wil ik,
en dan plots zijn die herinneringen terug daar en begint het van vooraf aan opnieuw...

moet een manier vinden om die spiraal te breken,
een manier om verstand en gevoel terug samen te brengen...