Gefeliciteerd lieverd.

Vandaag jarig, maar ik kan het niet opbrengen om iets van me te laten horen. Ik weet niet goed hoe en ook niet goed wat. Een kaart? Zou dat niet te overdreven overkomen? E-mail of SMS? Te kil, na al die jaren. Lieve D. Beste D. Dag D. Of alleen "D"? Een fijne verjaardag, D. Zonder moj???

Maar ik denk vandaag natuurlijk wel aan je, hoor. En miste je vandaag niet een heel piepklein beetje je verjaardag beginnen met mij?

Nooit gedacht dat het zo zou gaan! Ik wil je niet kwijt- en jij mij ook niet zei je laatst. Als we niet meer samen konden zijn, dan maar "gewoon" als vriend, hoopte ik. Alleen lukt het me niet. Nadat je je spullen hebt opgehaald, ben ik met terugwerkende kracht ontzettend boos op je geworden. Ik vind dat je vaak laf hebt gehandeld en vind dat je veel van mij af hebt laten hangen. Ook heb ik nu geen zin meer in confrontaties, omdat ik me niet meer wil laten kwetsen door jou. Ik probeer steeds duidelijk te zeggen wat ik voel en waarom ik reageer zoals ik reageer, maar de keren dat we elkaar zagen of spreken slaagde je er desondanks in over mij heen te walsen. Het drijft me tot wanhoop. Ook snap ik wel dat je niet alles in één keer weer op een rijtje hebt, maar ik ben niet niet niet degene die je moet vertellen over je twijfels en nieuwe visies op onze relatie. Dat je niet meer bij mij terecht kunt, is simpelweg het gevolg van jouw keuze.

Misschien vind je het kinderachtig dat ik nu niets laat horen. Denk je dat het is omdat jij mijn verjaardag weinig aandacht hebt gegeven. Of zul je opnieuw denken dat het allemaal aan mij ligt, want jij bent toch al van begin af aan klaar voor een hechte vriendschap? Jij hebt toch geprobeerd, maar ik kan niet? Ach, dat ik me nou niet over de breuk heen kan zetten. Dat ik nou wegloop voor jouw nieuwe leven. Ik zou begrip voor je moeten hebben, want het is erg moeilijk om je minderwaardig te voelen. Je zei het echt.

Sinds je spullen weg zijn, ben ik me langzaamaan beter gaan voelen. Je aanwezigheid kleeft niet langer aan de meubels in huis. Jouw spullen herinneren er niet meer aan dat er een dramatische verhuizing in het verschiet ligt. Als anderen nu in mijn huis zijn, heb ik niet langer het opgelaten gevoel dat ze kunnen voelen dat het het huis is waaruit net iemand is vertrokken. Alles is geschilderd en het is prachtig.

Hoe het met ons moet, weet ik niet. Ik weet me nu in ieder geval niet goed een houding te geven... Voel me zelfs een beetje suf hoezeer ik het afgelopen jaar over me heen heb laten walsen en ik mezelf ervan overtuigde dat de D met zijn anders-dan-anders- gedrag "slechts" een fase was...